ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΟΥ ΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ - ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΒΒΑΘΑΣ: ο δικός μου... Δάσκαλος

Ε-Ξ-Α-Ι-Ρ-Ε-Τ-Ι-Κ-Ο

Γράφει ο ΕΞΑΨΑΛΜΟΣ

 

Όποιος δεν ξέρει τί εστί Κώστας Καββαθάς, καλύτερα να αλλάξει διαβατήριο...
 

Όποιος πάλι κατάφερε να... μεταλάβει κάτι από τον λόγο του, μάλλον αγωνίζεται να αποκτήσει "πασαπόρτι" άλλου κράτους, για να φύγει μακριά από την... Φενγουάλη.
 

Κι όποιος δεν κατάφερε να αντιληφθεί το έργο του, τότε και αυτός ναί, είναι από τους πρώτους θα έπρεπε να αλλάξουν χώρα... Ή μάλλον... καλύτερα να μείνει σε αυτήν, γιατί μόνο αυτή του αξίζει κι όχι εκείνη που ο Καββαθάς οραματιζόταν και που προσπαθούσε με τον γνωστό -πότε ανατρεπτικό και πότε... αιρετικό- λόγο του, να μας δείξει ότι ΜΠΟΡOΥΣΕ κάλλιστα να γίνει...

Όσοι δε, δούλεψαν για ΤΟΝ "Δάσκαλο" (κι ας βγάζει... αλεργία στο άκουσμα και μόνο του όρου) είχαν να λένε ότι: "Όλες οι τράπεζες κλείνουν στις 2 μ.μ. εκτός από μία: τις ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ που έκλεινε στις 5 μ.μ.". Τόσο gentleman ήταν στις πληρωμές του, αλλά και με τους ανθρώπους που είχε επιλέξει να τον πλαισιώνουν.

Γιατί όταν δεν χάνεις δραχμή από τα όσα έχεις συμφωνήσει με τον εργοδότη σου και παίρνεις τα χρήματα σου στην ώρα τους και μάλιστα μέχρι τελευταίας δεκάρας, τότε έχεις να κάνεις με έναν επιχειρηματία (όσο κι αν δεν του άρεσε ποτέ ο όρος) που ήταν απ' αυτούς που σπάνιζαν στη χώρα μας και που τα στενά σύνορα τούτου του τόπου, ένιωθε να τον πνίγουν...

ΤΕΤΟΙΟ "μαγαζί" είχε φτιάξει όλα αυτά τα χρόνια. Γιατί επρόκειτο για έναν κύριο, που ήθελε να απευθύνεται σε κυρίους.

 

Κάποιοι αυθεντικοί, εκτιμούσαν και διαφύλασσαν την υπηρεσία τους στα περιοδικά του ως κόρη οφθαλμού, καθώς αποτελούσαν το δικό τους... διαπιστευτήριο ευδοκίμου υπηρεσίας.

 

Για κάποιους άλλους όμως, αυτού του τύπου τα μαγαζιά, είχαν το αντίθετο αποτέλεσμα: τους... έμπαιναν στο μάτι. Γι' αυτό και... δεν έβλεπαν την ώρα να επαναφέρουν την κατάσταση στα μίζερα μέτρα τους και στην low life crawling κουλτούρα τους, πιστεύοντας ότι κλείνοντάς τις Τ.Ε. θα τον ξεφορτώνονταν...

Προσωπικά δεν γνωρίζω κάποιον επιχειρηματία (πόσο μάλλον προερχόμενο από τον χώρο των εκδόσεων) που να κυκλοφορούσε δίχως σωματοφύλακες ή που να μην είχε ανάμειξη σε... κατασκευαστικές και έργα υποδομών. Ούτε κάποιον που να  μην σηκώσει ποτέ το τηλέφωνο και να ζητήσει από πολιτικούς χάρες και ρουσφέτια. 

 

Απόδειξη: το γεγονός ότι αν ο Κώστας Καββαθάς ήταν απ' αυτούς, ενδεχομένως σήμερα να είχε σώσει την εταιρεία... Κι όσες φορές ήρθε ο ίδιος σε επαφή με εκπροσώπους του πολιτικού κόσμου, ήταν για να προωθήσει ιδέες όπως η "Τεχνόπολη", ο "Φαέθων" το "Safetrack" και προγράμματα που θα βοηθούσαν τους νέους, τον τόπο, την προβολή της χώρας διεθνώς. Καθώς όμως δεν δέχτηκε ποτέ να χρωματιστεί, για να κάνει "χατήρια" και να του κάνουνε αντίστοιχα, τράβηξε τον δικό του μοναχικό Δονκιχωτικό δρόμο επί 36 συναπτά έτη.

Ευτυχώς, στο τέλος εκείνοι που τον εχθρεύτηκαν, το μόνο που κατάφεραν ήταν να βρυκολακιάσουν τις δικές τους νύχτες, με τον απόηχο που άφησε πίσω του το έργο του Κώστα Καββαθά και τον αντίκτυπο που αυτό ακόμα έχει στις μέρες μας, στις σημερινές γεννιές αυτοκινητιστών, αεροπόρων,  στρατιωτικών, σεφ, μοντελιστών, ηχοληπτών, κομπιουτεράδων, προγραμματιστών (και η λίστα καλά κρατεί...).

Τελικά, ορμώμενος από το αποτέλεσμα που άφησαν πίσω τους 36 χρόνια εκδόσεων, αλλά και αηδιασμένος από τον... Νενέκικο τρόπο που κάποιοι προσπάθησαν να καταδικάσουν αυτό το έργο στη λήθη, δεν μπορώ παρά να αναρωτηθώ, ποιός πραγματικά πήρε τα πάσα από ποιόν;

Ποιός ήταν τελικά ο αληθινός... νικητής;

 

Η βρωμιά ενός αγκυλωτικού συστήματος ή η παρακαταθήκη της πορείας ενός, που όμως επηρέασε χιλλιάδες;

 

Το κοτζαμπάσικο περιβάλλον της σύγχρονης αποικίας ή η καλλιέργεια νέων πρωτοποριακών ιδεών και το ανέβασμα του πήχη;

 

Η επανάπαυση στην επίπλαστη ευτυχία μιας αρρωστημένης... ευρω-ανατολίτικης υποκουλτούρας ή το φως μιάς κληρονομιάς που δεν έχει προηγούμενο στον χώρο των εκδόσεων (και όχι μόνο...) σ' αυτόν τον δύσμοιρο τόπο;

Μάλλον ο Δάσκαλος ήταν εκείνος που στο τέλος "τους πήρε τα πάσα" και αυτοί, επέμεναν να καγχάζουν ως άλλοι γυμνοί βασιλιάδες, που θα τους ζήλευε ακόμα και αυτός ο Χανς Κρίστιαν Άντερσεν αν ζούσε σήμερα...

 

Πήρε όμως κι από τους αναγνώστες του, πολλά, ο "Δάσκαλος"...

Απλώς δεν το καταλαβαίναμε τότε, όλοι εμείς που είμασταν το κοινό του... Γιατί μας πήρε με τον δικό του τρόπο τα διαβατήρια, μας πήρε τα πάσα, τα πιστοποιητικά, τα διαπιστευτήρια...

Η αλήθεια είναι, ότι ο ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ Κώστας Καββαθάς (γιατί ποτέ του δεν είχε φάει την... πετριά του αφεντικού) πήρε και κάτι άλλο από το αναγνωστικό κοινό του. Και μας το πήρε με έναν γλυκό τρόπο...

Κάτι που όσο περνάνε τα χρόνια καταλαβαίνω ότι δεν το έκλεψε, δεν το ζήτησε καν, δεν το βούτηξε ζαβολιάρικα στα κρυφά ή έστω εν αγνοία μας, αλλά αντίθετα μας έκανε και του το δώσαμε εμείς οι ίδιοι χωρίς δεύτερη σκέψη, σαν κατάθεση ψυχής που ξέραμε ότι την αφήναμε σε καλά χέρια, ακριβώς γιατί γνωρίζαμε ότι θα την πήγαινε σε άλλη διάσταση:

 

Μας πήρε τα μυαλά!

Τί μας τα πήρε...

Του τα δώσαμε... "εν Λευκώ" δεν λες καλύτερα...

Και τί... σύμπτωση, κοινή αφετηρία και κατάληξη όλων μας: το γεγονός ότι έκτοτε δεν τα ζητήσαμε ποτέ πίσω...

Αλλά ακόμα και μετέπειτα όταν αρκετοί εξ' ημών, από αναγνώστες φτάσαμε να γράφουμε στα περιοδικά του, ακόμα και οι τίτλοι σπουδών που είχαμε, μπήκαν σιωπηλά σε ένα συρτάρι... Άλλος αεροναυπηγός, άλλος πιλότος, άλλος σχεδιαστής αυτοκινήτων, άλλος Καπετάνιος, μαζωγμένοι όλοι κάτω στον Άλιμο και μετέπειτα στη Δάφνη, ένα ετερόκλητο πλήθος συναδέλφων από διαφορετικούς χώρους, που για την ακρίβεια είχαμε αντικαταστήσει τα διπλώματά μας, με τον τίτλο τιμής  του να λέμε ότι δουλεύαμε άλλος στους "4Τ", άλλος στην "ΠΤΗΣΗ", άλλος στο "ΗΧΟΣ και Hi-Fi", αλλά όλοι μαζί για τις Τεχνικές Εκδόσεις 

και για την πάρτη του... "θείου" (όπως χαϊδευτικά αποκαλούσαμε).

Κάπως έτσι, χωρίς να ήμουν ποτέ η πρώτη πέννα του ή κολλητός του, τον έζησα εγώ τον Κώστα Καββαθά κι έτσι τον έχω και τον κουβαλάω μέσα μου. Σαν μιά φιγούρα βγαλμένη όχι από ετούτον τον τόπο, αλλά από μιά άλλη χωροχρονική διάσταση, ταγμένο... "Το live and die by the sword" όπως χαρακτηριστικά με συμβούλευσε κάποτε σε μιά δύσκολη περίοδο της ζωής μου.

 

Κι εδώ που τα λέμε...

 

 

 το να στέκεις πάντα όρθιος σε έναν κόσμο ερειπίων δεν είναι και λίγο πράγμα... Αυτό με έμαθε Ο "Δάσκαλος".

Ακόμα κι αν αυτός ο κόσμος είναι η ίδια η... "Τζουτζία"(ίσως γιατί ΕΚΕΙ είναι που αυτό το μάθημα έχει την μεγαλύτερη πέραση τελικά, ίσως εκεί είναι που αυτό το μάθημα παίρνει νόημα, αποκτά αξία...).