Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ
Επί της αρχής ποιος έχει δίκιο;
Ποιος είναι δογματικά πιο συνεπής με την πίστη στην απλή αναλογική;
Ο Τσίπρας, που αποκλείει τη συγκρότηση κυβέρνησης χωρίς το πρώτο κόμμα;
Ή ο Τσακαλώτος, που, κόντρα στην κατηγορηματική προεδρική γραμμή, απεφάνθη ότι ένας συνεταιρισμός κομμάτων που θα συγκομίζει 46%-47% «δεν είναι ένα πράμα που το λες ηττημένο»;
Σε ένα σύστημα ελεύθερης ερμηνείας της λαϊκής εντολής, όπου τα κόμματα αποφασίζουν πώς θα αθροίσουν τη νομιμοποίησή τους, δίκιο έχει βεβαίως ο Τσακαλώτος. Τρεις ηττημένοι μαζί νικούν τον νικητή. Ομως, στο περιβάλλον της δικής μας πολιτικής κουλτούρας, η δογματική του αγνότητα κινδυνεύει να παρεξηγηθεί πολλαπλώς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύει να επιβεβαιώσει την κατηγορία των αντιπάλων του, ότι ψήφισε την απλή αναλογική για να μπορεί να μένει σε ρολό ρυθμιστή, ακόμη κι αφού χάσει τις εκλογές. Για να μπορεί, ακόμη και με ένα ποσοστό κοντά στο 30% της προηγούμενης ήττας του, να διατηρεί αξίωση εισόδου στην κουζίνα μιας εξουσίας, έστω και μειοψηφικής.
Αυτόν τον κίνδυνο προσπαθεί να αποσείσει και ο Τσίπρας, ξορκίζοντας την κυβέρνηση των ηττημένων, και τρέχοντας στο Βερολίνο να φωτογραφηθεί με τον Σολτς, για να ενσφηνώσει την εικόνα του στο κάδρο των πολιτισμένων «προοδευτικών διακυβερνήσεων». Τον προδίδουν όμως όχι μόνο τα στελέχη της εσωκομματικής μειοψηφίας (όπως ο Τσακαλώτος και ο Σκουρλέτης), αλλά και φωνές όπως του Δραγασάκη και του Γιώργου Τσίπρα, που τροφοδοτούν την καχυποψία ότι στο συρτάρι της Κουμουνδούρου υπάρχει και ανομολόγητη ατζέντα. Υπάρχει, ας πούμε, η σκέψη ότι αν χάσουν «λίγο», θα έχουν κερδίσει τις εντυπώσεις, και θα μπορούν να τουμπάρουν τη θέση τους, καταφεύγοντας σε εσωκομματικό δημοψήφισμα για να δικαιολογήσουν την τούμπα. Κάτι σαν τον τζόγο του 2015, χωρίς, ευτυχώς, αυτή τη φορά να παίζονται λεφτά.
Χαλάει η ειλικρίνεια του Τσακαλώτου και των υπολοίπων το διπλό –φανερό και κρυφό– σχέδιο της κομματικής ηγεσίας;
Μάλλον όχι. Δεν χρειαζόταν η εκδήλωση της αριστερής ορθοδοξίας για να προσκρούσει η επίσημη γραμμή του κόμματος στην πραγματικότητα. Ο Τσίπρας αναγκάζεται να επαναλαμβάνει την ίδια υπεκφυγή προκειμένου να προσπεράσει το κενό της στρατηγικής του. Του επισημαίνεται ότι κανένας από τους δυνητικούς εταίρους δεν θέλει να συνεργαστεί «προοδευτικώς» μαζί του. Κι εκείνος απαντά ότι «ναι, αλλά μετά τις εκλογές θα θέλουν». (Αλλη μία παραπομπή στο 2015 και στο «θα μας παρακαλάνε να μας δανείσουν».)
Αν κάνει κάποια ζημιά στην οφιοειδή γραμμή του κόμματος ο Τσακαλώτος, δεν είναι ότι βλάπτει την ήδη χλωμή πειστικότητά της. Είναι μάλλον ότι...
ταΐζει το φάντασμα της «τερατογένεσης» που οι αντίπαλοι του ΣΥΡΙΖΑ έχουν επινοήσει, για να αποκτήσουν διακύβευμα πρώτης κάλπης.
Κάνει δηλαδή την «πρόταση» του ΣΥΡΙΖΑ περισσότερο ορατή. Οχι περισσότερο ασυνάρτητη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου