Την έβλεπα. Την 95η τελετή απονομής Οσκαρ.
Τους άκουγα. Τσιμπιόμουν. Δεν το πίστευα. Κάτι μεταξύ ανέκδοτου, εφιάλτη και χωματερής σκουπιδιών. Θεέ μου πόσο χαμηλά έπεσαν. Προφανώς το βαρέλι της λεγόμενης «Ακαδημίας κινηματογράφου» δεν έχει πάτο
Ο «θείος» Οσκαρ τρελάθηκε. Η πατάτα «τα πάντα όλα» σάρωσε. Και τα χιλιάδες εκλεκτά μέλη βούλιαξαν στο χάος. Ανάμεσά τους πλήθος σκηνοθετών, παραγωγών, ηθοποιών, καθώς και όλων των τμημάτων.
Τι να πω; Προφανώς η πανδημία παράνοιας δεν έχει τελειώσει με Covid-19
Για να αντιληφθείτε το μέγεθος της εν λόγω «πατάτας» με τον τίτλο «Τα πάντα όλα» (Everything everywhere at once) ένα πράγμα σας λέω: όταν προβλήθηκε προς δημόσια χρήση σε Αθηναικές αίθουσες, οι εξερχόμενοι θεατές απορούσαν με την επωδό «μωρέ τι είναι τούτο». Φανταστείτε ακόμα πως τα εισιτήρια που έκοψε ήταν «ελάχιστα». Και φανταστείτε ακόμα πως κανένας άλλος σοβαρός θεσμός απονομής ετησίων βραβείων καλύτερων επιτεύξεων δεν καταδέχτηκε να την συμπεριλάβει στις προτιμήσεις των μελών του. Λόγω στοιχειώδους σοβαρότητας
Το τι συμβαίνει σ αυτή την ανεκδιήγητη ιστορία παραπέμπει στη ρήση «πλίνθοι κέραμοι». Οι φερόμενοι ως σκηνοθέτες, Νταν Κουάν και Ντάνιελ Σάινερτ, της δεύτερης εθνικής. Η βραβευμένη με Οσκαρ καλύτερης γυναικείου ρόλου, η Μισέλ Γιέο η Γιο από Μαλαισία, χωρίς ιδιαίτερες επιδόσεις κατάφερε το ακατόρθωτο και το πιο παρανοικό: δηλαδή να εκτοπίσει την Κέιτ Μπλάνσετ του «Tar» γεγονός «ποινικά» κολάσιμο και κακουργηματικό. Είναι σα να συγκρίνει κανείς τον φιλότιμο Γιάννη Μαλούχο με τον Πίτερ Σέλερς
Το αποτέλεσμα αυτής της χωματερής καταλήγει ως διασυρμός του θεσμού των Οσκαρ. Βέβαια και στο παρελθόν είχαν προκύψει, από τις ψηφοφορίες των χιλιάδων μελών, διάφορες επιλογές που προκαλούσαν τις αντοχές κριτικών και θεατών. Όπως λόγου χάριν, ανάμεσα στις άλλες, ούτε ο Τσάρλι Τσάπλιν μα ούτε και ο Αλφρεντ Χίτσκοκ είχαν λάβει Οσκαρ σκηνοθεσίας για κάποια από τα αριστουργήματα που είχαν βάλει τις υπογραφές τους
Αλλά τώρα με τα εφτά Οσκαρ για μια τέτοια πατάτα ούτε στις χειρότερες στιγμές του φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Κάπως έτσι οι καλύτερες ταινίες εξαφανίστηκαν. Όπως το «Tar». Όπως «Τα πνεύματα του Ινισερίν»
Κάπως έτσι το αριστοτεχνικό και αριστουργηματικό «Ουδέν νεότερο από το Δυτικό μέτωπο» κέρδισε μόνο τέσσερα Οσκαρ. Αν είναι ποτέ δυνατόν.
Τι να συγκρίνει κανείς; Τον «Αστέρα» Αμαλιάδας με την Μπάρτσα του Μέσι, του Ινιέστα και του Τσάβι; Ιεροσυλία
Και κάπως έτσι αυτό το περιστατικό καταλήγει ως η ολοκληρωτική ανυποληψία του «θείου» Οσκαρ. Μακάρι το «έγκλημα» να είναι στιγμιαίο, προσωρινό και ανεκδοτολογικό.
Και κάτι ακόμα. Οσοι εκ των αναγνωστών δεν με πιστεύουν, αρκεί...
να ρίξουν μια ματιά στην εν λόγω πατάτα. Την οποία μπορεί να την προμηθευτούν είτε από την πλατφόρμα της Cosmote είτε να την κατεβάσουν πειρατικά, πράγμα που δεν συνιστώ
Και για να τελειώνω λοιπόν: το απόλυτο κριτήριο κάθε καλλιτεχνικού έργου είναι ο χρόνος. Αντέχει; Καλώς. Δεν αντέχει; Ασε καλύτερα.
Να είστε βέβαιοι για ένα πράγμα. Η εν λόγω πατάτα ούτε για τηγάνι, ούτε για κατσαρόλα, ούτε για τίποτα. Μόνο για τα μπάζα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου