Tης ΡΕΑΣ ΒΙΤΑΛΗ
Τι σόι πουλιά αυτά τα παιδιά! Πόσο «ένα» με τον αέρα.
Ταγμένα. Μόνοι, αυτοκυρίαρχοι και «μαζί», όσο δεν υπάρχει πιο «μαζί» με τ’ άλλα πουλιά-παιδιά.
Στις κηδείες γίνονται ένα. Οσο δεν υπάρχει πιο «ένα». Οχι γιατί μοιράστηκαν τον πόνο, αλλά το Απόλυτο μιας πτήσης. Την ηδονή μιας ακραίας αφοβίας. Μοιράστηκαν ένα οργασμικό «Τέρμα». Κι όταν πια σκορπίσουν σε θάλασσα ή γη… Πάντως αέρας σε αέρα!… Οταν ένα ανθρωπίνων διαστάσεων «τέλος» τους γραφτεί…
Ακόμα και οι γονείς… Μοιραίοι τραγικοί, λαμβάνουν θλίψης «δώρο», πες το θλιβερό «στολίδι» θανάτου, την ελληνική σημαία. Η πατρίδα. Ως ύψιστο ιδανικό. Κι έτσι παρηγορεί αλλιώς την ψυχή ο πόνος. (Εστω στην αρχή… Γιατί μετά…).
Τι σόι πουλιά αυτά τα παιδιά!
Το έχω ακούσει για πολλούς. Πάνω από τους τόπους τους χαμηλώνουν πτήση. Το έκανε και ο θείος μου ο Ηλίας και είχε να λέει γι’ αυτόν η οικογένειά μας και η τόση δα μικρή κοινωνία ενός χωριού. Ετσι είπαν και για τον Μάριο ότι έκανε. Σκέψου τον! Είναι ένας χαιρετισμός, στιγμής αθεόφοβου, στους θνητούς συγχωριανούς του. Μια στιγμής παρότρυνση «Δείτε με! Πετάω, Πετάξτε κι εσείς, πάνω από τους φόβους σας! Ζω, Ζήστε κι εσείς, μια στιγμή σαν μια ζωή!»…
Ομως, μην ξεγελαστείτε. Τα πουλιά-παιδιά λογαριάζουν τον θάνατο. Στα υπόψιν τους τον έχουν, όσο κανένας νιος στην ηλικία τους.
Τον λογαριάζουν αλλά τον παραμερίζουν. Κι ο Θεός στον ουρανό κατοικεί. Ξέρει από πτήσεις.
Σμηναγός Ευστάθιος Τσιτλακίδης, 31 ετών.
Υποσμηναγός Μάριος Μιχαήλ Τουρούτσικας, 29 ετών.
«Πέθανε όπως επιθυμούσε. Νωρίς, αλλά γεμάτος Ελλάδα» είπε ο πατέρας του Μάριου. «Οποτε τον ρωτούσα για τον μισθό του, μου απαντούσε “πατέρα, η Ελλάδα δεν μου χρωστάει, εγώ χρωστάω στην Ελλάδα μου”».
Ολα συνταρακτικά, σπαραξικάρδια, σύννομα τα είπε ο πατέρας του με τα ιδανικά που τον ανάθρεψε, τον ανάθρεψαν με τη γυναίκα του, τη μάνα του Μάριου.
Μα ήταν μια λέξη, μια όλη κι όλη, στο κλείσιμο του επικήδειού του… Μια λέξη «καθαρή», πατέρας-πατέρας… Ενα...
«Αγάπη μου!».
Αυτό με μάτωσε.
Γιατί αυτό, με όσες σημαίες Ελλάδας και να το σκεπάσεις, να το δοξάσεις, να το τάξεις… Αυτό το «Αγάπη μου!» θα γυρνοβολάει απαρηγόρητο για πάντα στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου