Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης
Οι εκλογές οριστικοποιήθηκαν και το πρώτο βασικό δεδομένο τους είναι ότι ο υπονομευτικός ρόλος της απλής αναλογικής έπιασε τόπο.
Είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα έχουμε δεύτερο γύρο παρά τις απογοητευτικές ασυναρτησίες που διακινούνται περί της δυνατότητας συνεργασιών, περιπτώσεων, υποπεριπτώσεων και …πρωθυπουργών που λειτουργούν ως άγνωστος x. Τόσες πολλές φλυαρίες δίχως ουσία, νόημα και κυρίως σοβαρότητα…
Η απλή αναλογική είναι το τελευταίο «δώρο» του ΣΥΡΙΖΑ στην πατρίδα. Στον πρώτο γύρο, καθοριστικό ρόλο θα παίξει το μαγικό ποσοστό 34% plus. Το κατά πόσο θα αποκλίνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω, θα είναι σημαντικό πραγματολογικό στοιχείο εκτίμησης για το τι μέλλει γενέσθαι στον δεύτερο γύρο. Ήδη όμως έχουμε πάρει μιαν ισχυρή γεύση του παρανοϊκού κλίματος καθώς υπονομεύεται στρατηγικά η διαδικασία της «άδολης» συνεργασίας. Είναι απλό: δεν τους ενδιαφέρει η χώρα αλλά το κόμμα.
Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες έχουν τον χρόνο και την δυνατότητα να τα συνεκτιμήσουν όλα, να κάνουν έναν γενικό λογαριασμό και να αποφασίσουν. Η ειρωνεία στις δημοκρατίες είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν το καθορίζουν μόνο αυτοί που πάνε να ψηφίσουν αλλά και αυτοί που αποφασίζουν ότι «όλοι ίδιοι είναι,,,» – το βασικό πολιτικό απόσταγμα μεγάλης μερίδας των αναποφάσιστων.
Και φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτή η χώρα χτίστηκε -με τα καλά της και τα κακά της- από κάποιους που άφησαν κάτι πίσω τους. Η πατρίδα δεν προχώρησε -αργά ή γρήγορα- με διαμαρτυρίες και μηδενισμούς. Δημιουργήθηκε από κάποιους που δεν ήταν …«όλοι ίδιοι».
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι δεν ψηφίζουμε αρνητικά ούτε διαμαρτυρόμενοι, ούτε με …ιερή αγανάκτηση αλλά με ωριμότητα και σωφροσύνη. Το τι έγινε και τι δεν έγινε, είναι γνωστό – και το ποιος εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη, επίσης.
Δεν γίνεται όταν πηγαίνουμε στη λαϊκή να αγοράσουμε πορτοκάλια, να τα εξετάζουμε σαν να αγοράζουμε διαστημόπλοιο και όταν είναι να καθορίσουμε το μέλλον της χώρας, να αποφασίζουμε …αγανακτισμένοι, καθώς όπως μας τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος: «…Φταίει κι ο λυράρης μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης!»
Όπως και να’χει, παρακολουθούμε μια προεκλογική περίοδο της οποίας βασικά χαρακτηριστικά είναι ο ευτελής -ως χυδαίος- πολιτικός λόγος και οι απογοητευτικοί δημόσιοι διάλογοι.
Αλλά μήπως αυτά δεν χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας;
Οι εκλογές οριστικοποιήθηκαν και το πρώτο βασικό δεδομένο τους είναι ότι ο υπονομευτικός ρόλος της απλής αναλογικής έπιασε τόπο.
Είναι πέρα για πέρα βέβαιο ότι θα έχουμε δεύτερο γύρο παρά τις απογοητευτικές ασυναρτησίες που διακινούνται περί της δυνατότητας συνεργασιών, περιπτώσεων, υποπεριπτώσεων και …πρωθυπουργών που λειτουργούν ως άγνωστος x. Τόσες πολλές φλυαρίες δίχως ουσία, νόημα και κυρίως σοβαρότητα…
Η απλή αναλογική είναι το τελευταίο «δώρο» του ΣΥΡΙΖΑ στην πατρίδα. Στον πρώτο γύρο, καθοριστικό ρόλο θα παίξει το μαγικό ποσοστό 34% plus. Το κατά πόσο θα αποκλίνει προς τα πάνω ή προς τα κάτω, θα είναι σημαντικό πραγματολογικό στοιχείο εκτίμησης για το τι μέλλει γενέσθαι στον δεύτερο γύρο. Ήδη όμως έχουμε πάρει μιαν ισχυρή γεύση του παρανοϊκού κλίματος καθώς υπονομεύεται στρατηγικά η διαδικασία της «άδολης» συνεργασίας. Είναι απλό: δεν τους ενδιαφέρει η χώρα αλλά το κόμμα.
Παρ’ όλα αυτά, οι πολίτες έχουν τον χρόνο και την δυνατότητα να τα συνεκτιμήσουν όλα, να κάνουν έναν γενικό λογαριασμό και να αποφασίσουν. Η ειρωνεία στις δημοκρατίες είναι ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν το καθορίζουν μόνο αυτοί που πάνε να ψηφίσουν αλλά και αυτοί που αποφασίζουν ότι «όλοι ίδιοι είναι,,,» – το βασικό πολιτικό απόσταγμα μεγάλης μερίδας των αναποφάσιστων.
Και φυσικά, δεν είναι όλοι ίδιοι. Αυτή η χώρα χτίστηκε -με τα καλά της και τα κακά της- από κάποιους που άφησαν κάτι πίσω τους. Η πατρίδα δεν προχώρησε -αργά ή γρήγορα- με διαμαρτυρίες και μηδενισμούς. Δημιουργήθηκε από κάποιους που δεν ήταν …«όλοι ίδιοι».
Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν ότι δεν ψηφίζουμε αρνητικά ούτε διαμαρτυρόμενοι, ούτε με …ιερή αγανάκτηση αλλά με ωριμότητα και σωφροσύνη. Το τι έγινε και τι δεν έγινε, είναι γνωστό – και το ποιος εμπνέει περισσότερη εμπιστοσύνη, επίσης.
Δεν γίνεται όταν πηγαίνουμε στη λαϊκή να αγοράσουμε πορτοκάλια, να τα εξετάζουμε σαν να αγοράζουμε διαστημόπλοιο και όταν είναι να καθορίσουμε το μέλλον της χώρας, να αποφασίζουμε …αγανακτισμένοι, καθώς όπως μας τραγουδάει κι ο Σαββόπουλος: «…Φταίει κι ο λυράρης μα φταίει κι ο ίδιος του ο λαός γιατί είναι μαραζιάρης!»
Όπως και να’χει, παρακολουθούμε μια προεκλογική περίοδο της οποίας βασικά χαρακτηριστικά είναι ο ευτελής -ως χυδαίος- πολιτικός λόγος και οι απογοητευτικοί δημόσιοι διάλογοι.
Αλλά μήπως αυτά δεν χαρακτηρίζουν λίγο ως πολύ τις περισσότερες εκλογικές αναμετρήσεις στη χώρα μας;
Το δε νέο στοιχείο που έκανε την αποκρουστική εμφάνισή του στα χρόνια της κρίσης, είναι...
η ανάδειξη πολιτικών που είναι δομικά αγράμματοι και ακαλλιέργητοι και αυτό αντί να αποτελεί ντεζαβαντάζ, αναδεικνύεται σχεδόν σαν …βασικό προσόν!
Η δεύτερη εκλογική αναμέτρηση μένει ανοιχτή. Υπάρχουν βέβαια κάποιες παγιωμένες καταστάσεις οι οποίες θα αποδειχθεί πως θα λειτουργήσουν στον β’ γύρο. Το δίχως άλλο, η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να προβλέψει το ελάχιστο εκείνο ποσοστό των αναποφάσιστων που θα κρίνει την αυτοδυναμία – ή όχι…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου