«Μόλις φτάσεις, πάρε με»

 

Της ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ

Α.: «Μόλις φτάσεις, πάρε με» – Ν.: «Αμάν, ρε μάνα» / 

Ζ.: «Να έχεις στο νου σου τη βαλίτσα σου. Κλέβουν» – Κ.: «Μη μου κλέψουν τον χαλβά;» / 

Ρ.: «Να δω τι θα τα κάνω τόσα ντολμαδάκια!» – Θ.: «Να κεράσεις και τους φίλους σου» / 

Λ.: «Μου λείπεις ήδη» – Χ.: «Και μένα, ποντικάκι μου» / 

Λ.: «Σ’ αγαπάω!» – Β.: «Με τσάτισες όμως με τις μαλακίες σου» / 

Σ.: «Ξεκίνησε το τρένο ή ακόμα;» – Β.: «Σου είπα, μη με ξαναρωτήσεις. Θα με περάσουν για μαλάκα. Μόνο εγώ θα σε παίρνω» / 

Π.: «Στείλε μου καμία από τις φωτογραφίες που βγάλαμε» – Σ.: «Στέλνω στο Viber»/ 

Χ.: «Εντάξει με τη θέση;» – Θ.: «Κομπλέ» / 

Π.: «Θερίζει η γρίπη. Είναι γεμάτο το βαγόνι;» – Ν.: «Ναι, καλά! Τώρα θα κολλήσω» / 

Η.: «Ξέχασες τον φορτιστή σου» – Τ.: «Κράτα τον, σε λίγες μέρες θα ξανάρθω» / 

Θ.: «Με το που φτάσεις, ΜΗΝΥΜΑ» – Λ.: «Γελάω με τα κεφαλαία σου. Δεν βαρέθηκες να ανησυχείς;» / 

Γ. «Μάνα κοιμήσου, θα αργήσω να φτάσω»… «Παιδί μου, γιατί δεν απαντάς;» / «Παιδί μου, πού είστε;» / 

«Μαρίνα μου, απάντησε» / «Νίκο μου, απάντησε» / «Παιδί μου» / «Παιδί μου»… 

Δυσθεώρητη η απώλεια κι εμείς μυρμήγκια. Θα δώσει μάχη η ψυχή. Θα λιώσει, θα ανασυσταθεί. Θα παρηγορηθεί κι ας μένει εσαεί απαρηγόρητη. Θα τραβήξει η ζωή στο μέρος της. Ατιμη ζωή. 

Αλλά θα έρχονται κάτι μικρά, μια σταλιά ανάστημα, να σε σκοτώνουν. Το νούμερό του στο κινητό σου. Τώρα λατρεύεις ένα-ένα νούμερο. Θάνατος το να το σβήσεις. Και το μήνυμα να το διαβάζεις, να το ξαναδιαβάζεις. Γράμμα-γράμμα, γράμμα-γράμμα. 

Να ζουν αυτά και...

 

 να λείπει ο άνθρωπος; 

ΥΓ. Συλλυπητήρια, συλλυπητήρια, συλλυπητήρια.