Του ΚΩΣΤΑ ΣΤΟΥΠΑ
Οι διάλογοι μεταξύ των σταθμαρχών, λίγη ώρα μετά τη σύγκρουση των τρένων, είναι χαρακτηριστικοί του επιπέδου και της επάρκειας ανθρώπων που στελεχώνουν τον ΟΣΕ, αλλά και τον δημόσιο τομέα γενικότερα.
Τι έχουμε λοιπόν;
Έναν αχθοφόρο που για καλύτερους συνταξιοδοτικούς όρους προήχθη σε σταθμάρχη, ο οποίος ομιλεί περί "τράκας" και μισή ώρα μετά το δυστύχημα δεν έχει πάρει χαμπάρι τι έχει συμβεί. Κάποια κανάλια είχαν φτάσει στον τόπο της τραγωδίας πριν μάθουν για το δυστύχημα οι αρμόδιοι...
Έχουμε επίσης έναν δεύτερο σταθμάρχη, που ενώ έπρεπε να βρίσκεται στον σταθμό, έχει αποχωρήσει νωρίτερα όπως είθισται στο δημόσιο γενικότερα. Θα έχετε ακούσει φαντάζομαι για την ταξική και συναδελφική αλληλεγγύη κάποιοι να χτυπούν τις κάρτες παρουσίας άλλων στο ελληνικό δημόσιο...
Έχουμε επίσης και έναν επιθεωρητή που λίγη ώρα μετά το δυστύχημα, εξασφαλίζει αναρρωτική άδεια για έναν μήνα από πολιτευόμενο γιατρό δημόσιου νοσοκομείου.
Έχουμε λοιπόν μια πλήρη περιγραφή του ελληνικού δημοσίου με τρεις προτάσεις.
Θέλετε και συνέχεια;
Ακολουθεί ένα απεργιακό κύμα του δημόσιου τομέα, δήθεν συμπαράστασης στα θύματα και απαίτησης τιμωρίας των ενόχων, αλλά επί της ουσία συγκάλυψης των παθογενειών και ευθυνών του δημοσίου.
Οι "συνήθεις ύποπτοι" καταγγέλλουν τις προθέσεις ιδιωτικοποίησης των σιδηροδρόμων και αποδίδουν το θανατηφόρο δυστύχημα στην ιδιωτική εταιρεία η οποία αν έχει κάποια ευθύνη είναι που εμπιστεύθηκε την ασφάλεια των πελατών της σε δομές και πρόσωπα σαν τα παραπάνω...
Μην έχετε καμία αυταπάτη πως ο υπόλοιπος δημόσιος τομέας, με αιχμές τη δημόσια παιδεία και τη δημόσια υγεία, είναι σε καλύτερη κατάσταση.
Τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος στα Τέμπη αποκαλύπτουν τις χρόνιες παθογένειες του ελληνικού πελατειακού και κομματικού παρακράτους διαχρονικά και διακομματικά.
Η χώρα αυτή, την περασμένη δεκαετία κατά την περίοδο των μνημονίων, είχε να επιλέξει μεταξύ της επανίδρυσης από μηδενική βάση του δημόσιου τομέα ή της φυγής του πλέον δυναμικού και εξειδικευμένου κομματικού του εργατικού δυναμικού στο εξωτερικό.
Επέλεξε το δεύτερο προκειμένου να εξασφαλίσει θέσεις σταθμαρχών σε αχθοφόρους της κομματοκρατίας.
Κατά την περασμένη δεκαετία λοιπόν η χώρα αντί να μειώσει δραστικά το δημόσιο, αντικαθιστώντας τους περισσότερους από τους εναπομείναντες με νέους υψηλής ειδίκευσης και χωρίς μονιμότητα και διαρκή αξιολόγηση, επέλεξε την ανακύκλωση των "δικών μας παιδιών". Αυτό ήταν η περίφημη κινητικότητα... Τούτο επιτεύχθηκε με τη συναίνεση σχεδόν όλων των κομμάτων.
Τα αποτελέσματα είναι ένας δημόσιος τομέας με ηλεκτρονικά αναλφάβητους (συχνά και κυριολεκτικά αναλφάβητους...), με μέσο όρο ηλικίας πάνω από τα 50 έτη, να καλείται να διεκπεραιώσει υποθέσεις σε μια κοινωνία και έναν ιδιωτικό τομέα που αλλάζει ταχύτατα.
Τούτο μοιάζει με το απαρχαιωμένο δίκτυο του ΟΣΕ που καλείται να φιλοξενήσει συρμούς που κινούνται με 200 χλμ. την ώρα...
Στις μέρες μας με μηδενικό κόστος μπορεί να παραγγείλεις πίτσα και να παρακολουθείς σε ποιο στάδιο της προετοιμασίας ή της μεταφοράς βρίσκεται ανά πάσα στιγμή, αλλά στον δημόσιο ΟΣΕ δεν ξέρουν αν τα τρένα βρίσκονται πάνω ή κάτω από τις γραμμές...
Με 15-20 ευρώ τον μήνα μπορείς να παρακολουθείς που βρίσκεται το αυτοκίνητο ή η μοτοσυκλέτα σου (για την περίπτωση που στα κλέψουν) αλλά ο ΟΣΕ είναι δύσκολο να ξέρει ανά πάσα στιγμή πού βρίσκεται το καθένα από τα 5-10 τρένα που κινούνται καθημερινά στο δίκτυό του...
Δυστυχώς, σε αυτό φέρει ευθύνη το σύνολο του πολιτικού συστήματος και το πολιτικό μας σύστημα είναι αντιπροσωπευτικό των αξιών και των επιδιώξεων της κοινωνίας μας.
Συμπολιτευόμενους και αντιπολιτευόμενους δεν τους τοποθέτησε εκεί που βρίσκονται κάποια "χούντα" αλλά όλοι εμείς. Περισσότερο κατ’ εικόνα και ομοίωση ημών δεν θα μπορούσε να είναι...
Μου έστειλε χθες φίλος της στήλης ένα λινκ μιας ομάδας στα κοινωνικά δίκτυα, υπό τον παραπλανητικό τίτλο "Προσοχή λάδια" με πάνω από 30.000 μέλη. Ο σκοπός των μελών της ομάδας που ζούνε σε νησί του Αιγαίου είναι να προειδοποιούν αλλήλους για τα μπλόκα της τροχαίας στο νησί για αλκοτέστ...
Τέλος, είναι σύνηθες στην τελευταία "σοβιετία" των Βαλκανίων που ζούμε, οι υπεύθυνοι κάθε τραγωδίας και χρεοκοπίας να κουνούν το δάχτυλο σε όλους τους άλλους και να οργανώνουν ηχηρές διαμαρτυρίες προκειμένου να αποκρύψουν τις ευθύνες και να προασπίσουν τα συμφέροντά τους...
Ο αχθοφόρος που γίνεται σταθμάρχης λοιπόν...
δεν αποτελεί κάποια εξαίρεση αλλά τον συνήθη ελληνικό δρόμο προς την επιτυχία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου