ΝουΔο-γαλαζαίικο ΡΑΓΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Θα τολμήσει ο Κούλης???

 

Του Παντελή Σαββίδη

Μπορεί οι καταστρεπτικές πυρκαγιές να είναι το θέμα που κυριαρχεί στην επικαιρότητα
και αποκαλύπτει τις τεράστιες αδυναμίες του ελληνικού κράτους, ωστόσο, το σημαντικό ζήτημα της ελληνικής πολιτικής είναι η απόφαση του κ. Μητσοτάκη για προσέγγιση με την Τουρκία. Κυρίως, η δήλωσή του ότι η κυριαρχία είναι σχετική έννοια και η διάθεσή του για υποχωρήσεις.

Παραδοσιακά η κοινή γνώμη στέκεται αρνητικά σε τέτοιου είδους υποχωρήσεις (κυριαρχίας) αλλά η ικανότητα της κυβέρνησης να την χειραγωγεί μέσω ενός καλά οργανωμένου δικτύου προπαγανδιστών, καθιστά το πρόβλημα επικίνδυνο.

Το ερώτημα είναι εάν ακόμη και ο κ. Μητσοτάκης θα μπορούσε να δεχθεί τα τουρκικά αιτήματα τα οποία αφορούν, πιο συγκεκριμένα, στην κατοχή νησιών.

Η θέση του κ. Μητσοτάκη –δεν αναφέρομαι σε κυβερνητικές θέσεις διότι η άποψη του πρωθυπουργού κυριαρχεί απόλυτα και δεν επιδέχεται καμιάς κριτικής–, είναι ότι θα επιδιώξει να πάει στη Χάγη, μόνο, το θέμα της οριοθέτησης ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδας με την Τουρκία. «Θαλασσίων ζωνών», το ονομάζει. 

Αυτό θα κάνει. Αλλά, όπως με σαφήνεια προσδιόρισε ο βουλευτής της ΝΔ και αναπληρωτής καθηγητής Διεθνούς Δικαίου Άγγελος Συρίγος, για να προσδιορισθεί η ΑΟΖ/ Υφαλοκρηπίδα η Τουρκία θα θέσει θέμα νησιών. Θα υποστηρίξει πως δεν μπορεί να υπάρξει οριοθέτηση χωρίς προηγουμένως να καθορισθεί ποια νησιά ανήκουν σε ποιον. Δηλαδή με απλά λόγια η Τουρκία θα θέσει θέμα κυριαρχίας ελληνικών νησιών. Κάτι που κάνει από τη μεταπολίτευση και εδώ.  

Είναι δυνατόν να δεχθεί μια τέτοια υποχώρηση Έλληνας πρωθυπουργός;

Λογικά, όχι. Και δεδομένου ότι η Τουρκία, επ’ ουδενί, θα εγκαταλείψει την αμφισβήτηση ελληνικών νησιών, η διαδικασία της Χάγης δεν θα έχει θετική εξέλιξη.  

Άρα προς τι η όλη προσπάθεια; Εδώ βρίσκεται το ερώτημα.

    Πιθανώς, πιεζόμενος ο κ. Μητσοτάκης ή στην αγωνία του να αποφύγει νέες εντάσεις με τη γειτονική χώρα ξεκινά μια διαδικασία η οποία εμπεριέχει μεγάλο ρίσκο.

Δυστυχώς, η θέση της Ουάσιγκτον, όπως έχει καταγραφεί από τη δεκαετία του ’70 δεν είναι ευνοϊκή για τα ελληνικά συμφέροντα. Κλίνει περισσότερο σε μια στάση ευμενούς, προς την Τουρκία, ουδετερότητας. Και επειδή οι ΗΠΑ εκείνο για το οποίο ενδιαφέρονται είναι η ηρεμία στο ΝΑΤΟ και στην Ανατολική Μεσόγειο και επειδή η Τουρκία συμπεριφέρεται ως ίση προς ίση στην υπερδύναμη εκείνη που θα πιεσθεί είναι η Αθήνα. Όλο το αθηναϊκό σύστημα είναι σε ετοιμότητα για τη διαχείριση αυτής της προσέγγισης.

Ιστορικά, η Νέα Δημοκρατία είχε θέσεις που απέκλιναν της σημερινής ηγεσίας της. Οι θέσεις αυτές διαμορφώθηκαν από τον ιδρυτή του κόμματος Κωνσταντίνο Καραμανλή και καταγράφονται περιληπτικά σε ένα άρθρο του ιστορικού ερευνητή Δημήτρη Κόντη στις Ανιχνεύσεις.

    Η πρώτη από αυτές τις κόκκινες γραμμές του Καραμανλή ήταν η άρνηση πολιτικού διαλόγου –επίμονη θέση της Τουρκίας διότι γνωρίζει πως το Διεθνές Δίκαιο δεν θα την δικαιώσει– και βεβαίως, η άρνηση συζήτησης θεμάτων κυριαρχίας.

Άρνηση πολιτικού διαλόγου με την Τουρκία δήλωσε και ο Ανδρέας Παπανδρέου κατά την δική του διακυβέρνηση. Βεβαίως, καμιά ελληνική κυβέρνηση δεν δέχθηκε μέχρι σήμερα να συζητήσει θέματα κυριαρχίας και κανείς πρωθυπουργός –πλην Κυριάκου Μητσοτάκη– δεν είχε τη θέση ότι η κυριαρχία είναι σχετική έννοια. Ο κ. Μητσοτάκης, μάλιστα, εξήγγειλε και πολιτικό διάλογο, κάτι, που επίσης αποκλίνει από τις πάγιες ελληνικές θέσεις.

Ο κ. Μητσοτάκης, ανεξαρτήτως αν θα έχει θετική ή όχι κατάληξη η προσφυγή στη Χάγη –προσωπική μου άποψη είναι ότι δεν θα έχει–, αναθεωρεί πάγιες θέσεις της Νέας Δημοκρατίας όπως καθορίσθηκαν από τον ιδρυτή της.

Θα αποδεχθούν αυτήν την ριζική αλλαγή τα μέλη και τα στελέχη της δεξιάς παράταξης στην Ελλάδα; 

Ή, θα πάρουν τη μεσοβέζικη θέση ότι ο κ. Μητσοτάκης δεν εκφράζει την παραδοσιακή δεξιά αλλά η παραδοσιακή δεξιά συμμετέχει στη νομή της εξουσίας που κατέχει ο κ Μητσοτάκης;

Βασικό ερώτημα που προκύπτει, επίσης, από τον χειρισμό της υπόθεσης είναι ο ερασιτεχνικός τρόπος διαχείρισης της υπόθεσης. Είναι τόσο άκομψη διπλωματικά η διαχείριση των προ-λεγομένων που απορεί κανείς για τη σκοπιμότητά τους. Εάν αντιπαρέλθουμε τη δήλωση Μητσοτάκη περί σχετικότητας της έννοιας της κυριαρχίας, προβάλλει το ερώτημα ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η συνεχώς προβαλλόμενη άποψη ότι το Διεθνές Δικαστήριο δεν πρόκειται να επιδικάσει στο Καστελόριζο πλήρη δικαιώματα. Υπονομεύεται, δηλαδή στο δημόσιο λόγο μια κρίσιμη θέση της χώρας;

Καλοί γνώστες του Διεθνούς Δικαίου με διεθνή εμπειρία, όπως ο κ. Θεόδωρος Κατσούφρος, έχουν αρθρογραφήσει τελευταία, με στοιχεία, ότι η Ελλάδα δικαιούται να οριοθετήσει την ΑΟΖ/Υφαλοκρηπίδα της με την Κύπρο. Τα επιχειρήματα του κ. Κατσούφρου είναι απολύτως μαχητά αλλά ακόμη και αν το αποτέλεσμα δεν θα είναι το επιδιωκόμενο η Ελλάδα δεν πηγαίνει σε μια διαπραγμάτευση αυτουπονομευόμενη.

Αυτουπονόμευση, επίσης, ήταν η επίσημη δήλωση ότι...

 

ΝουΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΡΑΓΙΑΔΟΕΛΛΗΝΑΡΑΔΙΚΟ: Η φανταστική κυριαρχία

Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Με αμηχανία απάντησε ο πρωθυπουργός στην ερώτηση της κ. Σίας Κοσιώνη, ότι μια πιθανή συμφωνία με την Τουρκία για τη μόνη διαφορά που έχουμε, με γνώμονα το διεθνές δίκαιο, «πιθανώς περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας έτσι όπως τη γνωρίζουμε σήμερα» (ΣΚΑΪ 13.7.2023).

Βεβαίως, στον προφορικό λόγο δεν εμφανίζονται τα εισαγωγικά που πρέπει να μπουν στη λέξη «γνωρίζουμε» και ίσως εκεί να οφείλεται η ανεπαρκής απάντηση του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη: «Αυτό είναι μία σχετική έννοια», είπε, «αλλά πρέπει να σας πω ότι οποιαδήποτε συμφωνία αυτού του τύπου μπορεί ενδεχομένως, ναι, να συνεπάγεται και κάποιες υποχωρήσεις από κάποιες θέσεις οι οποίες μπορούν να αποτελούν την αφετηρία μιας διαπραγμάτευσης».

Η αλήθεια είναι ότι μια κυριαρχία γνωρίζουμε, διότι είναι η μόνη που υπάρχει. Είναι τα έξι μίλια των χωρικών μας υδάτων.  

Τα υπόλοιπα, όπως υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, είναι ευσεβείς πόθοι και αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης που θα κάνουμε, αν ποτέ την κάνουμε. Τυπικώς έχουμε το δικαίωμα να επεκτείνουμε μονομερώς τα χωρικά μας ύδατα στα 12 μίλια, αλλά αυτό είναι μια σοβαρή πολιτική απόφαση που πρέπει να σταθμιστεί με ψυχραιμία. Δεν είναι μόνο η Τουρκία που απειλεί με πόλεμο (casus belli), αλλά δεν το επιθυμούν και πολλές άλλες χώρες, που είτε θέλουν ανεμπόδιστη ναυσιπλοΐα στο Αιγαίο είτε θέλουν ησυχία στην περιοχή. Να σημειώσουμε ότι κάποιοι μιλούν και για 200 μίλια, κάτι που δείχνει ότι και οι σύγχρονοι εθνικολαϊκιστές θέλουν να πάνε πάλι στον Σαγγάριο.

Σε τούτη τη Βουλή θα ακούσουμε πολλές εθνικιστικές κορώνες. Εχουμε πολλούς στρατηλάτες των τηλεπαραθύρων, που θα πουν πολλά για τα «απαράγραπτα δίκαια του έθνους» κι άλλα επικολυρικά. Είναι, όπως είπε ο πρωθυπουργός, οι «πολιτικές δυνάμεις, μπορεί ορισμένοι δημοσιογράφοι, που έχουν χτίσει καριέρες, χτίζοντας κάποια εικόνα από την οποία δεν θέλουν πια να αποστούν».  

Το περίεργο είναι ότι όλοι οι παραπάνω δεν φορούν παλάσκες και στολή εκστρατείας, για να είναι έτοιμοι να πάνε στο μέτωπο. Και από την Ιστορία γνωρίζουμε, ότι όποτε τους ακούσαμε και βρεθήκαμε μόνοι ενάντια στην Τουρκία (1897, μετά το 1920, 1974) χάσαμε. Το μόνο που κατάφεραν οι εθνικολαϊκιστικοί πύρινοι λόγοι είναι να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια μας.

Επομένως, το σωστό είναι ότι μια πιθανή συμφωνία με την Τουρκία βασισμένη στο διεθνές δίκαιο, όπως χρόνια τώρα ζητάμε, «πιθανώς να περιλαμβάνει απομείωση της κυριαρχίας έτσι όπως τη φανταζόμαστε σήμερα».

Ο μεγάλος Πολωνός συγγραφέας Στάνισλαβ Λεμ, έγραψε ότι «στη ζωή δεν υπάρχουν λύσεις, υπάρχουν επιλογές». 

Είθε οι δικές μας επιλογές...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΟΥΡΓΕΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μια «ομπρέλα» την ημέρα κάνει τον ΣΥΡΙΖΑ πέρα

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΔΑΝΙΚΑ

Το διάβασα και δεν το πίστευα. Τσιμπιόμουνα.  

Μα τόσο, τόσο αυτοκτονικοί; Τόσο εκτός τόπου και χώρου
 

Δηλαδή ο Νίκος Φίλης ο ευνοούμενος της αριστερής «ομπρέλας» του Ευκλείδη Τσακαλώτου. Ευνοούμενος ως πρώτη επιλογή για υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων

Ο, τι καλύτερο για τον Κώστα Μπακογιάννη. Θα τον «καταβροχθίσει» όπως το πρωινό του παρέα με την καλή του Σία Κοσιώνη!

Εξηγώ για να μην παρεξηγηθώ. Τίποτα δεν έχω εναντίον του Νίκου Φίλη. Αντιθέτως εκτιμώ την αμεσότητά του. Που δεν μασάει τα λόγια του. Που πάντα λέει το δικό του. Όμως για δήμαρχος; Για όνομα του θεού και της παναγίας

Μερικά πράγματα είναι ανεξήγητα. Τουλάχιστον για όλους εμάς τους «κοινούς θνητούς» εκτός πολιτικής σκηνής. 

Ο Νίκος Φίλης έχει πάρει διαζύγιο από κάθε χαρακτηριστικό δημάρχου όπως επικοινωνία με την ευρύτερη κοινωνία. 

Όπως εικόνα. 

Όπως μεγάλο φάσμα πολιτικών και κοινωνικών ιδεών που να καλύπτουν το μεγαλύτερο μέρος των πολιτών

Με βάση λοιπόν αυτή την επιλογή, τα πράματα εντός του ΣΥΡΙΖΑ διευκρινίζονται και απλοποιούνται. Προφανώς η πλευρά της Εφης Αχτσιόγλου διαφωνεί μ αυτή τη «στενή» επιλογή του ονόματος Νίκος Φίλης. Προφανώς ανάμεσα σ αυτήν και την υπόλοιπη «ομπρέλα» μεσολαβεί απόσταση μεγάλη. Προφανώς ο Ευκλείδης Τσακαλώτος είναι ο ηγέτης της καθαρής αριστερής προοπτικής. Προφανώς μια τέτοια προοπτική θα σπρώξει το κόμμα σε μονοψήφιο αριθμό

Προφανώς η επιλογή αυτή με Νίκο Φίλη, ό, τι καλύτερο για Νίκο Ανδρουλάκη. Ο οποίος έχει κάθε λόγο και θα είναι πανευτυχής γι αυτό, αν μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ επικρατήσουν τα αριστερά και ριζοσπαστικά. Προφανώς έτσι ο Ανδρουλάκης θα εξασφαλίσει την ηγεμονία στον χώρο του Κέντρου. Και προφανώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εντός της Βουλής, θα αρχίσει να αισθάνεται απέραντη μοναξιά και θα νοσταλγεί τις ημέρες των μονομαχιών του με Αλέξη Τσίπρα

Ο οποίος Αλέξης Τσίπρας με τον «αυτοπαραμερισμό» του περιμένει με το «όπλο παρά πόδα» μπας και το κόμμα επιστρέψει σε μονοψήφιες επιδόσεις. Ώστε έτσι με το γκρέμισμα του κόμματος, να εμφανιστεί εκείνος ως σωτήρας και με λευκή κάρτα να επιστρέψει και να τ αλλάξει όλα. Ριζικά. Και να πάρει κεφάλια.  

Θέλετε να επιστρέψω; 

 Ωραία. Αλλά να έχω τη δυνατότητα να κάνω αυτό που θέλω

Όλα αυτά ο πονοκέφαλος της Εφης Αχτσιόγλου. Η οποία από τη μια ορκίζεται στα αριστερά εικονίσματα. Όμως από την άλλη γνωρίζει καλά πως έτσι και οι ιδέες της «ομπρέλας» επικρατήσουν, τότε υπό την δική της ηγεμονία, το κόμμα θα υποστεί καθίζηση μοναδική πολλών Ρίχτερ

Τότε όλοι θα λένε «ο Αλέξης πήρε το κόμμα από το 3% και το εκτόξευσε στο 36%. Ενώ εκείνο το κορίτσι το πήρε από το 18% και το κατέβασε στο 3%». Καταστρόφα

Κάπως έτσι η Εφη Αχτσιόγλου φλερτάρει τώρα με τις ιδέες του Κέντρου και της σοσιαλδημοκρατίας. Αν και δεν είναι του ποδοσφαίρου, γνωρίζει καλά πως η ομάδα που κερδίζει τον αγώνα είναι εκείνη που ηγεμονεύει στο κέντρο

Με απλά λόγια, θέλεις Φίλη; 

Τότε...

 

ΣΥΡΙΖΑίικο ΣΤΑΛΙΝΟΦΑΣΙΣΤΑΡΑΔΙΚΟ: Το κόμμα-τσίρκο μεταξύ «συστημικών» και Πολάκηδων

 

Toυ ΔΗΜΗΤΡΗ ΕΥΘΥΜΑΚΗ

Ο ΣΥΡΙΖΑ, από γενέσεως μέχρι και τη σημερινή (μέχρι σήψης) ωρίμανσή του, δεν έκανε απλή πολιτική. Τέτοια συμβατική, αφελή και εν τέλει ανώδυνη δραστηριότητα έχουν τα λεγόμενα αστικά κόμματα, τα κόμματα δηλαδή που λειτουργούν εντός του κατάπτυστου συστήματος της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ο ΣΥΡΙΖΑ ποτέ δεν αυτοπροσδιορίστηκε ως αστικό κόμμα, η ψυχή του ήταν πάντα αριστερή, ριζοσπαστική και εξόχως αντισυστημική

Κατά τούτα, δεν έκανε απλή πολιτική διαχείρισης των προβλημάτων διακυβέρνησης ούτε πολιτική εναλλαγής των κομμάτων στην εξουσία, έκανε ταξική πάλη.  

Η ταξική πάλη είναι σκληρή πίστα, αμείλικτη, ματωμένη. Εκεί δεν πέφτουν επιχειρήματα στο τραπέζι, πέφτουν κορμιά στην άμμο της αρένας. Δεν υπάρχουν αντίπαλοι, υπάρχουν εχθροί. Και βασιλεύει απολύτως το δόγμα «ο θάνατος σου, η ζωή μου».  

Κατά τη θεωρία της Αριστεράς, στη θανατηφόρα αυτή ταξική πάλη που διεξάγεται στα κοινωνικά έγκατα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν είναι θεσμοί πληροφόρησης του λαού ούτε μηχανισμοί ελέγχου της κυβέρνησης και του κράτους. Αυτές είναι αστικές θεωρίες που συσκοτίζουν τον πραγματικό τους ρόλο, ο οποίος είναι στρατηγικής σημασίας για την εξέλιξη της ταξικής πάλης. Οι εφημερίδες, τα κανάλια, τα ραδιόφωνα, τα περιοδικά (για τα social media το πράμα παραμένει μπερδεμένο, είναι καινούριο φρούτο και ο Λένιν δεν έχει τοποθετηθεί επ’ αυτού) είναι το μακρύ και ύπουλο χέρι του συστήματος ενάντια στις λαϊκές δυνάμεις και στα κόμματα που εκφράζουν τις δυνάμεις αυτές. Είναι κατεξοχήν ιδεολογικός μηχανισμός του αστικού κράτους (γκραμσιανός όρος αυτός), δομημένος να υπηρετεί τους εχθρούς του λαϊκού κινήματος

Κατ’ αυτή τη λογική, τα μακριά χέρια του συστήματος δεν εκδημοκρατίζονται ούτε προσεγγίζονται. Οι λαϊκές δυνάμεις δεν συμφιλιώνονται μαζί τους, ούτε ελπίζουν στην εντιμότητά τους, ούτε εκλιπαρούν την αντικειμενικότητά τους. Τα μακριά χέρια του συστήματος μόνο κόβονται από τη ρίζα και στη θέση τους τοποθετούνται μακριά χέρια των λαϊκών πολιτικών δυνάμεων. Κάθε άλλη αντιμετώπιση των αστικών μέσων ενημέρωσης από εκπροσώπους των λαϊκών δυνάμεων, στην καλύτερη περίπτωση υποκρύπτουν πολιτική αφέλεια, στη χειρότερη συγκαλυμμένη προδοσία. 

Ο πυρήνας της πολακικής σκέψης που μόλις περιέγραψα, τον οδήγησε να γράψει: «Να μην αδικούμε τους δημοσιογράφους, για να μη μας αδικούν; Σοβαρά τώρα; Ενημερώνω προς πάσα κατεύθυνση ότι θα συνεχίσω να αδικώ αυτούς τους δημοσιογράφους, αλλιώς η χώρα ούτε θα ξεβρωμίσει, ούτε θα φτιάξει». Από την πλευρά του έχει δίκιο. Αυτά έλεγαν τόσα χρόνια, με αυτά πορεύτηκαν υπό την ηγεσία του Τσίπρα. Τώρα η Εφη Αχτσιόγλου και ο κάθε νέος υποψήφιος πάει να το αλλάξει, υπό το βάρος της ήττας. Κατά τον Πολάκη και τους θιασώτες του, όμως, μια τέτοια αλλαγή γραμμής δεν αφορά τα μέσα ενημέρωσης και τους δημοσιογράφους, υποκρύπτει μια βαθιά ιδεολογική στροφή του ΣΥΡΙΖΑ. Από αντισυστημικό κόμμα γίνεται συστημικό και από κόμμα που ομνύει στην ταξική πάλη που θέλει να ανατρέψει το σύστημα, μετατρέπεται σε οργανισμό διαχείρισής του

Στον ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, με αφορμή τη στάση απέναντι στα μέσα ενημέρωσης, και όχι μόνο, διεξάγεται σήμερα μια εσωτερική μάχη ουσίας. 

Η μία μερίδα...

 

ΝουΔοΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Επωδός και λίγη αιδώς


Του ΑΡΗ ΑΛΕΞΑΝΔΡΗ

Τι αισθανόμαστε όταν επιτέλους φύγει από το σπίτι μας ένας μαινόμενος κακοποιός που μπήκε για να μας ληστέψει με την απειλή όπλου;  

Ανακούφιση, που βγήκαμε από αυτή τη δοκιμασία αλώβητοι. Αυτό δεν σημαίνει πως θεωρούμε την παραβίαση του ιδιωτικού μας χώρου και την απώλεια των προσωπικών μας ειδών αμελητέα γεγονότα, ούτε ότι νιώθουμε κερδισμένοι μέσα στην όλη συμφορά· δεν σημαίνει ότι αποδεχόμαστε τις ληστείες με τον όρο να μη μας πονέσουν πολύ· σημαίνει ότι αναλογιζόμαστε τι πάθαμε και τι θα μπορούσαμε να είχαμε πάθει, και χαιρόμαστε που αποφύγαμε τα χειρότερα, τα οποία είναι και εξαιρετικά πιθανά.  

Κάθε ακραία κατάσταση στη ζωή συνεπάγεται μια στάθμιση διακυβευμάτων: το αγαθό της ανθρώπινης ζωής δεν είναι ένα κλισέ στο οποίο είμαστε εκπαιδευμένοι να αποδίδουμε τιμές, αλλά η βάση υπολογισμού κάθε άλλου αγαθού, η στοιχειώδης προϋπόθεση για τα πάντα. Το να βρίσκει κανείς σ’ αυτή τη διαπίστωση μια «μόνιμη επωδό» είναι μια νίκη της ζωής, ένα προνόμιο. Οπου εκλείπει η επωδός της ζωής, εμφιλοχωρεί ο θρήνος· και ο θρήνος δεν έχει ρεφρέν.

Η πρόσφατη ιστορία μαρτυρεί πως ό,τι σήμερα θεωρείται αυτονόητο, πριν από πέντε χρόνια δεν ήταν καθόλου

Στην πραγματικότητα, όμως, ούτε σήμερα είναι: Ποιος μπορεί να πει στους συγγενείς των πιλότων του Canadair που έπεσε την Τρίτη ότι κουράστηκε να ακούει την επωδό «πάνω απ’ όλα η ανθρώπινη ζωή»; 

Από πού προκύπτει η βεβαιότητα ότι το στοιχειώδες είναι και δεδομένο;  

Καλώς υπάρχει η σχετική επωδός. Το πρόβλημα με τις ελληνικές πυρκαγιές βρίσκεται αλλού: στην καταφανή έλλειψη προετοιμασίας για το εν πολλοίς αναπόφευκτο κακό, αλλά και στον εφησυχασμό των αρμοδίων. 

 Οι εκκενώσεις –τις οποίες τόσοι και τόσοι νιώθουν την άνεση να χλευάσουν, λες και το Μάτι δεν συνέβη ποτέ ή λες και κάτι τόσο σύνθετο επιχειρησιακά είναι παιχνιδάκι για μια χώρα με την εμβληματική ανοργανωσιά της Ελλάδας– είναι κεφαλαιώδους σημασίας και δικαίως αποτελούν προτεραιότητα. Δεν πρέπει όμως να αποτελούν άλλοθι αδράνειας· δεν πρέπει να προξενούν στο κράτος την εντύπωση ότι το χρέος του εξαντλείται εκεί. Η νοοτροπία «σας σώσαμε τη ζωή, τι άλλο θέλετε;» είναι ενδεικτική ενός μηχανισμού που δεν προτίθεται να κάνει κάτι παραπάνω από το να εμπνέει πρωτόγονη ευγνωμοσύνη: «Σας ευχαριστούμε που μας σώσατε τη ζωή».

Ως ζωή, όμως, δεν λογίζεται μόνο ο εαυτούλης μας με τη στενή έννοια. Ζωή είναι και τα δάση, τα ζώα, τα οικοσυστήματα – όλα εκείνα τα συστατικά που κάνουν τον βίο υγιή και άξιο να βιωθεί. Η ζωή του ανθρώπου δεν σώζεται όταν διασώζεται ο άνθρωπος, αλλά όταν πληρούνται όλες οι προδιαγραφές ώστε να ζει ποιοτικά και με ασφάλεια, σε αρμονία με το περιβάλλον του (το οποίο τείνουμε να ξεχνάμε ότι έχει αυτοτελές δικαίωμα στην επιβίωση – ανεξάρτητα από τον άνθρωπο). Το πρόσφατο tweet του υπουργείου Κλιματικής Κρίσης και Πολιτικής Προστασίας, το οποίο, ενώ καιγόταν η Ρόδος, μας «καθησύχαζε» ότι οι πληγείσες περιοχές αντιπροσώπευαν λιγότερο από το 10% του τουριστικού προϊόντος του νησιού, εκτός από μνημείο κυνισμού είναι και μια δήλωση για το πώς βλέπει η κυβέρνηση την οικολογική καταστροφή: λογιστικά, αποστασιοποιημένα, με άξονα μια στρεβλή αντίληψη περί τουρισμού που μακροπρόθεσμα θα φανεί κι αυτή επιζήμια. Προφανώς και χαίρεται ένας τουρίστας όταν σώζεται από τις φλόγες ή όταν οι φλόγες καίνε το διπλανό χωριό αντί εκείνου στο οποίο παραθερίζει· πόσο πιθανό είναι να ξαναέρθει όμως;

Χρειαζόμαστε περισσότερα τεχνοκρατικά εργαλεία, στελέχωση των νευραλγικών τομέων του κράτους με αυστηρά κριτήρια επαγγελματικής κατάρτισης, άκαμπτη πολιτική βούληση, προσεκτικό σχεδιασμό και λιγότερο συναισθηματισμό. Η συγκινησιακή φόρτιση, η οποία προωθείται κατά κόρον στον δημόσιο λόγο («δείτε πόσα γατάκια έσωσε ο γενναίος πυροσβέστης», «δείτε τους Βρετανούς τουρίστες να ευχαριστούν την Ελλάδα με δάκρυα στα μάτια» κ.ο.κ.), ίσως είναι χρήσιμη για την τόνωση του ηθικού, αλλά στην ουσία καλλωπίζει μια τραγωδία, την οποία δεν πρέπει να κανονικοποιούμε τόσο μοιρολατρικά. Ναι, εμπρηστές και φωτιές θα αντιμετωπίζουμε πάντα· ναι, οι ανθρώπινες δυνατότητες έχουν πάντα ένα ταβάνι (χαμηλό ή ψηλό). Αντί να λιβανίζουμε όμως τον ατομικό ή συλλογικό εαυτό μας, θα ήταν προτιμότερο να μαχόμαστε για να τον καλυτερεύσουμε. Συγκεκριμένα πράγματα: Τι πήγε λάθος αυτή τη φορά; Τι δεν λειτούργησε στην πρόληψη και στην κατάσβεση της πυρκαγιάς, που θα μπορούσε να λειτουργήσει; Πώς θα μπορούσαμε να το αλλάξουμε; 

Μέχρι στιγμής ακούμε μόνο εύσχημες αναφορές στην κλιματική αλλαγή και σε αντίστοιχες πυρκαγιές άλλων χωρών. Αυτό είναι όλο;

Η διαρκής σύγκριση της κυβέρνησης με τον ΣΥΡΙΖΑ είναι μια τακτική που, αν απέφερε διά της τρομοκράτησης μερικούς καρπούς την προηγούμενη τετραετία («αν δεν σας κάνουμε εμείς, θυμηθείτε τους προηγούμενους»), πλέον έχει μπαγιατέψει οριστικά. 

Ο καθένας ορίζει το μέτρο σύγκρισης που του ταιριάζει βέβαια, αλλά κάποια συμπεράσματα ...

 

ΝουΔο-ΠΑΣΟΚ-ο-ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το παιχνίδι τελείωσε... Ή αλλάζουμε ή το διαλύουμε!

 

Του Παντελή Σαββίδη


Ήδη, το σύστημα αρχίζει να προετοιμάζεται για την διαχείρηση της επόμενης ημέρας θέτοντας στο απυρόβλητο τον… “αναντικατάστατο” πρωθυπουργό και υποβαθμίζοντας τις ευθύνες όλων των άλλων.

Εκείνο που προκύπτει απο την τραγωδία των πυρκαγιών, απο συζητήσεις με ανθρώπους που έχουν σχετικές εμπειρίες, είναι ότι η φωτιά δεν σβήνει αν πάρει τις διαστάσεις που προκάλεσαν τις τελευταίες καταστροφές.

Άρα, κάτι πρέπει να γίνει προληπτικά. Και προληπτικά για να γίνει κάτι πρέπει να αντιμετωπισθεί το θέμα με σοβαρότητα.

Γενικώς, θα πρέπει το κράτος να σοβαρευθεί και να δημιουργήσει μια Σχολή Διοίκησης πολύ υψηλών προδιαγραφών. Απο τους αποφοίτους της σχολής αυτής θα στελεχώνεται όλος ο κρατικός μηχανισμός. Απο τους δήμους ως την κυβέρνηση.

Δεύτερον και σπουδαιότερον: Τι έτι χρείαν έχομεν μαρτύρων για να διαπιστώσουμε πως το σύστημα Καλλικράτης τελείωσε την ελληνική περιφέρεια και πως χρειάζεται η επιστροφή στον Καποδίστρια; 

 Τίποτε δεν μπορούν να κάνουν οι δήμοι. Έγιναν μικρογραφία της δομής του ελληνικού κράτους.

Δεν μπορούν οι δήμοι να λειτουργήσουν σε πρωτογενές επίπεδο προληπτικά ούτε για τις φωτιές όπως είναι σήμερα. Είναι μεγάλοι. Τοπική Αυτοδιοίκηση είναι κάτι πολύ διαφορετικό απο αυτό που είχε στο μυαλό του το τραγικό δίδυμο Γιώργος Παπανδρέου-Γιάννης Ραγκούσης που εφήρμοσε τον Καλλικράτη.

Υπάρχει η είδηση ότι θα διενεργηθούν έκτακτοι έλεγχοι και ασκήσεις πυρασφάλειας σε στρατόπεδα με επιβλέποντα τον Χαρδαλιά.

Η απόλυτη διάλυση του κράτους. Ο Χαρδαλιάς ως τι-ΜΕ ΠΟΙΕΣ ΓΝΩΣΕΙΣ- θα κάνει τους ελέγχους πυρασφάλειας που εξήγγειλε η κυβέρνηση;

Δεν υπάρχουν όργανα στις ένοπλες δυνάμεις γι αυτήν την δουλειά;

Ας υποθέσουμε πως ο …ικανώτατος κ. Χαρδαλιάς, ως επιτυχημένος γραμματέας πολιτικής προστασία- όπου τα έκανε μαντάρα και απηλλάγη των καθηκόντων του- γνωρίζει το θέμα. Αν δεν ήταν ο Χαρδαλιάς, το κράτος δεν θα είχε όργανα στη δομή του γι αυτήν την δουλειά;

Τέλος, όλα αυτά είναι στάκτη στα μάτια. Σε λίγο ο ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ πρωθυπουργός θα χειροκροτείται. Και όσο βλέπεις το πολιτικό σύστημα σε πιάνει ίλιγγος

Το απόλυτο τίποτε.

Αλλαγή της οργάνωσης της χώρας με επιστροφή στον Καποδίστρια, υψηλού επιπέδου σχολή απο όπου θα στελεχώνεται η δημόσια διοίκηση, απόλυτη αποσυγκέντρωση του κράτους με κίνητρα για μείωση του πληθυσμού της πρωτεύουσας στο 1/3, διάχυση των κρατικών θεσμών ανά την περιφέρεια.

Διαφορετικά ο εξευτελισμός που υπέστη το κράτος με τις φωτιές, η τραγωδία με την απώλεια δύο νέων στελεχών της αεροπορίας και η καταστροφφή στις εκτάσεις της χώρας θα είναι καθημερινό φαινόμενο.  

Το θέλετε; 

Στηρίξτε τις κυβερνητικές επιλογές.

 Αν δεν το θέλετε...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ: Κόκκινη στον κ. Πατούλη; Ε και λοιπόν;

Του ΘΑΝΑΣΗ ΜΑΥΡΙΔΗ

 Ο κ. Γιώργος Πατούλης μπορεί και να μην στηριχτεί από την ΝΔ στις επικείμενες αυτοδιοικητικές εκλογές. 

Η ΝΔ δεν θα χάσει κάτι σε περίπτωση που δεν κερδίσει τις εκλογές ο κ. Πατούλης. 

Ίσως κερδίσει η δύσμοιρη Αττική, η οποία τα τελευταία χρόνια δεν είχε την τύχη με το μέρος της. Οι επιλογές των κομματικών επιτελείων ήταν η μία χειρότερη από τις άλλες. Απόδειξη; Ούτε καν το θέμα των σκουπιδιών δεν έχει λυθεί.  

Είναι τόσο σημαντικό το αμάρτημα στο οποίο υπέπεσε ο κ. Πατούλης, έτσι ώστε να στερηθεί της στήριξης της ΝΔ; 

Η απάντηση είναι πως το ζεϊμπέκικο εν μέσω φονικών πυρκαγιών δεν ταιριάζει με την αισθητική της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Κανονικά δεν θα έπρεπε να ταιριάζει με την αισθητική του πολιτικού συστήματος, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα συζήτησης.

Μπορεί ο κ. Πατούλης να είναι αρεστός σε ένα κομμάτι των ψηφοφόρων και μη αρεστός σε ένα άλλο κομμάτι. Αυτό συμβαίνει με όλους τους αιρετούς. Αν πάντως τον κρίνουμε με βάση το έργο του, δύσκολα θα τα καταφέρει χωρίς τη στήριξη της ΝΔ. Ο κ. Πατούλης δεν τα έχει πάει καλά. 

Ο κ. Πατούλης δεν ήταν μια καλή επιλογή. Κι αν έχει έναν λόγο η ΝΔ να μην τον στηρίξει, είναι αυτός ακριβώς: Ο κ. Πατούλης δεν τα κατάφερε. Στα κρίσιμα ζητήματα κλώτσησε απλά το μπαλάκι πιο πέρα, ενώ περισσότερο μας απασχόλησε με τις περιπέτειες της προσωπικής του ζωής απ’ ότι με τα πεπραγμένα του στην Περιφέρεια.

Αλίμονο! Εδώ δεν τα κατάφερε να κάνει ένα βήμα στο ακανθώδες για το λεκανοπέδιο θέμα των σκουπιδιών κι ενώ υπήρχε η πολιτική βούληση της κυβέρνησης και άρα και η πρόθεση να παρασχεθεί η αντίστοιχη αρωγή. Και περιμένετε να αλλάξει πρόσωπο η Αττική με περιφερειάρχη τον κ. Πατούλη;  

Δύσκολο! Κανονικά η ΝΔ θα έπρεπε να αναγνωρίσει το λάθος του 2019 και να υποστηρίξει έναν άλλον υποψήφιο…

Κι αν όχι ο κ. Πατούλης, ποιος άλλος;  

Ο Περιφερειάρχης δεν είναι απαραίτητο να προέρχεται από την ΝΔ. Δεν υπάρχει δεξιός και αριστερός τρόπος με τον οποίον μαζεύει κανείς τα σκουπίδια. 

Υπάρχουν ικανοί άνθρωποι που το έχουν αποδείξει στον στίβο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης και ανίκανοι άνθρωποι. Θα είχαμε κάνει μεγάλη πρόοδο, για παράδειγμα, αν ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ ή ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ή και οι τρεις πρότειναν στον κόσμο έναν ικανό άνθρωπο. Αλλά επειδή ακόμη δεν έχουμε φτάσει εκεί, θα σας πούμε ότι αν δεν εκλεγεί ο κ. Πατούλης δεν πρόκειται να … κλονιστεί η κυβέρνηση του κ. Μητσοτάκη. Αν πάντως του δείξει την άγουσα για τα αποδυτήρια, τότε θα έχει στείλει ένα ισχυρό μήνυμα προς όλους. Ότι δεν υπολογίζει το πολιτικό κόστος. Θα τους έλεγε, δηλαδή: «Σοβαρευτείτε και κάντε την δουλειά σας, αλλιώς θα είστε μόνοι».

Η κόκκινη κάρτα στον κ. Πατούλη δεν είναι σίγουρη. Αλλά και η κίτρινη αρκεί για να αποδεσμευτεί η ΝΔ από την λογική του μπλε χάρτη στις αυτοδιοικητικές εκλογές. Κι ίσως έτσι...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΙΚΟ:Σε κοροϊδεύουν ξεδιάντροπα, τί δεν καταλαβαίνεις?


Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

 Όταν η κυβερνητική ανακοίνωση λέει ότι ο Μηταράκης παραιτήθηκε για προσωπικούς λόγους αλλά οι κυβερνητικοί παπαγάλοι έχουν διαδώσει παντού ότι του ζητήθηκε η παραίτηση γιατί πήγε διακοπές, το μήνυμα που παίρνει ο πολίτης είναι πως το ψέμα και η υποκρισία είναι ο κανόνας στην άσκηση πολιτικής. Και μάλιστα τόσο ξεδιάντροπα που δεν έχουμε πρόβλημα να σε ενημερώνουμε πολίτη ότι σε κοροϊδεύουμε στα μούτρα. 

Επί της ουσίας, τώρα:

 

1. Όταν για να λειτουργήσει ένα Υπουργείο, και μάλιστα σαν το Δημοσίας Τάξεως (δεν μπορώ να το ονομάζω με το γελοίο σημερινό του όνομα), που εποπτεύει μια (υποτίθεται) αυτόνομη υπηρεσία, πρέπει να βρίσκεται ο Υπουργός 24/7 στο γραφείο του, κατά προτίμηση αξύριστος και ταλαιπωρημένος, το σύστημα έχει χρεοκοπήσει. Στο φινάλε δεν υπάρχει τίποτε το διοικητικό που να μην γίνεται σήμερα εξ αποστάσεως. Ακόμα και σύσκεψη με τους επιτελείς μπορείς να κάνεις μέσω zoom, ακόμα και εν πλω. Ή θα κρίνουμε τους διοικούντες από το αποτέλεσμα ή από το φαίνεσθαι. Και από τα δύο μαζί δεν γίνεται.

 

2. Η είδηση δεν είναι ότι αποπέμφθηκε ο Μηταράκης, αλλά ότι κάποιος με τα "προσόντα" του Μηταράκη ήταν εδώ και 4 χρόνια υπουργός.

 

3. Το ότι υπάρχει υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και άλλο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας είναι ένας από τους λόγους που...

 

ΝουΔο-γαλαζαίικο ΣΟΥΡΓΕΛΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Μεγάλου στραβο-Τιμονιέρη προτεραιότητες!



Του ΘΑΝΟΥ ΤΖΗΜΕΡΟΥ

Αυτή ήταν η πρώτη επίσκεψη του Μεγάλου (στραβο)Τιμονιέρη στο νεοσύστατο Υπουργείο Οικογένειας. 

Ποιο θέμα προέβαλε;  

Μήπως την ανάγκη ενίσχυσης των πολυτέκνων; 

Μήπως την παροχή κινήτρων για τεκνοποιία; 

Μήπως την ελάφρυνση της οικογένειας από τα φορολογικά βάρη που τη ρημάζουν; 

Μήπως την ανάγκη βελτίωσης της Παιδείας και της Υγείας, ώστε να είναι εφικτός ο στόχος των 2+ παιδιών; 

Όχι.  

Προέβαλε αυτό που βλέπετε. Για όσους δεν είχαν καταλάβει τι κρυβόταν πίσω από...

 

Σαν σήμερα (31/7/ΧΧΧΧ)

 

904: Οι Σαρακηνοί καταλαμβάνουν τη Θεσσαλονίκη.

1922: Ο 18χρονος Ραλφ Σάμουελσον είναι ο πρώτος άνθρωπος στον κόσμο που κάνει θαλάσσιο σκι.

1976: Ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Καραμανλής, με επιστολή του προς τον πρόεδρο της ΔΟΕ, λόρδο Κιλάνιν, προτείνει τη μόνιμη τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων στην Ελλάδα.

1992: Ο Πύρρος Δήμας κατακτά το πρώτο του χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Βαρκελώνης. Συμμετέχει στην κατηγορία των 82,5 κιλών και σηκώνει 370 κιλά στο σύνολο



2017:  Πεθαίνει σε ηλικία 73 χρονών ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας, σεναριογράφος και ηθοποιός Σαμ Σέπαρντ .





2017: Πεθαίνει η  ηθοποιός ίνδαλμα του γαλλικού κινηματογράφου Ζαν Μορό, σε ηλικία 89 ετών
 
 
 
 
 
 
2020  Έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 76 ετών, αφήνοντας ένα μεγάλο, δυσαναπλήρωτο κενό στον χώρο που επί δεκαετίες υπηρέτησε ο πολυβραβευμένος σκηνοθέτης Άλαν Πάρκερ, που έβαλε την υπογραφή του σε δεκάδες επιτυχημένες ταινίες, με κορυφαίο το θρυλικό «Εξπρές του Μεσονυχτίου»,

ΕΘΝΙΚΟΙ ΕΥΕΡΓΕΤΕΣ : Μαριάννα Βαρδινογιάννη

Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ

Υπάρχει το κοινωνικό έργο που είναι βιτρίνα και το κοινωνικό έργο που είναι ουσία.  

Στη δεύτερη κατηγορία εμπίπτει η προσφορά της Μαριάννας Βαρδινογιάννη. Το έργο της υπήρξε ζωτικής σημασίας στον ευαίσθητο τομέα του παιδιατρικού καρκίνου και στο σημείο αυτό ας μου επιτραπεί να μιλήσω επί προσωπικού.

Η μοίρα το έφερε έτσι ώστε τον Φεβρουάριο του 2020 να βρεθούμε οικογενειακώς στην παιδογκολογική κλινική «Ελπίδα», στο Αιματολογικό – Ογκολογικό Τμήμα (ΤΑΟ) του «Αγία Σοφία». Εως τότε, όπως οι περισσότεροι, γνώριζα πολύ γενικά και αόριστα ότι η γυναίκα αυτή είχε προσφέρει στα παιδιά που είχαν νοσήσει με καρκίνο. Οπως οι περισσότεροι, μάλλον, δεν ήθελα να ξέρω. Η ζωή όμως με μύησε σε αυτόν τον κόσμο.

Είδα και έζησα τι σημαίνει στην πράξη το έργο της Μαριάννας Βαρδινογιάννη.  

Δεν είναι μόνον οι κτιριακές εγκαταστάσεις και ο εξοπλισμός, που παραπέμπουν σε ιδιωτική κλινική υψηλού επιπέδου (αλλά δίχως τις παθογένειες που έχουν οι ιδιωτικές κλινικές).  

Δεν είναι μόνον το προστατευμένο, έως και ευχάριστο, περιβάλλον που έστησε για τα παιδιά με αιματολογικό ή ογκολογικό καρκίνο (ως γονείς παιδιού που νόσησε, το καταλαβαίναμε ακόμη περισσότερο όταν έπρεπε να μεταβούμε στο «Αγία Σοφία» για ειδικές εξετάσεις και επεμβάσεις, ειδικά κατά την πιο δύσκολη περίοδο της πανδημίας…).  

Δεν είναι ότι «έβαλε τα χρήματα» και μετά αποσύρθηκε εφησυχασμένη.  

Είναι ότι συνέβη ακριβώς το αντίθετο: η εμπλοκή της ήταν ολιστική.

Γράφτηκε ότι ήξερε πολλά από τα παιδιά που νοσούσαν με το μικρό τους όνομα· ότι χαιρόταν με όσα γίνονταν καλά και πενθούσε για όσα χάνονταν. Αλήθεια είναι.  

Η Μαριάννα Βαρδινογιάννη βρισκόταν εκεί μέσα, συνεχώς και με διάφορους τρόπους. Το «Ελπίδα» δεν ήταν έργο ζωής για εκείνη μονάχα ως προς το οικονομικό, τεχνοκρατικό, πρακτικό σκέλος. Ηταν υπαρξιακή υπόθεση. Εως το τέλος, αναζητούσε τρόπους για τη βελτίωση των συνθηκών μέσα στις οποίες βρίσκονταν παιδιά που νοσούσαν μαζί με τους γονείς τους, τους φροντιστές τους.

Εχω ακόμη ζωντανή μέσα μου την εικόνα της, εκείνο τον μαύρο Φεβρουάριο του ’20: η αγκαλιά της προς τα παιδιά, η κουβέντα της προς τους γονείς δεν ήταν τυπική, δεν ήταν συμβατική, δεν ήταν διεκπεραιωτική.  

Ηταν μία από τις πιο ανθρώπινες στιγμές που...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Κιτσοπούλου, η αμαρτωλή

 

Του Άρη Αλεξανδρή

Οποιος έχει παρακολουθήσει έστω και λίγο τη Λένα Κιτσοπούλου γνωρίζει ποιες είναι οι θεματικές που την ερεθίζουν: ο μικροαστισμός, η τραυματική και τραυματισμένη ελληνική οικογένεια, ο ανθρωπότυπος του «Ελληνάρα», η συμπλοκή κοινωνίας, πολιτικής και τέχνης, η οδύνη της υπαρξιακής ενδοσκόπησης είναι κάποιες εξ αυτών. Οποιος την έχει παρακολουθήσει δεν μπορεί παρά να γνωρίζει και τη μεθοδολογία της: η Κιτσοπούλου δεν είναι ακαδημαϊκά σχολιαστική ούτε συμπαθεί τις λεπταίσθητες θεατρικές προσεγγίσεις· αντιθέτως, ό,τι θεωρεί άξιο παρατήρησης το φοράει κατάσαρκα και μας το παρουσιάζει βιωματικά. Για να αναδείξει το πρόβλημα, η Κιτσοπούλου γίνεται το πρόβλημα· ενδύεται την υπερβολή του και με αυτήν επιτίθεται στον θεατή.  

Αυτός είναι και ο λόγος που τα κιτσοπούλεια θεάματα δεν είναι για όλους· απαιτούν προσήλωση, δυνατότητα ανάγνωσης σε πολλαπλά επίπεδα και εξαιρετική αντοχή στην ασχήμια και την αντιποιητικότητα (οπτική, γλωσσική, ηχητική).  

Η Κιτσοπούλου δοκιμάζει με σκληρότητα ακόμη και το κοινό που την ακολουθεί πιστά. Μερικές φορές, είναι δύσκολο να διακρίνεις το θηρίο από τον θηριοδαμαστή, όσο εξοικειωμένος κι αν είσαι με την τάση της Κιτσοπούλου να αναπαριστά το κακό ρεαλιστικά, αντί να το εξωραΐζει ή να το δείχνει με το δάχτυλο.  

Οποιος ταράχτηκε με τους αμφιλεγόμενους «Σφήκες» ίσως δεν γνώριζε τι πήγαινε να δει· σ’ αυτήν την περίπτωση, ίσως έπρεπε να έχει κάνει την έρευνά του.

Η σκέψη, ωστόσο, ότι οι απογοητευμένοι από το έργο της Κιτσοπούλου είναι πολέμιοι της ίδιας της Κιτσοπούλου, καθώς και ότι είναι όλοι τους συντηρητικοί και απαίδευτοι, είναι παράλογα απλοϊκή· εξυπηρετεί μάλλον τον αυτάρεσκο δογματισμό της καλλιτέχνιδος και τον τυφλό φανατισμό των θαυμαστών που πίνουν νερό στον «φασεϊσμό» του ονόματός της, παρά την αλήθεια.

 Μία καλλιτέχνις που οφείλει την επιτυχία της στον αιρετικό τρόπο με τον οποίο διαβάζει την κοινωνία θα έπρεπε να είναι σε θέση να διαβάζει με μεγαλύτερη ευελιξία και ειλικρίνεια τον ίδιο της τον εαυτό. Γιατί, τον καλλιτεχνικό κίνδυνο που διέτρεχε εξ αρχής, η Κιτσοπούλου θα έπρεπε να τον είχε μυριστεί· θα έπρεπε να είχε υποψιαστεί ότι ως καλλιτέχνις που οικειοποιείται το αντικείμενο της καταγγελίας και της κριτικής της, υπάρχει περίπτωση να μολυνθεί από αυτό.  

Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι ήρθαν τα πράγματα: έχοντας περάσει χρόνια και χρόνια μέσα στη γκροτέσκα θεατρική φόρμα του ουρλιαχτού, της υβριστικής προκλητικότητας και του σοκ για το σοκ, η Κιτσοπούλου έχασε τη θεωρητική φωνή της μέσα στην πυκνότητα της πρακτικής της. Το μέσο καβάλησε τον σκοπό: ωραία η σκηνική υστερία, καλή η χολερική αναδίφηση της λάιτ επικαιρότητας, θεμιτή και η μομφή στην πολιτική ορθότητα· ποια η χρησιμότητά τους, όμως; Η «αιρετικότητα» από μόνη της δεν λέει κάτι· αν δεν οδηγεί σε ένα υπέρτερο πεδίο, είναι απλώς μία φλύαρη πόζα.

Για την εξέλιξη της Κιτσοπούλου, όμως, δεν ευθύνεται μόνο η Κιτσοπούλου. Ευθύνονται και οι πολιτιστικοί οργανισμοί που, μαζί με την ηθική και οικονομική ενίσχυση, της έδωσαν την αλαζονική ψευδαίσθηση ότι τάχα «χάκαρε» το σύστημα, ενώ στην πραγματικότητα το σύστημα χάκαρε την καλλιτέχνιδα.  

Μέσα στην ακόρεστη δίψα τους για χίπστερ προϊόντα, οι ακκιζόμενοι παράγοντες του πολιτισμού ουσιαστικά υιοθέτησαν τη Λένα Κιτσοπούλου και της έδωσαν την ασφάλεια εκείνη που κανένας καλλιτέχνης δεν πρέπει να απολαμβάνει για πολύ, γιατί τον ακινητοποιεί, τον παροπλίζει και του φουσκώνει τα μυαλά με την τρόμπα του ναρκισσισμού, αποδυναμώνοντας παράλληλα το έργο του. 

Αιχμή που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά είναι αιχμή μόνο στα χαρτιά· στην ουσία είναι μία συντηρητική τελετουργία. 

Καλλιτέχνης που πιστεύει στο προσωπικό του αλάθητο, αρνούμενος να αυτοαμφισβητηθεί και να επανεφευρεθεί δεν είναι αιρετικός, αλλά...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΣΟΥΡΓΕΛΟ-ΨΩΝΑΡΟ-ΨΕΥΤΟΚΟΥΛΤΟΥΡΙΑΡΟΠΛΗΚΤΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Η τέχνη του ξεκατινιάσματος

 


Διασκεύασε, λένε, τους «Σφήκες» του Αριστοφάνη για να σατιρίσει «πρόσωπα της επικαιρότητας». 

Αλλά ποια πρόσωπα, ποιας επικαιρότητας; 

Κρίνοντας από τα ονόματα που περιέλαβε η Λένα Κιτσοπούλου στο κείμενό της, είναι μάλλον αυτά που θρέφουν τη ζώνη του τηλεοπτικού λυκόφωτος και ψωμίζουν τον κατιμά των σόσιαλ μίντια. 

Η Κιτσοπούλου, με απλά λόγια, βλέπει πολλή τηλεόραση και σκρολάρει πολύ στο twitter – αυτή την τηλεόραση και σε αυτό το twitter. Και με αυτά τα υλικά κατασκεύασε έναν κλασικό ανθρωπότυπο, του «Ελληναρά», αλλά και μια ελληναράδικη παρλάτα που απήγγειλε η ίδια απολύτως σοβαρά και πολύ οργισμένα στο φινάλε. 

«Σφήκες» του Αριστοφάνη; 

Οχι, «Μια Ελληναρού στην Επίδαυρο»

Αρχαίο δράμα;  

Οχι, σκέτο δράμα. 

Αλλά...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ και ΕΛΛΗΝΕΣ ΗΡΩΕΣ: Ασμα ηρωικό και πένθιμο


Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

«Hρωας», μία από τις αρχαιότερες λέξεις της γλώσσας μας. Κατάφερε να επιβιώσει αλώβητη μέσα από τόσους αιώνες χρήσης, αν εξαιρέσουμε εκείνη την υπέροχη δασεία που της αφαίρεσε το κουρείο του μονοτονικού. Η Ζακλίν ντε Ρομιγί έγραψε πως ο ήρωας και ο ηρωισμός είναι μία από τις μεγάλες επινοήσεις των Ελλήνων. Μια χειρονομία ζωής που ξεπερνάει τα όρια της ανθρώπινης συνθήκης χωρίς όμως να χάσει τα χαρακτηριστικά της.  

Oμως ό,τι δεν κατάφεραν οι αιώνες, το κατάφεραν μερικές δεκαετίες σύγχρονης ζωής κατά τη διάρκεια των οποίων πολλές λέξεις, και οι χειρονομίες ζωής που σηματοδοτούν, έχουν χάσει τη σημασία τους. Πόσες φορές και πόσους έχουμε χαρακτηρίσει «ήρωες», από τους φανταστικούς νεκρούς της ΕΡΤ ώς τους «ηρωικούς» θεατές που άντεξαν τις τρεισήμισι ώρες της «Μήδειας» στην Επίδαυρο το περασμένο Σαββατοκύριακο. Eτσι, όταν χρειαστείς τη λέξη για να εκφράσεις αυτό που στην πραγματικότητα σημαίνει σου φαίνεται τόσο φθαρμένη που δεν σου φτάνει

Ναι, δεν σου φτάνει να χαρακτηρίσεις «ήρωες» τους δύο σμηναγούς που σκοτώθηκαν στον πόλεμο με τη φυσική καταστροφή. Κι ας ξέρεις μέσα σου πως αυτή αποδίδει το μεγαλείο των δύο αυτών νέων ανθρώπων, του Χρήστου Μουλά και του Περικλή Στεφανίδη. Είναι σπάνια το θάρρος και η προσήλωση στον στόχο που επιδεικνύει ένας άνθρωπος, αφορά όμως όλη την κοινωνία.

Πολλοί θα πουν ότι έκαναν το καθήκον τους. Λες και είναι δεδομένο στην επικράτεια του εγωισμού και της αδιαφορίας της οποίας είμαστε όλοι υπήκοοι να κάνεις το καθήκον σου. Μία ακόμη λέξη που έχει χάσει τη σημασία της. Τόσο που ακούς το περίφημο «παράβαση καθήκοντος» και δεν μπορείς παρά να χαμογελάσεις συγκαταβατικά.  

Από τη μια ο σταθμάρχης της Λάρισας και από την άλλη οι δύο σμηναγοί. Δεν σκέφτηκαν αν το όπλο που είχαν στα χέρια τους ήταν κουρασμένο, γερασμένο ή αναποτελεσματικό. Αυτό είχαν και μ’ αυτό πολέμησαν.

Και τέλος το αίσθημα της αδικίας. 

Πώς ανταμείβει η πολιτεία όλους αυτούς τους μαχητές, όπως και όσους ιπτάμενους προστατεύουν καθημερινά το Αιγαίο ή τους λιμενικούς που φυλάνε τα θαλάσσια σύνορα από τον υβριδικό πόλεμο με τους μετανάστες;  

Πάντως με λιγότερα από όσα ανταμείβει τον σταθμάρχη της Λάρισας

Σίγουρα δεν μπορείς να αποτιμήσεις σε χρήμα την αξία μιας ανθρώπινης ζωής. Ομως εκείνο που μπορείς να κάνεις ως κοινωνία είναι...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΗΦΗΝΟ-ΚΑΘΑΡΜΑΤΟΚΡΑΤΟΥΜΕΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Πυρόπληκτη αντί για αντιπυρική περίοδος


Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ

Μια µικρή ιστορία από τον Πόρο. Μου την αφηγήθηκε ο φίλος Δημήτρης Διαμαντόπουλος, Ποριώτης εξ απαλών ονύχων. 

Πριν από δύο χρόνια, δύο κολόνες ηλεκτρικού ρεύματος, στις οποίες είχαν μπλεχτεί κλαδιά, είχαν αναφλεγεί στο περιώνυμο Λιμανάκι της Αγάπης. Ευτυχώς η φωτιά δεν επεκτάθηκε. Oσοι γνωρίζουν τον Πόρο ξέρουν ότι το ένα από τα δύο νησάκια που τον αποτελούν, η Καλαβρία, όπου και το Λιμανάκι της Αγάπης, είναι ένας τεράστιος πευκώνας

Δύο χρόνια μετά, τα κλαδιά είναι αγκαλιασμένα σφιχτά με τις κολόνες του ηλεκτρικού. Οταν ρωτήθηκε σχετικώς το δασαρχείο, ο υπεύθυνος απάντησε πως έχει δοθεί άδεια στον ΔΕΔΔΗΕ να τα κλαδέψει, πλην όμως… Αδιαφορία; Αμέλεια ή φόρτος εργασίας; 

Ο,τι και να ‘ναι, αν ο μη γένοιτο συμβεί το κακό, θα ψάχνουμε να βρούμε τον εμπρηστή, θα μιλάμε για την κλιματική αλλαγή, πάντως η καταστροφή θα έχει γίνει. 

Προχθές διάβασα το άρθρο της Ιωάννας Μάνδρου για τον τρόπο που αντιμετωπίζει η Δικαιοσύνη τούς υπευθύνους των εμπρησμών – είτε εκ προθέσεως είτε εξ αμελείας. Μην ξεχνάμε ότι οι δύο καταστροφικότερες πυρκαγιές των τελευταίων ετών, στην Πελοπόννησο και στο Μάτι, ξεκίνησαν από αμέλεια. Η αμέλεια δύο συμπολιτών μας σε συνδυασμό με την ανικανότητα του κρατικού μηχανισμού –και την αδιαφορία αρκετών ανευθυνοϋπεύθυνων διαχειριστών του– οδήγησαν σε εκατόμβη νεκρών. Αυτός που κατηγορείται για την πυρκαγιά στο Μάτι δεν έχει εμφανισθεί έως τώρα στο δικαστήριο και, το χειρότερο, δεν έχει ζητήσει ποτέ συγγνώμη για την αμέλειά του.  

Τι έχει απογίνει εκείνη η γιαγιά που τηγάνιζε ψάρια και υποστηρίζεται ότι εξαιτίας της κάηκε η μισή Πελοπόννησος;

Είναι νωρίς ακόμη για να γίνει ο απολογισμός της φετινής «αντιπυρικής» περιόδου. «Αντιπυρική» κατ’ ευφημισμόν. Αν θέλουμε να κυριολεκτούμε, θα πρέπει να την ονομάσουμε πυρόπληκτη περίοδο.  

Πόσες άλλες περιπτώσεις σαν αυτή που ανέφερα στον Πόρο υπάρχουν; Και με πόσους τρόπους εκφράζεται η καταστροφική αμέλεια είτε από το κράτος είτε από τους ανεύθυνους συμπολίτες μας;  

Ας πούμε ότι έχει γίνει κάποια πρόοδος. Αν δεν υπήρχε το «112», θα είχαμε ήδη θρηνήσει πολύ περισσότερα θύματα από τους πέντε νεκρούς που έχουμε έως σήμερα. Ομως δεν φαίνεται να έχει γίνει καμία απολύτως πρόοδος ούτε στην πρόληψη των πυρκαγιών, ακόμη και στη στοιχειώδη δημιουργία αντιπυρικών ζωνών, ούτε και στην αποτελεσματική καταστολή τους. 

Η γενική εντύπωση είναι ότι...

 

ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται.

Διδάκτωρ Διδακτολογίας Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle


Οι όμορφες χώρες όμορφα καίγονται. Αυτό μου έρχεται στο μυαλό εδώ και εβδομάδες καθώς οι πυρκαγιές καταστρέφουν τον δασικό μας πλούτο σε ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Η χώρα μας μετατρέπεται τα τελευταία χρόνια σε κρανίου τόπο. Τεράστιες δασικές εκτάσεις που έμειναν αλώβητες επί δεκαετίες γίνονται στάχτη.  

Τυχαίο; 

Δεν νομίζω.

Το «112» έχει πάρει και αυτό φωτιά και διώχνει όλους όσοι θα μπορούσαν να μείνουν και να σώσουν τις περιουσίες τους, με κίνδυνο της ζωής τους κάποιες φορές. Δεν είναι λίγες εκείνες οι περιπτώσεις που οι κάτοικοι των χωριών έσβησαν τις φωτιές, προστάτευσαν τα σπίτια τους, έσωσαν τους γείτονές τους, έσωσαν το δάσος τους, τα χωράφια τους, τα ζώα τους, γιατί έμειναν στον τόπο τους και δεν έφυγαν. Το «112» μπορεί να σώζει ζωές, αλλά δεν σβήνει φωτιές. Κοινώς η πολιτική του «112» που εφαρμόζεται κατά κόρον δεν αρκεί. Και όχι μόνο δεν αρκεί. Μπορεί να είναι και επιβλαβής ενίοτε. Διότι οι πολίτες μπορούν να βοηθήσουν σε πολλά σε μια πυρκαγιά. Στην κατάσβεση, στη δημιουργία αντιπυρικής ζώνης, στη βοήθεια που μπορούν να παρέχουν σε άλλους, σε απεγκλωβισμούς, στην περιφρούρηση των περιοχών. Αυτή είναι η κοινωνική συνοχή, αυτή είναι η αλληλεγγύη με νόημα, ουσία και αποτέλεσμα.  

Αυτές οι θαρραλέες πράξεις είναι ίδιον των Ελλήνων, είναι οι αξίες που μας ενώνουν απέναντι σε κάθε απειλή, είναι οι αξίες που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλύτεροι άνθρωποι.

Θυμάμαι, στις πυρκαγιές της Ηλείας έφτασαν εθελοντές από όλη την Ελλάδα, οι οποίοι με κλαδιά, με τα λάστιχα, με μηχανήματα, όπως μπορούσαν, βοηθούσαν στην κατάσβεση κοντά σε κατοικημένες περιοχές. Τώρα με το «112» δεν μπορούν να μείνουν, να προφυλάξουν τις περιουσίες τους ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Με αποτέλεσμα να παραδίδονται σπίτια στις φλόγες. Οταν βρεις το σπίτι σου αποκαΐδια, μπορεί να μην είσαι ο ίδιος νεκρός, αλλά μέσα σου έχουν πεθάνει πολλά πράγματα.  

Ως εκ τούτου το επιχείρημα που ακούγεται «δεν πέθανε κανείς», ενώ γίνονται στάχτη οι κόποι μιας ζωής...