Του ΗΛΙΑ ΜΑΓΚΛΙΝΗ
Λεγόταν ευρέως από παλιά ότι προτού χτυπήσει την πόρτα του ΣΥΡΙΖΑ για μια υποψηφιότητα στο Ευρωκοινοβούλιο, ο κ. Αλέξης Γεωργούλης είχε χτυπήσει την πόρτα της Ν.Δ.
Εάν ισχύει κάτι τέτοιο, επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε πια καλά: την ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής.
Το σκηνικό θυμίζει αυτό των μεταγραφών στο ποδόσφαιρο. Ο ποδοσφαιριστής χτυπάει την πόρτα της μιας ΠΑΕ και αν δεν «κάτσει» η δουλειά πάει στην επόμενη.
Η σύγκριση ποδοσφαίρου και πολιτικής εν προκειμένω αδικεί το ποδόσφαιρο και όχι την πολιτική. Στο πρώτο, η «γύρα» που κάνει ένας ποδοσφαιριστής κατά την περίοδο των μεταγραφών είναι θεσμοθετημένη και έχει μια βάσιμη λογική: αν ο τάδε παίκτης έχει την τεχνική, την ταχύτητα κτλ. που ταιριάζουν σε μια ομάδα.
Στην πολιτική, και ειδικά στον κακοπαθημένο τομέα της επιλογής υποψηφίων για το Ευρωκοινοβούλιο, δεν υπάρχουν ως φαίνεται «τυπικά προσόντα». Τα όποια κριτήρια υπακούν πλέον σε έναν και μόνον κανόνα: αυτόν της (υπερ)προβολής του προσώπου ή και της κουλτούρας του lifestyle. Εάν είναι «κράχτης» μάς κάνει.
Ηθοποιοί, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, ράπερ, τηλεαστέρες γενικώς, αποτελούν τη βασική δεξαμενή από την οποία «ψωνίζουν» τα πολιτικά κόμματα –όλα τα κόμματα εξουσίας, για την ακρίβεια– για να κερδίσουν μερικές ψήφους ακόμα.
Και τις κερδίζουν.
Η ενοχή δεν είναι μόνον των κομμάτων αλλά και του απλού ψηφοφόρου. Ως ένα βαθμό βέβαια διότι τα κόμματα είναι αυτά που οδηγούν τον πολίτη, πλάθουν συνειδήσεις και διαμορφώνουν κουλτούρες, νοοτροπίες. Αν συνεχίζεις κατ’ εξακολούθηση να προτείνεις το ευτελές, στο τέλος, το ευτελές θα καταλήξει να είναι κανονικότητα. Και το ευτελές προτείνεται εδώ και δεκαετίες όχι μόνον από τα κόμματα αλλά σχεδόν από παντού, με πρώτη και καλύτερη την (ιδιωτική) τηλεόραση.
Στην ουσία, τα κόμματα μπήκαν και αυτά στη λογική του κραυγαλέου που πουλάει. Προσαρμόστηκαν στη λογική της επιλογής ενός «κράχτη» (ενίοτε γυαλιστερού…), η οποία πλέον έχει φτάσει στα απώτατα άκρα της μετά την κυριαρχία των λεγόμενων «σόσιαλ» όπου η κραυγή, το αλύχτισμα και η περιλάλητη καταγγελία αποτελούν διαπιστευτήρια. Πλέον μπορούμε να μιλάμε για επαγγελμα-τίες οργισμένους.
Δεν γνωρίζουμε αν ο κ. Γεωργούλης είναι ένοχος για όσα κατηγορείται. Αυτά αφορούν τη Δικαιοσύνη. Είναι μια εξαιρετικά δυσάρεστη υπόθεση, αλλά δεν είναι ένοχος ο ΣΥΡΙΖΑ για τους τυχόν ξυλοδαρμούς ή βιασμούς στους οποίους φέρεται να επιδόθηκε ο τηλεοπτικός ηθοποιός.
Η ενοχή του ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται αλλού: Είναι...
η ενοχή όλων των κομμάτων εξουσίας και περιορίζεται στο γιατί να επιλέξει αρχής εξαρχής κάποιον σαν τον κ. Γεωργούλη για το Ευρωκοινοβούλιο.
Ευκαιρία αυτή η δυσάρεστη υπόθεση για να θέσουμε εκ νέου αυτό το, αυτονόητο κατά τα άλλα, ερώτημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου