Πέρασε, είπε, ένας χρόνος. Για την ακρίβεια, δεκατρείς μήνες. Ηταν 12 Δεκεμβρίου του 2021 όταν ο Νίκος Ανδρουλάκης έμπαινε θριαμβευτής στη Χαριλάου Τρικούπη. Το θύμισε ο ίδιος στην έναρξη του προεκλογικού αγώνα του ΠΑΣΟΚ.
Μόλις ένα χρόνο αρχηγός. Κι όμως, δεν μοιάζει τόσο νωπός.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ δεν πίστεψε ότι το φούσκωμα των δημοσκοπικών ποσοστών του κόμματός του μετά την εκλογή του ήταν παροδικό. Είχε λόγους να το πιστεύει. Ο βασικός του αντίπαλος στο αριστερό πλευρό του Κέντρου είχε πείσει για την αδυναμία του να ανανήψει. Και στο δεξί πλευρό –στο οποίο θα μπορούσε να ταξινομήσει κανείς κι ένα ικανό μέρος της βάσης του ΠΑΣΟΚ, που εμφανίζεται ικανοποιημένο από τις κυβερνητικές επιδόσεις–, η ίδια η κυβέρνηση έπεσε μόνη της στην απονομιμοποιητική παγίδα των παρακολουθήσεων.
Με τους ανταγωνιστές του χλωμούς, ο Ανδρουλάκης ένιωθε ότι ενσαρκώνει το new thing – μια υγιή και ελκυστική εναλλακτική στο κουρασμένο δίδυμο του ανισοσκελούς δικομματισμού. Το ένιωθε τόσο πολύ, που έβαλε δημοσίως ως όρο για την κυβερνησιμότητα του κόμματός του την αποστράτευση των άλλων – του Μητσοτάκη και του Τσίπρα.
Ο χρόνος αυτός έδειξε όμως ότι η φθορά των άλλων δεν συνεπάγεται αυτομάτως και τη δική σου επιτυχία. Ο Ανδρουλάκης φάνηκε σταδιακά να επισκιάζεται από τους μονομάχους που, όσο πλησιάζουν οι εκλογές, έχουν πιο πιεστικά –και πειστικά– διλήμματα να θέσουν από το «ψηφίστε με για να υπάρχω».
Το ανδρουλακικό ΠΑΣΟΚ εξακολουθεί να αυτοπροβάλλεται ως μια επιλογή διπλής καταψήφισης – όπως ήταν και με την προηγούμενη ηγεσία του. Ενα κόμμα έλλογης, συστημικής διαμαρτυρίας.
Ακόμη όμως και στο αντιπολιτευτικό πεδίο, υποσκελίστηκε από τον Τσίπρα. Εφταιξε που ο νέος του πρόεδρος δεν μπορεί να ανέβει στη σκηνή του Κοινοβουλίου; Και ναι και όχι. Στο μέτωπο των υποκλοπών, που αφορά τον Ανδρουλάκη και προσωπικά, οι αντιπολιτευτικές επιδόσεις των συνταγματολόγων που ανήκουν στον ευρύτερο χώρο της Κεντροαριστεράς ήταν πολύ πιο καίριες και, εντέλει, πιο ηχηρές απ’ ό,τι του ΠΑΣΟΚ – χωρίς ο Βενιζέλος ή ο Αλιβιζάτος να έχουν κοινοβουλευτικό βήμα. Ο Ανδρουλάκης περιορίστηκε στο να επιδοκιμάζει εξ αποστάσεως τις πρωτοβουλίες τους.
Η πρόσφατη παραπολιτική βαβούρα για τα πράσινα ψηφοδέλτια –στα οποία το ποσοστό των γόνων ανταγωνίζεται τις νεποτικές παραδόσεις της Δεξιάς– απειλεί να κρύψει το πρώτο βήμα στρατηγικής μετατόπισης του Ανδρουλάκη.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε καθαρά –για τα δικά του δεδομένα– ότι σκοπός του κόμματός του είναι να συμβάλει σε κυβέρνηση από την πρώτη Κυριακή.
Ομως...
ακόμη κι αυτή η όψιμη στροφή από την πεπατημένη της διαμαρτυρίας έρχεται αργά. Ερχεται τώρα που όλοι βλέπουν ότι το ΠΑΣΟΚ δεν έχει αποθέματα για να αντέξει στην πόλωση της δεύτερης κάλπης.
Μένει να φανεί αν αντέχει και στην πόλωση της πρώτης. Στην πρέσα των διλημμάτων που βάζουν οι άλλοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου