«Επερχομένου εντός ολίγου του θέρους, με την παρούσα σκοπώ να σας ευαισθητοποιήσω πάνω στο φλέγον ζήτημα της απρόσκοπτης και ελεύθερης πρόσβασης σε παραλίες και ακτές. Ηταν (και τότε, όπως και τώρα) Μάιος του έτους 1940 που δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως ο νόμος 2344/1940, που παρείχε τον πρώτο νομοθετικό ορισμό του αιγιαλού και όριζε με το άρθρο 1 ότι: “Ο αιγιαλός, ήτοι η περιστοιχούσα την θάλασσαν χερσαία ζώνη, η βρεχομένη από τας μεγίστας πλην συνήθεις αναβάσεις των κυμάτων, είναι κτήμα κοινόχρηστον, ανήκει ως τοιούτον εις το Δημόσιον και προστατεύεται και διαχειρίζεται υπ’ αυτού”».
O αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου θυμίζει σε κυβέρνηση και πολίτες ότι το 2023 δεν είναι 1970 ή 1980.
Στις 4 Μαΐου, μέσα στον προεκλογικό παροξυσμό, ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος απέστειλε προς τους εισαγγελείς όλης της χώρας εγκύκλιο με την οποία τους καλούσε να παρέμβουν όπου είναι απαραίτητο προκειμένου να διαφυλάξουν τον δημόσιο χαρακτήρα των παραλιών.
Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου δεν διεκπεραιώνει ανόρεχτα ένα συμβατικό υπηρεσιακό καθήκον. Αντίθετα, φλέγεται από το πάθος της υπεράσπισης του δημοσίου συμφέροντος. «Ο νομοθέτης του 1940 αδυνατούσε να προνοήσει τα όσα δεινά θα υφίστατο ο αιγιαλός και η παραλία τα επόμενα χρόνια. Με ρητές διατάξεις του νυν ισχύοντος ν. 2971/2001, η ευθύνη, η προστασία, η διαφύλαξη και η διαχείριση των εν λόγω απολύτως κοινοχρήστων πραγμάτων έχει ανατεθεί στο Δημόσιο. Εντούτοις, και ημείς, για τον λόγο ότι ο Εισαγγελέας εγκατέστη “ως φρουρός των νόμων και του δημοσίου συμφέροντος φυλακτήρ”, έχουμε καθήκον, και υπηρεσιακή υποχρέωσή μας είναι η διαφύλαξη αυτών των αγαθών. Ετσι, με την κραταιά εισαγγελική πυγμή μας, πρέπει να καταστήσουμε τοις πάσι εμφανές, έστω και διά κυρώσεων και διά πράξεων δικονομικού καταναγκασμού, ότι κύριος προορισμός των κοινοχρήστων πραγμάτων είναι η ελεύθερη και ακώλυτη πρόσβαση του κοινού προς αυτά».
Το θέµα που θίγει ο κύριος αντεισαγγελέας είναι τεράστιο. Ειδικά στην Αττική, οι πιο ελκυστικές παραλίες έχουν παραχωρηθεί σε ιδιώτες· μπορείς να τις χαρείς μόνο αν πληρώσεις το σχετικό αντίτιμο, που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πραγματικά εξωφρενικό.
Τι κι αν ο κ. Παναγιώτης Παναγιωτόπουλος υπενθυμίζει με την εγκύκλιό του ότι μόνο κατ’ εξαίρεση, και μόνο για τμήματα των ως άνω κοινοχρήστων πραγμάτων, επιτρέπεται, για λόγους «επιτακτικού δημοσίου συμφέροντος», η παραχώρηση αυτών «μόνο κατά χρήση», αλλά και πάλι κατά τρόπο που να μην αναιρείται η κοινή χρήση τους, αφού ο σκοπός ύπαρξής τους υπάρχει στο διηνεκές και αυτά ανήκουν κατά κυριότητα στο Δημόσιο;
Ενα πάµφτωχο κράτος που μετά τον πόλεμο αναζητούσε από παντού έσοδα παραχώρησε αφειδώς παραλίες και αιγιαλούς, που σήμερα είναι απροσπέλαστα για τους πολλούς.
Ηρθε η ώρα...
αυτό να αλλάξει.
Χρειάζεται εξορθολογισμός του «συστήματος», δεν είμαστε πια στο 1970. «Το περιβάλλον και τα μάτια σας! Το περιβάλλον είναι υπόθεση όλων μας! Natura est Deus!» όπως έγραφε σε μια παλιότερη, εξίσου φλογισμένη, εγκύκλιο ο άξιος αντεισαγγελέας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου