Ομολογώ ότι όσο και να προσπαθώ δεν βρίσκω έστω και ένα καλό να γράψω για τον ίδιο τον Αλέκση. Προσπαθώντας να τον περιγράψω οι λέξεις που μου έρχονται στο μυαλό είναι «θρασύς», «τοξικός», «μισαλλόδοξος», «εχθροπαθής» και πολλές άλλες που προτιμώ να μην τις γράψω. Χαρακτηρισμοί όπως «εργατικός», «ευφυής», «ικανός», «καλλιεργημένος», «μελετηρός» και γενικώς οποιοσδήποτε θετικός χαρακτηρισμός (όχι μόνο για έναν πολιτικό αλλά για έναν άνθρωπο) μου φαίνονται αταίριαστοι όταν πάω να τους βάλω δίπλα στον σύντροφο μπρόεδρο.
Ακόμα και η άνοδος του στην πρωθυπουργία δεν μου φαίνεται αποτέλεσμα δουλειάς ή ικανοτήτων αλλά συγκυρίας και θράσους. Το θράσος του τον βοήθησε να εκμεταλλευτεί τη συγκυρία της κρίσης και όταν η συγκυρία άλλαξε, η απουσία οπoιασδήποτε ικανότητας ή αρετής τον οδήγησε σε ελεύθερη πτώση.
Είναι τόσο κακή η άποψη μου για τον Αλέκση που ακόμα και την παραίτηση του τη βλέπω με φοβερή δυσπιστία παρότι στην πραγματικότητα ήταν, εδώ και καιρό, ένας μονόδρομος τον οποίο με πείσμα μικρού παιδιού αρνιόταν να ακολουθήσει (και για να είμαι ειλικρινής δεν πιστεύω ότι θα ακολουθήσει μέχρι τέλους γιατί έχω μάθει να μην πιστεύω τίποτα από όσα λέει)
Νομίζω (και είμαι βέβαιος πως όχι απλώς δεν είμαι μόνος αλλά πως πιθανόν εκφράζω και την πλειονότητα) ότι ο Αλέκσης υπήρξε ο πιο ανεπαρκής πρωθυπουργός της μεταπολίτευσης (με τον συναγωνισμό να είναι σκληρός αν κανείς σκεφτεί ότι για 5μισι χρόνια πρωθυπουργός ήταν και ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός).
Ταυτοχρόνως όμως υπήρξε και ένας από τους πιο ωφέλιμους πρωθυπουργούς στην ιστορία της χώρας με την προσφορά του να είναι πραγματικά ανεκτίμητη.
Χάρη στον Αλέκση ένας λαός που δεν ξεχνούσε «τι σημαίνει δεξιά» κατάλαβε επιτέλους και τι σημαίνει αριστερά.
Χάρη στον Αλέκση ο μύθος τους ηθικού και οποιουδήποτε άλλου πλεονεκτήματος που η αριστερά απέδιδε με αυταρέσκεια στον εαυτό της κατέρρευσε σαν πύργος από ψηφοδέλτια του δημοψηφίσματος.
Χάρη στον Αλέκση οι προπονητές της κερκίδας που για δεκαετίες φώναζαν και κουνούσαν το δάκτυλο κάθισαν επί τέλους στον πάγκο και όλοι καταλάβαμε γιατί ήταν στην κερκίδα.
Χάρη στον Αλέκση αποδείχθηκε ότι η παράταξη που μας είχε φλομώσει στα λόγια δεν είχε καμία δυνατότητα για έργα.
Χάρη στον Αλέκση το αντισυστημικό όνειρο έγινε πραγματικότητα μόνο και μόνο για να αποδειχθεί πως τελικά επρόκειτο για εφιάλτη.
Φυσικά το μάθημα ήταν ακριβό αλλά και το όφελος του τεράστιο ακόμα και σε σχέση με το υψηλό του κόστος. Ένα πέπλο που για δεκαετίες έκρυβε την πραγματικότητα επιτέλους σηκώθηκε απελευθερώνοντας τη χώρα από μύθους που την εμπόδιζαν να προχωρήσει. Και αυτό το χρωστάμε στον Αλέκση. Το έκανε κατά λάθος αλλά...
το έκανε σωστά. Και μπράβο του.
ΥΓ – Με δεδομένο ότι δεν πιστεύω τίποτα από όσα λέει ο σύντροφος μπρόεδρος, την παραίτηση του θα την πιστέψω αφού έχει εκλεγεί νέος πρόεδρος στο ΣΥΡΙΖΑ και περάσουν και μερικοί μήνες. Στο μεταξύ παίρνω ποπ κορν και απολαμβάνω
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου