Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ
Είπε µια μεγάλη κουβέντα την περασμένη Κυριακή ο κ. Αλέξης Τσίπρας στη συνέντευξή του με τον κ. Αλέξη Παπαχελά: «Η απλή αναλογική έχει υποστεί μια στρατηγική ήττα (…) πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι όταν χάνεται ιστορικά μια ευκαιρία, πρέπει να περάσουν πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες, για να αποκτήσει εκ νέου νόημα αυτή η συζήτηση» («Καθημερινή», 11.5.2023).
Πράγματι! Πάει και η απλή αναλογική, για την οποία η Αριστερά –σε όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της– μας είχε ζαλίσει επί δεκαετίες. Ούτε το ΚΚΕ δεν φωνασκεί γι’ αυτήν. Κυκλοφορούσε περισσότερο ως σύνθημα, παρά ως σοβαρή συζήτηση για τη δομή του πολιτικού συστήματος. Μόνο επιχείρημα υπέρ της ήταν το «ηθικό της πλεονέκτημα» έναντι των άλλων εκλογικών συστημάτων. Γι’ αυτό βαφτίστηκε και «άδολη».
Παρένθεση, για να είμαστε δίκαιοι. Δεν νομίζουμε ότι η απλή αναλογική ψηφίστηκε το 2016 για να κόψει τη φόρα του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη το 2023. Σιγά μη σχεδιάζουν στον ΣΥΡΙΖΑ σε βάθος επτά κι οκτώ χρόνων. Επίσης, αληθώς πίστευαν τις παραμονές των εκλογών του 2019 ότι «δεν υπάρχει μία στο εκατομμύριο…». Η απλή αναλογική θεσπίστηκε προχείρως, ως «αριστερό γλυκαντικό» στις μνημονιακές πολιτικές που έπρεπε να ψηφίσει τότε η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Γι’ αυτό και μετά ξεχάστηκε, μέχρι την ώρα που ήταν να εφαρμοστεί. Κλείνει η παρένθεση.
Αυτή δεν ήταν η μόνη, ούτε η μεγαλύτερη ευεργεσία του ΣΥΡΙΖΑ στον τόπο. Η σημαντικότερη συνεισφορά του ήταν ότι νουθέτησε ένα μεγάλο κομμάτι του εκλογικού σώματος· το δίδαξε –κατά κάποιον τρόπο– τις στοιχειώδεις αρχές της πολιτικής οικονομίας. Ας μην αποδώσουμε στον κ. Τσίπρα όλα τα εύσημα. Πρώτος ο κ. Αντώνης Σαμαράς (ως αρχηγός του μεγαλύτερου αντιμνημονιακού κόμματος την περίοδο ’10-’11) ξεκίνησε τη διδαχή μόλις ανέλαβε πρωθυπουργός. Συν κάποια μεγάλα κανάλια, που στην αρχή έλεγαν ότι ξοδεύοντας περισσότερα, στο τέλος μένουν ακόμη περισσότερα, ένα φαινόμενο που ονομάσαμε «ελαφρολαϊκός κεϊνσιανισμός» (26.6.2011)
Στα άλλα θετικά που μπορούμε να αποδώσουμε στον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι προσέθεσε τόση τοξικότητα στον δημόσιο διάλογο, τη διέχυσε τόσο πολύ στην κοινωνία, ώστε πλέον γκώσαμε. Οι πολακισμοί κάποτε θεωρούνταν «έκφραση αδούλωτου φρονήματος». Τώρα είναι απεχθείς, τόσο που ακόμη οι αγενείς διαμαρτυρίες, ακόμη κι αν δεν φτάνουν σε επίπεδο πολακισμού, συναντούν ομόθυμη καταδίκη. Παράδειγμα, το συμβάν με τους νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας στην Καλαμάτα.
Το πρόβλημα είναι ότι μπουχτίσαμε με τη διαμαρτυρία, γενικώς. Υπήρξε τέτοιος πληθωρισμός, που πλέον ουδείς εξετάζει τα αιτήματα των διαμαρτυρομένων πριν τους καταδικάσει. Ο πρώτος που λούζεται τα αποτελέσματα αυτού του πληθωρισμού είναι ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος δεν ακούγεται ακόμη κι όταν έχει δίκιο. Λογικό. Από την κούνια του 3% φωνάζει διαρκώς «λύκος στα πρόβατα». Οσοι περίμεναν ότι μεγαλώνοντας θα βάλει μυαλό, διαψεύστηκαν.
Το στοίχημα εν προκειμένω είναι να μην πετάξουμε και το μωρό, μαζί με τα απόνερα του ΣΥΡΙΖΑ. Η διαμαρτυρία είναι υγεία σε μια δημοκρατία, αρκεί να κατανοήσουν όλοι ότι είναι μέσον και όχι σκοπός πολιτικής ύπαρξης. Οφείλει δε να είναι αναλογική και στα έργα και στα λόγια. Είναι άλλο να νεκρώνει το κέντρο της Αθήνας όταν π.χ. ψηφίζεται το μνημόνιο, αλλά είναι παράλογο να το κλείνουν πενήντα νοματαίοι για ψύλλου πήδημα. Είναι λογικό να εικάζει κάποιος ότι «οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αδιαφορούν για τις ζωές των μεταναστών» και εξωφρενικό να λέει ότι «η Ευρώπη δολοφονεί τους μετανάστες».
Δεν είναι μόνο «η απλή αναλογική που έχει υποστεί μια στρατηγική ήττα». Υπάρχουν πολλά που χαντάκωσε (πρωτίστως) ο ΣΥΡΙΖΑ και, όπως θα έλεγε ο κ. Τσίπρας, «πρέπει...
να περάσουν πολλά χρόνια, ίσως και δεκαετίες, για να αποκτήσουν εκ νέου νόημα».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου