Toυ ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Δεν προκάλεσε, λέει, την εμφάνισή του η εσωκομματική «αναμπουμπούλα». Και πρέπει να πιστέψει κανείς τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη. Σε ένα κόμμα, υποτίθεται εξουσίας, που έχει χάσει για δεύτερη φορά με ιστορικά πρωτοφανή διαφορά είκοσι μονάδων, θα περίμενε κανείς πιο δεινή αναμπουμπούλα. Αντ’ αυτού, η μόνη κίνηση με εσωκομματική σημασία στον μήνα που διέρρευσε μετά τη συντριβή της 21ης Μαΐου ήταν αυτή του Σακελλαρίδη.
Αλλά και πάλι. Οταν ένας πρώην πρώην πολιτικός, που εγκατέλειψε την πολιτική στα 35 του, εμφανίζεται για να αποσπάσει τον συγκαταβατικό έπαινο ενός αρχηγού, που μάχεται για να μην εγκαταλείψει την πολιτική προτού κλείσει τα 50 του, δεν μπορείς εύκολα να μιλήσεις για αναμπουμπούλα.
Μπορείς πιο εύκολα να δεις το υπαρξιακό βραχυκύκλωμα ενός κόμματος που καλείται να διαλέξει ανάμεσα στον χομπίστα και τον βετεράνο.
Στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καν αυτή η επιλογή. Δεν υπάρχει για τον ΣΥΡΙΖΑ μέλλον χωρίς τον Τσίπρα. Δεν έχει ετοιμαστεί ούτε μπορεί να ετοιμαστεί τώρα, σε συνθήκες ελεύθερης πτώσης. Η εσωκομματική αντιπολίτευση δεν έχει ούτε την ισχύ ούτε και την προπαρασκευή για να διεκδικήσει τα ηνία. Προοριζόταν πάντα να είναι ένα κόμμα διαμαρτυρίας μέσα στο κόμμα διαμαρτυρίας.
Μήπως λοιπόν η λύση μπορεί να έρθει απ’ έξω – από τον πρώην κυβερνητικό εκπρόσωπο, που προτίμησε την πρόωρη απόσυρση από την παραβίαση της αντιμνημονιακής του παρθενίας;
Ο τρόπος που (δεν) πολιτεύθηκε ο Σακελλαρίδης μετά την οικειοθελή του αποχώρηση, δείχνει ότι ο ίδιος θα ενδιαφερόταν μόνο αν τον εμπότιζαν οι φαντασιώσεις που προβάλλουν οι άλλοι πάνω του· μόνο αν τον έπλαθαν με το βλέμμα τους. Δεν φαίνονται όμως να είναι πολλές οι ζωντανές φαντασίες στους κόλπους του ηττημένου κόμματος.
Αντιθέτως. Οι διαγνώσεις που έχουν, βεβιασμένα, αρθρωθεί γι’ αυτό που συνέβη στον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν την πεπατημένη – την ανέμπνευστη άρνηση της πραγματικότητας.
Η αντιπολίτευση που άσκησε ο ΣΥΡΙΖΑ;
Οχι, λέει ο πρόεδρος. Δεν ήταν τοξική και μηδενιστική. Μόνο για υπερβολική ηπιότητα μπορεί να την κατηγορήσει κανείς.
Το πρόγραμμα;
Οχι, δεν έφταιγε το πρόγραμμα. Εφταιγε η αθωότητα του ΣΥΡΙΖΑ στο μάρκετινγκ («είμαι δύσκολος, δεν μπαίνω στα καλούπια των επικοινωνιολόγων») και η μιντιακή υπεροπλία του αντιπάλου.
Μήπως τότε έφταιξε η απλή αναλογική, που ομολογήθηκε ως mea culpa;
Ακόμη κι αυτή ήταν σωστή, αλλά την τορπίλισαν οι τακτικισμοί των υπόλοιπων προοδευτικών δυνάμεων, που θα έπρεπε κιόλας να το είχαν μετανιώσει.
Τι μένει;
Η παλιά εκείνη εσχατολογία της Αριστεράς, που έχει δίκαιο και περιμένει απλώς από την ανθρωπότητα να ωριμάσει για να το αντιληφθεί.
Το πρόβλημα σε έναν τέτοιο πολιτικό οργανισμό δεν είναι η αναμπουμπούλα. Είναι...
η απουσία της.
Το πρόβλημα δεν είναι τα πρόσωπα, όταν κατά βάθος τα πρόσωπα είναι όμηροι της ίδιας δογματικής αυταρέσκειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου