Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δυόμισι χρόνια, από το 2012, που έγινε (αντιμνημονιακή) αξιωματική αντιπολίτευση, μέχρι το 2015, πολλοί αναρωτιόνταν γιατί.
Γιατί ο Τσίπρας δεν απαλλάσσεται από τα παλαιοκομμουνιστικά κατάλοιπα που θόλωναν το στίγμα του κόμματός του, θέτοντας υπό αμφισβήτηση ακόμη και την ίδια τη θέση της Ελλάδας στην Ευρώπη. Δεν θα ήταν άλλη η μοίρα του κόμματος, αν ο πρόεδρός του το είχε απαλλάξει από τα δραχμικά σκιάχτρα;
Το πρόβλημα όμως φάνηκε ότι δεν ήταν ο Λαφαζάνης και οι όμοιοί του. Ηταν ο «Λαφαζάνης» που ο Τσίπρας έτρεφε μέσα του, αδυνατώντας να χειραφετηθεί από τους ιδεασμούς που τον είχαν διαπλάσει στην πολιτική του νεότητα. Δεν μπορούσε να διαγράψει τον Λαφαζάνη (μέχρι που έφυγε μόνος του) επειδή δεν μπορούσε να διαγράψει ένα μέρος του εαυτού του.
Η υπαρξιακή απορία επαναλήφθηκε και αφότου ο Τσίπρας είχε πια χάσει την εξουσία. Γιατί; Γιατί ο πολιτικός αρχηγός που έψαχνε αγωνιωδώς τρόπο να αποκαταστήσει το κυβερνητικό του προφίλ διατηρούσε στο κόμμα τον Παύλο Πολάκη;
Δεν έβλεπε, με το χιλιοτραγουδισμένο δημαγωγικό του ένστικτο, ότι ο ασύμμετρος θόρυβος που παρήγε ο αψύς βουλευτής του έδιωχνε πολλαπλάσιους ψηφοφόρους απ’ όσους υποτίθεται ότι κρατούσε συσπειρωμένους διά του φανατισμού;
Δεν ένιωθε ο Τσίπρας ότι οι προσπάθειές του μουντζουρώνονταν διαρκώς από παρορμητικές, συνήθως μεταμεσονύκτιες, ανορθογραφίες;
Θα μπορούσε να δει εδώ κανείς την αναλογία με την περίπτωση Λαφαζάνη: Ο Τσίπρας δεν μπορούσε να αποχωριστεί τον Πολάκη, επειδή δεν ήταν σε θέση να κόψει τον λώρο με τον αντιμνημονιακό εαυτό του. Ακόμη και μετά τεσσεράμισι χρόνια στη διακυβέρνηση, συντηρούσε μέσα του τη φλέβα του αντισυστημικού που είχε αποτύχει μόνο επειδή δεν είχε προλάβει να πιάσει τους αρμούς της εξουσίας.
Μόνο που στην περίπτωση του Πολάκη το τέλος γράφτηκε διαφορετικά.
Δεν έφυγε ο Πολάκης, όπως είχε κάνει ο Λαφαζάνης.
Εφυγε ο Τσίπρας.
Και, απόντος του Τσίπρα, ο πολακισμός φαίνεται να βρίσκει τρόπο να κυριαρχήσει μεταμφιεσμένος. Πράγμα που τον καθιστά και περισσότερο επικίνδυνο, απ’ ό,τι είναι στην αυθεντική του ενσάρκωση.
Είναι ίσως πρόωρο να πάρει κανείς τοις μετρητοίς όσα λέει ο εκλεκτός του Πολάκη για την ηγεσία.
Δεν έχει προγυμναστεί, λένε, για τον ρόλο. Μπορεί αργότερα να εμφανιστεί πιο διαβασμένος και να βρει κάτι βαθύτερο να πει από τις μπαλοθιές πολακισμού που αποτελούν σήμερα την υπόκρουση της λαμπερής του εικόνας.
Πόσο πιθανό είναι όμως αυτό, όταν...
θα έχει καταφέρει να σαρώσει, χωρίς να χρειαστεί να πει τίποτε;
Τι να το κάνει το βάθος αν δεν του χρειάζεται – αν του αρκεί να ντύσει απλώς τους σκελετούς του αντισυστημισμού με την γκαρνταρόμπα του λαϊφστάιλ;
Τουλάχιστον ο Πολάκης είναι αυτό που φαίνεται.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου