Toυ ΦΑΗΛΟΥ ΚΡΑΝΙΔΙΩΤΗ
Προχθες έφυγε από τη ζωή ένας ανδρείος Ελληνας, ο Στρατηγός Ηλίας Γλεντζές από το Ελος Λακωνίας, ο νικητής, ως νεαρός Υπολοχαγός της 31ης Μοίρας Καταδρομών, της μάχης του Κοτζά Καγιά στον Πενταδάχτυλο το 1974, όταν με νυχτερινή καταδρομική επιχείρηση, καταλαμβάνοντας το βραχώδες ύψωμα, κατέστρεψε τον βασικό σταθμό επικοινωνιών όλης της τουρκικής αποβατικής δύναμης, αφού εξόντωσε το προσωπικό. Μία ξεχωριστή σελίδα δόξας και γενναιότητας των ελληνικών όπλων μέσα σε ένα ντροπιαστικό για κάποιους άλλους κεφάλαιο της Ελληνικής Ιστορίας.
Ο Ηλίας Γλεντζές με απαράμιλλη γενναιότητα τίμησε τη στολή που άλλοι ατίμασαν. Αδιαφορώντας για τον αυτοκτονικό συσχετισμό δυνάμεων, με εμφανείς ήδη τις ενδείξεις της προδοσίας, έπραξε αυτό που επιβάλλει η τιμή του Πράσινου Μπερέ: Τόλμησε και νίκησε.
Η γενιά μου στις Δυνάμεις Καταδρομών είχε την τύχη και την τιμή να διοικηθεί από αυτήν τη λαμπρή γενιά πολεμιστών, όπως ο Γιώργος Παπαμελετίου, ο Ηλίας Γλεντζές, ο Ευάγγελος Μαντζουράτος, ο Γιώργος Καραποστόλου κ.ά. Υπηρέτησα υπό τις διαταγές του όλο το 1991, όταν ο Ηλίας Γλεντζές ήταν Υποδιοικητής του τότε Συντάγματος Αλεξιπτωτιστών κι εγώ ήμουν ένας ταπεινός Δόκιμος Εφεδρος Αξιωματικός στη 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, στο ίδιο στρατόπεδο. Διοικητής του Συντάγματος ο στιβαρός Ευάγγελος Μαντζουράτος, πολεμιστής και τραυματίας της Κύπρου και Διοικητής της 2ας Μ.ΑΛ. ο Γιώργος Καραποστόλου, πολεμιστής κατά του Αττίλα ΙΙ, αφού τοποθετήθηκε στη θρυλική Α’ Μοίρα Καταδρομών μετά τον Αττίλα Ι.
Στη μικρή κοινωνία των επιλέκτων του Στρατού μας όλοι όσοι πήραν μέρος στις επιχειρήσεις, επιζώντες, πεσόντες, όπως ο Γιώργος Κατσάνης, και αγνοούμενοι, όπως ο Νικόλαος Κατούντας, ήταν οι ήρωές μας.
Ο Ηλίας Γλεντζές, όπως όλοι οι πραγματικοί πολεμιστές, ήταν σεμνός και λιγομίλητος για την πολεμική του δράση. Οσοι έχουν πιαστεί στα χέρια με τον Χάρο και τον έχουν κοιτάξει κατάματα, όσοι έχουν δει αγαπημένους συντρόφους να πέφτουν στη μάχη, δεν κομπάζουν, δεν φλυαρούν. Γι’ αυτό ήταν συγκλονιστική στιγμή όταν το 2016, σε διημερίδα στο Πολεμικό Μουσείο, ο Ηλίας Γλεντζές μίλησε πρώτη φορά, για να καταγραφεί ως Ιστορία, για τις καταδρομικές επιχειρήσεις της περιόδου με έναν συγκλονιστικό τρόπο, από τον οποίο υπερχείλιζε η σεμνότητα, η αγάπη για τους άντρες του αλλά και η αντρειοσύνη. Ημουν τυχερός, γιατί ήμουν εκεί.
Η γνωριμία μας στο Στρατόπεδο ΚΑΙΣΑΡΟΣ ΣΕΕΜΑΝ ήταν χαρακτηριστική της προσωπικότητάς του. Πρώτες ημέρες στη Μοίρα ήμουν υπηρεσία και έβγαλα τον Λόχο μου για τρέξιμο στον στίβο της Σχολής Αλεξιπτωτιστών. Τους έβαλα και επαναλάμβαναν από μένα ένα τραγούδι, στροφή στροφή, που είχα φτιάξει ατέχνως και που ξεκινούσε με το «Μες της Κύπρου τα βουνά ο Κατσάνης πολεμά…» και το ρεφρέν ήταν «Κύπρος, Θράκη, Κορυτσά, Ιμβρος, Τένεδος, Νησιά, Πράσινα μπερέ ορμούν κι οι εχθροί τα προσκυνούν».
Ελεγε και κάτι για την τουρκική σημαία, που δεν θα αρέσανε στο ΕΛΙΑΜΕΠ.
Στις στροφές του αναφέρονταν ονόματα των πεσόντων και αγνοούμενων ηρώων Καταδρομέων Αξιωματικών στην Κύπρο, όπως ο Παπαγεωργίου, ο Κατσάνης, ο Κατούντας. Είχα εξηγήσει στους Αλεξιπτωτιστές μου ποιοι ήταν και τους πώρωνε το παράδειγμά τους.
Μπροστά μας σε απόσταση έτρεχε μόνος του ο Γλεντζές. Ακούγοντας το τραγούδι, σταμάτησε και μου έκανε νεύμα να παρουσιαστώ μπροστά του. Διέταξα τον Επιλοχία να συνεχίσει το τροχάδην του Λόχου και το τραγούδι. Χτύπησα την πιο δυνατή μου προσοχή και αναφέρθηκα στεντορείως. Μου λέει με τη χαρακτηριστική βραχνή φωνή του:
-Τι τραγούδι είναι αυτό, κύριε Δόκιμε; Πού το έμαθες;
-Εγώ το έγραψα, κύριε Αντισυνταγματάρχα, του απάντησα.
-Το ξέρεις ότι κανονικά αυτά απαγορεύονται;, με ρώτησε με μια υποψία περιπαικτικού ύφους.
-Μάλιστα! απάντησα.
– Αλλά βάζεις τους κομάντος και το τραγουδάνε, ε;
– Μάλιστα! Για λόγους ηθικού και αεροβικούς, κύριε Αντισυνταγματάρχα! Τι να τραγουδάμε, τον Μπάρμπα Μπήλιο του Πεζικού;
– Το ξέρεις πως μπορώ να σε καλέσω σε έγγραφη απολογία;
– Μάλιστα! απάντησα ακόμη πιο δυνατά.
Εκανε μια μικρή παύση, κοίταξε κάτω, κοίταξε ψηλά, εγώ υπολόγιζα πόσες ημέρες παραπάνω θα υπηρετήσω και τελικά μου λέει: «Να μου το φέρεις γραμμένο, παιδί μου, να το δώσω στον κύριο Μαντζουράτο, για να το τραγουδάει και η 1η Μ.ΑΛ. Συνέχισε τα καθήκοντά σου».
Για όλους εμάς ήταν, είναι και θα είναι ένας φάρος καθήκοντος και γενναιότητας, της πιο σημαντικής ανδρικής αρετής.
Διοικούσε διά του παραδείγματος και μόνο η παρουσία του και η επίγνωση της Ιστορίας του αποτελούσε και θα αποτελεί πηγή έμπνευσης και ευγενούς άμιλλας, να φανούμε -έστω ελάχιστα- αντάξιοι. Σε μια κανονική Ελλάδα η πολεμική του δράση, το παράδειγμά του, θα έπρεπε να διδάσκεται στα σχολεία.
Στην πορεία είχαμε γίναμε φίλοι, ήταν από τους ανθρώπους που μετρούσα τη γνώμη τους και είχα την ικανοποίηση να τον τιμήσω πολλές φορές εν ζωή σε άρθρα μου, πολλά εδώ στη «δημοκρατία» αλλά και αλλού, σε συνεντεύξεις και ομιλίες μου, γιατί για μένα, όπως και άλλους, είναι από τους ήρωές μου, από τους λόγους που πέρασα κι εγώ το 1990 την πύλη του ΚΕΕΔ. Μετά την αποστρατεία του φρόντιζε τα κτήματά του στη Λακωνία, όπως ο Κιγκινάτος, πάντα όμως στη διάθεση της Πατρίδας, και τον είχα επισκεφτεί.
Κάθε φορά που τον ανέφερα και μου τηλεφωνούσε ή συναντιόμασταν, μου έλεγε: «Τι έκανα, τίποτε. Εκανα αυτό για το οποίο εκπαιδεύτηκα. Κι εσύ το ίδιο θα έκανες». Ξέρουμε, όμως, όλοι πως δεν είναι έτσι. Μόνο όταν βρεθεί κάποιος στη φωτιά και στον κίνδυνο του θανάτου μαθαίνουμε στ’ αλήθεια τις αρετές ή τα ελαττώματά του.
Οπως μου είχε πει ένας έφεδρος πολεμιστής του Αλβανικού, ονόματι Σαββόπουλος, το 1985, σε ένα ταξίδι με το τρένο για τη Θεσσαλονίκη: «Υπάρχει ένα μέρος όπου ξεχωρίζουν οι αληθινοί άντρες. Τα τελευταία 100 μέτρα από τη γραμμή εφόδου έως τις θέσεις μάχης του εχθρού, όπου πρέπει να τρέξεις καταπάνω τους. Και να νικήσεις ή να πεθάνεις».
Ο Ηλίας Γλεντζές νίκησε! Η λακωνική γη θα δεχτεί έναν πρωταθλητή του εθνικού χρέους, έναν Ελληνα Αξιωματικό που...
