Γράφει ο Γιάννης Νικολής
Το δυστύχημα των Τεμπών απασχολεί σχεδόν πλήρως την κοινή γνώμη. Αναλύσεις και αποκαλύψεις διαδέχονται η μια την άλλη.
Ελάχιστοι μέσα σ’ όσα λέγονται και γράφονται βλέπουν την ιδεολογική κυριαρχία των κολεκτιβιστών που είναι και ένα μείζον αλλά απολύτως υπαρκτό πρόβλημα που διαπερνά και εν πολλοίς αποπροσανατολίζει και "χαλάει” την Ελληνική Κοινωνία.
Τα δεδομένα είναι αρκετά σαφή, ένας σταθμάρχης δεν κάνει καλά τη δουλειά του και έχει τεράστια συμβολή στην τραγική κατάληξη, δηλαδή τη σύγκρουση των τρένων, δια των επιλογών του ως προς την κυκλοφορία τους.
Ταυτόχρονα αποκαλύπτεται και ένας κρατικός μηχανισμός που δεν μπορεί να ενσωματώσει νέες τεχνολογίες, και ο οποίος σπρώχνει προς τα πάνω ανθρώπους ανεξάρτητα από τις ικανότητες και τα ουσιαστικά τους προσόντα. Γνώμονας αυτής της υπαλληλικής ανόδου είναι οι κάθε είδους υπαλληλικές και κομματικές επετηρίδες αλλά και οι συνδικαλιστικομματικές δουλειές.
Και ενώ τα πράγματα είναι σαφή ως προς τις τεράστιες και απόλυτες κρατικές ευθύνες που είναι και η ουσία του θέματος βλέπουμε διαμαρτυρίες και "διεκδικήσεις” απολύτως σύντονες με τα κολεκτιβίστικα προτάγματα και οράματα. Για παράδειγμα σε ένα πανώ στην πλατεία Συντάγματος αναφέρεται ότι τα "Μνημόνια και οι Ιδιωτικοποιήσεις…” προκάλεσαν το δυστύχημα.
Ταυτόχρονα οι λογής λογής κολεκτιβιστές με μεγάλη επιτυχία συνδέουν το ατύχημα με την έλλειψη προσωπικού και άρα με την ανάγκη περαιτέρω νέων προσλήψεων. Εξαιρετικά... η λύση του προβλήματος είναι η αύξηση του κρατικού προσωπικού που θα διαχειρίζεται καλύτερα (ως εκ της αύξησης του) τις νέες τεχνολογίες.
Φυσικά, στις διαμαρτυρίες δεν υπάρχει καμιά αναφορά για τις κρατικές ευθύνες, για τη λειτουργία των κρατικών οργανισμών και μηχανισμών αλλά και για τη νοοτροπία των κρατικών υπαλλήλων που κατ’ ευφημισμό ονομάζονται δημόσιοι. Βέβαια, ο όρος "Δημόσιοι υπάλληλοι" δεν ήταν προσδιορισμός για τους υπαλλήλους του ΟΣΕ αλλά όλοι ήξεραν τη σημασία του πολιτικού μέσου για τις σχετικές προσλήψεις αλλά και αναρριχήσεις στην ιεραρχία του Οργανισμού. Λέγεται μάλιστα ότι πορτρέτα του αλήστου μνήμης Άκη Τσοχατζόπουλου "κοσμούσαν" τα διάφορα γραφεία του Οργανισμού παλαιότερα.
Είναι απολύτως φυσικό και αναμενόμενο. Σε μια κοινωνία εθισμένη στην κρατική φροντίδα, στην κρατική παρέμβαση για κάθε τι (δεν μπορεί να εξαιρούνται οι σιδηρόδρομοι) προφανώς και το κράτος θα κατασκευάσει, θα οργανώσει και θα διευθύνει (και) τους σιδηροδρόμους. Δεν είναι δυνατόν κάτι διαφορετικό.
Ένα επιπλέον στοιχείο που αποσιωπάται επιμελώς είναι η τακτική λεηλασία του δικτύου των σιδηροδρόμων από καλώδια και υλικά από τη γνωστή "ευπαθή” ομάδα πολιτών που προσφάτως ονομάζουμε Ρομά. Αν κάποιος χρησιμοποιήσει τον παλαιότερο και γνωστότερο όρο προφανώς είναι ρατσιστής... Ένα ακροδεξιό γουρούνι...
Το τι όμως έχει προκαλέσει η τακτική λεηλασία του δικτύου από τους ληστές του σιδηροδρομικού υλικού δεν προσμετράται... Αν μάλιστα κάποιοι εξ αυτών μπουν στη φυλακή προφανώς θα είναι από το εκδικητικό κράτος που δεν τους φροντίζει και δεν του παρέχει δικαιώματα και κυρίως επιδόματα τα οποία η ευπαθής ομάδα δικαιούται... και για τα οποία άλλοι εργάζονται... Ο Σοσιαλισμός άλλωστε πάντα υπάρχει εφόσον υπάρχουν τα χρήματα των άλλων που θα αρπάξει και θα διαχειριστεί το κράτος πατερούλης.
Όμως το πανώ στην πλατεία Συντάγματος επιμένει κραυγάζοντας: τα μνημόνια και οι ιδιωτικοποιήσεις έφεραν το δυστύχημα και φυσικά τις "δολοφονίες”. Και ως εκ τούτοι τι πρέπει να γίνει; Μα προφανώς κρατικοποιήσεις και πρόσληψη προσωπικού...
Ελάχιστοι σ’ όλα αυτά βλέπουν τα απόλυτα εμφανές αλλά και ταυτόχρονα τόσο καλά κρυμμένο "μυστικό”.
Ποιο είναι αυτό;
Μα προφανώς η Ιδεολογική Κυριαρχία των κολεκτιβιστών. Εκεί που το κράτος αποτυγχάνει και θα αποτυγχάνει διαρκώς οι κολεκτιβιστές και τα παρακουλουθήματά τους ζητούν περισσότερο κράτος. Προφανώς διότι έτσι δεν θα γινόταν το δυστύχημα στον βωμό των "ματοβαμένων” εταιρικών κερδών.
Αυτό δηλαδή που κυριαρχεί και διαποτίζει την ελληνική (και όχι μόνο) κοινωνία είναι η βεβαιότητα της ανάγκης μας για ένα κράτος πατερούλη που θα φροντίζει και να μην γίνονται ατυχήματα. Διαφορετικά οι αιμοδιψείς καπιταλιστικές επιχειρήσεις θα οδηγούν τον κόσμο στη λαιμητόμο της κάθε αδιάφορης για τη ζωή των ανθρώπων επιχείρησης και του κάθε αιμοσταγή καπιταλιστή φυσικά...
Αυτή είναι κυρίαρχη συλλογιστική, το κυρίαρχο ιδεολόγημα και στην ουσία κανείς δεν το αμφισβητεί. Είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στην Ελλάδα και είναι η μεγάλη δύναμη των κολεκτιβιστών. Είναι μια έκφραση της Ιδεολογικής τους κυριαρχίας.
Η βεβαιότητα ότι οι επιχειρήσεις θέλουν τα κέρδη και δεν ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο είναι μια πτυχή του κολεκτιβίστικου Ιδεολογήματος.
Είναι όμως έτσι;
Προφανώς και όχι.
Αυτό που οι κολεκτιβιστές αποσιωπούν και οι πολίτες (κοινωνία) αποδέχεται είναι ότι οι επιχειρήσεις δημιουργούνται και για τα κέρδη αλλά όχι πρωτίστως γι’ αυτά. Πρωτίστως δημιουργούνται για να προσφέρουν προϊόντα και υπηρεσίες.
Τα κέρδη αν προκύψουν είναι ευπρόσδεκτα. Όμως θα προκύψουν αν και εφόσον τα προϊόντα ή οι υπηρεσίες θα βρουν άλλους ανθρώπους να τα αγοράσουν... Αν δεν τα αγοράσουν τότε η επιχείρηση θα καταρρεύσει. Εννοείται ότι στις "απάνθρωπες" καπιταλιστικές συνθήκες η κάθε επιχείρηση έχει να ανταγωνιστεί άλλες επιχειρήσεις που προσφέρουν ανταγωνιστικά προϊόντα. Εντός ενός περιβάλλοντος ανταγωνισμού είναι σύνηθες να προκύπτουν καινοτομίες και τομές που εξελίσσουν τα προϊόντα, τις υπηρεσίες, τους ανθρώπους τις κοινωνίες. Και εδώ είναι η τεράστια δύναμη των Ελεύθερων Κοινωνιών...
Κατά τούτο η Hellenic Train δεν θα μπορούσε να νοηθεί ως μια επιχείρηση της ελεύθερης αγοράς. Δεν είναι εκτεθειμένη στον ανταγωνισμό ως προς τις σιδηροδρομικές της υπηρεσίες. Ανταγωνιστές της θα μπορούσαν να θεωρηθούν τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα. Ακόμη όμως κι’ αυτός ο κολοβός ανταγωνισμός ήταν ικανός να την πιέζει για να βελτιώνει τις υπηρεσίες της.
Όσοι έχουμε μια εικόνα από την παλαιότερη συμπεριφορά των ΟΣΕτζήδων στους επιβάτες και την τωρινή στάση των υπαλλήλων της Hellenic Train βλέπουμε εύκολα τη διαφορά.
Αυτές τις στοιχειώδεις πραγματικότητες οι αδίστακτοι κολεκτιβιστές τις κρύβουν επιμελώς μεταφέροντας με επιτυχία στην κοινωνία ότι οι επιχειρήσεις υπάρχουν για να πραγματοποιούν "ματοβαμένα” κέρδη.
Και αυτές οι στοιχειώδεις "πραγματικότητες”-"αλήθειες" ελλείπουν από τα μυαλά των πολιτών. Αντίθετα είναι απολύτως διαδεδομένες οι απόψεις περί εκμετάλλευσης, καταπίεσης και απανθρωπιάς επιχειρήσεων και καπιταλιστών. Άλλωστε γι’ αυτό δεν φροντίστηκαν τα τρένα και οι γραμμές γι’ αυτό συνέβη το δυστύχημα. Και γι’ αυτό φταίνε τα Μνημόνια και οι Ιδιωτικοποιήσεις και εμπρός για τις νέες κρατικοποιήσεις... για να πάει η Ελλάδα μπροστά.
Ποιοι όμως θα περιγράψουν αυτές τις στοιχειώδεις "πραγματικότητες” στους πολίτες της χώρας;
Ποιοι θα πουν στους νέους ανθρώπους ότι αυτά που σας λένε οι κάθε λογής κολεκτιβιστές και τα παρακολουθήματά τους είναι μια ανήθικη ανοησία. Ότι όπου κατίσχυσε αυτή η ανοησία-Ιδεολογία (λέγε με υπαρκτό σοσιαλισμό) προκλήθηκαν ανείπωτες συμφορές.
Την τεράστιας σημασίας αυτή εργασία καλούνται να κάνουν οι φιλελεύθεροι πολίτες. Θα μπορούσε να πει κανείς είναι δουλειά ενός φιλελεύθερου κόμματος να αναδείξει τις τεράστιες και απόλυτες κρατικές ευθύνες για τις οποίες πληρώνουν αδρά οι εργαζόμενοι πολίτες. Και είναι αυτοί οι πολίτες για τους οποίους κανένας δεν μιλά.
Και εδώ είναι το πρόβλημα της Ελληνικής Κοινωνίας. Όταν το φιλελεύθερο αφήγημα για μικρό κράτος, χαμηλή φορολογία και φιλικότητα στην επιχειρηματικότητα δεν εκφέρεται ενώ αντίθετα τα κολεκτιβίστικα κηρύγματα κυριαρχούν το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο.
Θα έλεγε κανένας ότι δια της ιδεολογικής κυριαρχίας των κολεκτιβιστών είναι σαν γίνεται αδιανόητο ότι η κοινωνία μας μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κρατικές δομές (υπηρεσίες ή οργανισμούς) που να ασχολούνται με το πώς θα μετακινούνται οι πολίτες. Και αυτό είναι κάτι δεδομένο για τους περισσότερους. Το κράτος θα οργανώνει τις συγκοινωνίες και τις μεταφορές όπως παλαιότερα οργάνωνε τις τηλεπικοινωνίες (ΟΤΕ) και την Ηλεκτρική Ενέργεια (ΔΕΗ) και όλοι ξέρουμε τι "δεινά" επήλθαν όταν τα κρατικά μονοπώλια σταμάτησαν να υπάρχουν...
Είναι αδιανόητο για τους πολίτες να φανταστούν αντίστοιχα ότι όπου εμπλέκεται το κράτος θα τα κάνει χάλια, δηλαδή σαν τα μούτρα του. Κι’ αυτό διότι το κράτος, το όποιο κράτος, έχει πολύ διαφορετικούς σχεδιασμούς και στοχεύσεις. Οι κύριες προθέσεις του κάθε μεγάλου κράτους είναι η επιβίωση και διεύρυνση της νομενκλατούρας του, η οποία μπορεί να νοηθεί και ως μια κοινωνική δύναμη καταπίεσης.
Κατά την έννοια αυτή είμαστε και πάλι μπροστά στο αδιόρατο πρόβλημα της Ελληνικής Κοινωνίας. Το πρόβλημα της ενβύθισής της στον θολό βούρκο των κολεκτιβίστικων ιδεολογημάτων από τη μια και της κρατικίστικης αφήγησης από την άλλη. Η Φιλελεύθερη Αφήγηση ελλείπει απελπιστικά.
Είναι καιρός...
να αρθρωθούν και να φτάσουν στα αυτιά και τα μυαλά των Ελλήνων πολιτών απόψεις όπως:
Δεν χρειαζόμαστε κράτος πατερούλη. Χρειαζόμαστε ένα ΜΙΚΡΟ ΚΡΑΤΟΣ που θα υπερασπίζεται τα δικαιώματα των ΕΛΕΥΘΕΡΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ για θα παράγουν τον πλούτο και τις (σιδηροδρομικές) ΣΥΓΚΟΙΝΩΝΙΕΣ που χρειάζονται και που θα ΣΥΛλΑΜΒΑΝΕΙ και θα δικάζει δίκαια όσους λεηλατούν ξένες περιουσίες όπως τα καλώδια του τωρινού ΟΣΕ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου