Με μία εξαιρετική Υπηρεσιακή κυβέρνηση [μολονότι απουσιάζουν, χρήσιμοι για την περίσταση, οι καθηγητές Στέλιος Περράκης (ευρωπαϊκά θέματα) και Νίκος Αλιβιζάτος(συνταγματικοπολιτειακές εμπλοκές)] βαίνουμε πλησίστιοι στις εκλογές της 25ης Ιουνίου.
Τ’ αποτελέσματα των εκλογών της 21ης Μαΐου είναι αυτά που είναι. Οι εκλογικές δυνάμεις των κομμάτων είναι αυτές που είναι. Τα ανανεούμενα αφηγήματα είναι αυτά που είναι. Μόνος άγνωστος παραμένει ο πάντοτε αμφίθυμος, αυτοαναιρούμενος κι απρόβλεπτος ελληνικός λαός.
Οι Έλληνες επι-βιώνουν επί αιώνες κινούμενοι σε παράλληλο Σύμπαν σε σχέση με τους άλλους λαούς και τα άλλα κράτη.
1. Το ελληνικό πολιτικό Παράδοξο. Μερικοί ισχυρίζονται ότι ονειρεύονται μιάν άλλη κοινωνία. Κάποιοι οραματίζονται έναν άλλον κόσμο. Οι περισσότεροι περπατάνε στα τυφλά, σαν υπνοβάτες των ιδεοληψιών, που δεν βλέπουν την πραγματικότητα, δεν κατανοούν την Ιστορία, δεν μπορούν να δια-κρίνουν τη διαφορά ανάμεσα στην πολιτική και τη μεταφυσική.
Αποτέλεσμα: οιονεί-θρησκευτικός φανατισμός σε συνδυασμό με παρηγορητική της ήττας.
2. Οι κομματικές αντι-φάσεις. Από τη μία οι αντισυστημικοί που εκδικούνται τη συστημικότητα και μέσω του λαϊκισμού δολοφονούν τον ορθολογισμό. Από την άλλη ολοκληρωτισμοί που εμφανίζονται σαν απελευθερωτές. Από τη μία οι Αυλικοί που φιγουράρουν στα payrolls των επιχειρηματιών, διαλαλώντας ότι έτσι "χτυπάνε το Κεφάλαιο" από τα μέσα (sic). Από την άλλη οι δήθεν ουδέτεροι τεχνοκράτες που διατηρούν τα προνόμιά τους παίζοντας "κούκο διπλό σε πολλά ταμπλό".
Αποτέλεσμα: κόμματα χωρίς καθαρή ιδεολογική ταυτότητα, στελέχη δίχως ηθικό έρεισμα.
3. Η μετα-Δημοκρατία αλά γκρεκ. Η τυραννία μεταμφιέζεται (spin dictators των fake news και του φόβου), οι ανυπάκουοι (αυτο)τιμωρούνται, γιατί τους ξεγελάνε οι δημαγωγοί, το έγκλημα και η βία δοξάζονται ως προ-επαναστατικές πράξεις, οι εχέφρονες περιθωριοποιούνται ή λοιδορούνται ως κυρ-Παντελήδες.
Αποτέλεσμα: τα πάντα/όλα είναι αντιφατικά, ασύμμετρα, ασυνεπή, αλλοπρόσαλα.
4. Τα επικίνδυνα παίγνια. Ο homo neaterdalis δηλώνει homo digitalis, οι εθνικοί ήρωες παρουσιάζονται σαν "ιδιόρρυθμοι παλληκαράδες", η γοητεία του Κακού κυριαρχεί κι επεκτείνεται στους νέους, "τα πάντα ρει" και ουδέν μένει σταθερό σε αρχές και αξίες.
Αποτέλεσμα:άπαντες επισυνδέονται τεχνολογικά-διασυνδέονται οικονομικά, αλλά στο τέλος αποσυνδέονται από την πραγματική ζωή.
Γενικό συμπέρασμα:
Οι Δημοκρατίες δεν πεθαίνουν ποτέ στις κάλπες. Κάποιοι (δια πράξεων ή παραλείψεων, δι’ακραίων θέσεων και διχαστικών προ-τάσεων) επιχειρούν ν’αλλοιώσουν το νόημα που οι πολίτες δίνουν στην ψήφο τους
Ελλάδα 2023 μ.Χ βαίνουσα-για μία εισέτι φορά- προς θεραπευτικάς εκλογάς...
ΥΓ. "Μείναμε άνεργοι λοιπόν
και με τ’ανάθεμα της Ιστορίας" (‘Εφη C.Νικολούδη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου