Του Γιάννη Πανούση
Καθώς οι ψυχές των αδικοσκοτωμένων έχουν ήδη φτάσει στον Παράδεισο, εμείς κάτω στη Γη συνεχίζουμε τη μοιραία πορεία μας προς το Άγνωστο με βάρκα την Ανομία.
Έχουμε δημιουργήσει εκ του Μηδενός ένα νέο Κώδικα Αξιών(;), πέραν του Καλού και του Κακού, του κανονικού και του αντικανονικού, του φυσιο-λογικού και του μη-φυσιο-λογικού.
Ο αγνός άνθρωπος της φύσης έχει μετατραπεί σ’ ένα τεχνορομποτάκι, που δεν ανα-γνωρίζει "φυσικό Καλό", φυσική νομιμότητα (Νικηφόρος Βρετάκος), συνείδηση (φυσικού) δικαίου, προστασία του (φυσικού) περιβάλλοντος. Ό,τι μας διδάσκει η Φύση καθίσταται εχθρικό για τον μετανεωτερικό άνθρωπο, ο οποίος μισεί αυτό που είναι και θέλει να γίνει ο ίδιος κάτι άλλο (από αυτό που γεννήθηκε ή διδάχτηκε).
Νέοι προφήτες και απόστολοι διαφωνούν με την Ιστορία, τη Βιολογία, την Τέχνη. Όλα πρέπει ν’ ανατραπούν κι όλοι να πιστεύουν τα ίδια (politically correct). Ευπώλητες εκλαϊκεύσεις μύθων, ψευδοεπιστημονικές θεωρίες (sic), σύγχυση Μαγείας, Αλχημείας και Σωτηρολογίας συγκροτούν το σύγχρονο πλαίσιο του Νέου Ανθρώπου. Στο όνομα της πολυφωνίας και του πολυπολιτισμού δια-μορφώνουν ένα είδωλο φοβισμένου ανθρωποειδούς που αστυνομεύει όχι μόνο τις πράξεις αλλά και τις σκέψεις και τα αισθήματα των άλλων. Όλοι διαφορετικοί, όμως όλοι υποχρεωτικά ασπαζόμενοι τα νέα (αντι)στερεότυπα (sic).
Αποτύχαμε να ζήσουμε με βάση τους κανόνες του Διαφωτισμού, χωρίς όμως να υιοθετήσουμε τις αρχές της Ενσυναίσθησης.
(Ξε)πουλήσαμε τα όνειρα της νιότης, χωρίς όμως ν’ αποκτήσουμε τη σοφία της ωριμότητας.
Εξακολουθούμε, παρά τα λάθη και τα εγκλήματά μας, να πιστεύουμε ότι ο "από μηχανής Θεός(;)" είναι με το μέρος μας.
Start up στην πραγματική ζωή όμως δεν νοείται. Η επι-στροφή στην κοινωνική πραγματικότητα και η εξυγίανση του δημόσιου βίου δεν είναι δυνατό να επιτευχθεί από αξιωματούχους οι οποίοι απλώς υποδύονται ρόλους, αλλάζοντας κατά καιρούς "προσωπεία". Δεξιοί τεχνοκράτες, αριστεροί επαναστάτες και επιχειρηματίες απολιτίκ έχουν γίνει ένα κουβάρι, που...
πολύ δύσκολα θα ξεμπλέξει, παρά τις τραγικές συνέπειες του δυστυχήματος των Τεμπών.
Άλλωστε η Ελπίδα δεν είναι μία στιγμή του Χρόνου αλλά το ν(ό)ημα αυτοσυνειδησίας και αυτογνωσίας ενός ολόκληρου λαού που σχεδιάζει το μέλλον του με σύνεση και συναίνεση.
Αισθάνεται κάποιος ότι κάτι τέτοιο μας φέρνει η μετά-την Τραγωδία εποχή;
ΥΓ. "Βοά η μνήμη
κραταιά η σιωπή
ανάμεσά μας
Παίρνουν μολύβι και χαρτί
τα όνειρα
Αφανείς ήρωες
μιάς αναλώσιμης πορείας" (Μαριάννα Βλάχου-Καραμβάλη, Μνήμη)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου