ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΑΡΝΗΣΙΔΙΚΟ ΚΩΛΟΧΑΝΕΙΟ: Δικαιοσύνη στα τυφλά

 Του ΠΑΣΧΟΥ ΜΑΝΔΡΑΒΕΛΗ

Είναι ενδιαφέρον και αυτό το άρθρο για την πολυδικία, που δημοσίευσε στην «Καθημερινή» το Διοικητικό Συμβούλιο της Ενωσης Δικαστών και Εισαγγελέων στο Συμβούλιο της Επικρατείας (Παναγιώτης Κ. Τσούκας, Ελένη Κουλεντιανού, Κωνσταντίνος Ν. Γεωργακόπουλος, Ειρήνη Σπανάκη, Δημήτριος Τσαρούχας – «Η ευτελής προσφυγή στη Δικαιοσύνη» 15.2.2023).

Οι ανώτατοι δικαστές, αν μη τι άλλο, έχουν για το ζήτημα της βραδυδικίας διαφορετική προσέγγιση από την τρέχουσα στον δημόσιο διάλογο. Ολοι οι συνάδελφοί τους ζητούν την πρόσληψη επιπλέον δικαστικών λειτουργών για την αντιμετώπιση των καθυστερήσεων στην έκδοση αποφάσεων, αυτοί επισημαίνουν ότι «ο πληθωρισμός δικηγόρων – δικαστών – εισαγγελέων ευνοεί τη διόγκωση του αριθμού των δικών».

Το πρόβλημα όμως και αυτού του άρθρου είναι πως στηρίζεται στη διαίσθηση. Δεν ξέρουμε (και δεν γνωρίζουμε πώς μπορούμε να μάθουμε) πόσο μεγάλη είναι η πολυδικία στην Ελλάδα. Στους δείκτες για την απονομή της δικαιοσύνης στην Ευρωπαϊκή Ενωση τα «ελληνικά πεδία» των σχετικών πινάκων είναι κενά. Αμφιβάλλουμε αν το υπουργείο Δικαιοσύνης γνωρίζει πόσες δίκες γίνονται ετησίως, αν είναι πολλές ή λίγες σε σχέση με τον πληθυσμό, ή (γιατί όχι;) με τον αριθμό των δικαστών που καλούνται να τις διεκπεραιώσουν. Για μια ακόμη φορά συζητάμε στα τυφλά.

Αν κάποιος μετρούσε τον αριθμό των δικών θα βρίσκαμε κι άλλες παραμέτρους του προβλήματος, όπως περιγράφονται στο προαναφερθέν άρθρο. Η δημοσιοποίηση των στοιχείων θα επέτρεπε να προσεγγίσουμε διάφορα μεγέθη.  

Πόσες δίκες οφείλονται σε «εκδήλωση εμπαθών αισθημάτων, όπως βαθιά αντιπάθεια, έντονη δυσαρέσκεια, μνησικακία και εκδικητικότητα, πληγωμένος εγωισμός και άλλα αρνητικά…»;  

Πόσες έχουν σκοπό να επιτύχουν «την αναβολή ή τη ματαίωση εκπλήρωσης μιας έγκυρης νομικής υποχρέωσης που έχει έναντι του αντιδίκου»; 

Πόσες στοχεύουν στη «δημιουργία ενός πρόσθετου πεδίου συγκρούσεως με πρόσωπο (φυσικό ή νομικό) το οποίο είναι αντίπαλο ή ανταγωνιστικό στο πεδίο της οικονομίας ή της πολιτικής»; 

Πόσες εντέλει έχουν «τυχοδιωκτικό χαρακτήρα (…) και αποβλέπουν στη δικαστικώ τω τρόπω διεκδίκηση επιδομάτων και λοιπών (…) ωφελημάτων που λαμβάνουν άλλοι»;

Με προσθαφαιρέσεις θα βρίσκαμε τον αριθμό των δικών «που...

 

 ασφαλώς αποβλέπουν στη λήψη δικαστικής προστασίας».  

Τεμαχίζοντας το πρόβλημα θα ξέραμε πού πρέπει να στοχεύσουν οι «δικονομικοί κανόνες που θα αποθαρρύνουν την καταχρηστική προσφυγή στα δικαστήρια, που θα αποτρέπουν δίκες κακόβουλες, που θα παραφυλάττουν τη δίκη ως θεσμό του σύγχρονου κράτους δικαίου, μόνο για όσους την έχουν πράγματι ανάγκη».