Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες οι οποίοι δεν μπορούν να δουν ότι το βασικό γνώρισμα της ελληνικής αριστεράς είναι το χιούμορ. Εκτός αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τον όγκο του χιούμορ που χρειάζεται να έχει μια παράταξη προκειμένου να αρνείται οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό ή μεταβολή θα φέρει τη χώρα λίγο πιο κοντά στις προηγμένες χώρες του κόσμου και ταυτοχρόνως να αυτοαποκαλείται «προοδευτική». Εκτός αν δεν είναι φανερό το χιούμορ που απαιτείται προκειμένου να θαυμάζεις στυγνούς δικτάτορες, να νοσταλγείς ολοκληρωτικά καθεστώτα με εκατομμύρια θύματα και την ίδια στιγμή να παρουσιάζεσαι ως ο μόνος δημοκράτης και να εγκαλείς άλλους για το δημοκρατικό τους φρόνημα.
Το χιούμορ αυτό έλαμψε με εκθαμβωτικό τρόπο πριν, κατά τη διάρκεια και φαντάζομαι θα συνεχίσει να λάμπει και μετά την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου του Β’. Όλες δηλαδή τις μέρες που οι χιουμορίστες σύντροφοι εγκαλούν ως αντιδημοκράτες εκείνους τους συμπολίτες που εξέφρασαν τη συμπάθειά τους για έναν νεκρό ο οποίος πριν από μισό αιώνα υπήρξε ο συνταγματικός μονάρχης μια βασιλευόμενης δημοκρατίας. Με πρώτους και καλύτερους τους συντρόφους που έστειλαν αποστολή με επικεφαλής τον πρόεδρό τους στην κηδεία ενός τύραννου που λίγο καιρό πριν πεθάνει είχε παραχωρήσει την απόλυτη εξουσία του στον αδερφό του.
Οι άνθρωποι είναι τόσο χιουμορίστες όσο κάποιοι που εγκαλούν τους πιστούς που τρώνε λάδι τις ημέρες της νηστείας την ώρα που εκείνοι, τις ίδιες μέρες, πέφτουν με τα μούτρα στις σπαλομπριζόλες. Ή όσο κάποιος που κρατώντας ένας ζουμερό μοσχαρίσιο μπέργκερ εγκαλεί κάποιους άλλους ως ασυνείδητους επειδή έβαλαν λίγο γάλα στον καφέ τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι οι συμπολίτες που πήγαν στη Μητρόπολη να αποχαιρετίσουν τον Κωνσταντίνο ή όσοι εξέφρασαν τη συμπάθεια τους γι’ αυτόν είναι όλοι δημοκράτες. Κάποιοι είναι, κάποιοι έτσι κι έτσι και κάποιοι ακούν δημοκρατία και βγάζουν σπυράκια. Αλλά ακόμα και τους τελευταίους, είναι χιουμοριστικό να τους εγκαλούν όσοι ονειρεύονται δικτατορίες του προλεταριάτου. Ειδικά σε μια περίσταση που αφορά ένα πολίτευμα, τη βασιλευόμενη δημοκρατία, από το οποίο η Ελλάδα απαλλάχτηκε κυρίως χάρη στον ηγέτη της τότε δεξιάς, τον Κωνσταντίνο τον Καραμανλή. Θέλω να πω πως ο γάιδαρος δεν μπορεί να κοροϊδεύει ως κεφάλα ούτε τον πετεινό κεφάλα αλλά ούτε έναν άλλο γάιδαρο. Το πολύ πολύ να τον αγκαλιάζει και να λέει «μα κοίτα τις τεράστιες κεφάλες μας».
Από την άλλη κι επειδή ποτέ κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική δόση χιούμορ, πιστεύω πως αν οι σύντροφοι θέλουν να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριό τους...
Δεν νομίζω ότι υπάρχουν πολλοί συμπολίτες οι οποίοι δεν μπορούν να δουν ότι το βασικό γνώρισμα της ελληνικής αριστεράς είναι το χιούμορ. Εκτός αν κάποιος δεν καταλαβαίνει τον όγκο του χιούμορ που χρειάζεται να έχει μια παράταξη προκειμένου να αρνείται οποιονδήποτε εκσυγχρονισμό ή μεταβολή θα φέρει τη χώρα λίγο πιο κοντά στις προηγμένες χώρες του κόσμου και ταυτοχρόνως να αυτοαποκαλείται «προοδευτική». Εκτός αν δεν είναι φανερό το χιούμορ που απαιτείται προκειμένου να θαυμάζεις στυγνούς δικτάτορες, να νοσταλγείς ολοκληρωτικά καθεστώτα με εκατομμύρια θύματα και την ίδια στιγμή να παρουσιάζεσαι ως ο μόνος δημοκράτης και να εγκαλείς άλλους για το δημοκρατικό τους φρόνημα.
Το χιούμορ αυτό έλαμψε με εκθαμβωτικό τρόπο πριν, κατά τη διάρκεια και φαντάζομαι θα συνεχίσει να λάμπει και μετά την κηδεία του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου του Β’. Όλες δηλαδή τις μέρες που οι χιουμορίστες σύντροφοι εγκαλούν ως αντιδημοκράτες εκείνους τους συμπολίτες που εξέφρασαν τη συμπάθειά τους για έναν νεκρό ο οποίος πριν από μισό αιώνα υπήρξε ο συνταγματικός μονάρχης μια βασιλευόμενης δημοκρατίας. Με πρώτους και καλύτερους τους συντρόφους που έστειλαν αποστολή με επικεφαλής τον πρόεδρό τους στην κηδεία ενός τύραννου που λίγο καιρό πριν πεθάνει είχε παραχωρήσει την απόλυτη εξουσία του στον αδερφό του.
Οι άνθρωποι είναι τόσο χιουμορίστες όσο κάποιοι που εγκαλούν τους πιστούς που τρώνε λάδι τις ημέρες της νηστείας την ώρα που εκείνοι, τις ίδιες μέρες, πέφτουν με τα μούτρα στις σπαλομπριζόλες. Ή όσο κάποιος που κρατώντας ένας ζουμερό μοσχαρίσιο μπέργκερ εγκαλεί κάποιους άλλους ως ασυνείδητους επειδή έβαλαν λίγο γάλα στον καφέ τους.
Για να μην παρεξηγηθώ, δεν ισχυρίζομαι ότι οι συμπολίτες που πήγαν στη Μητρόπολη να αποχαιρετίσουν τον Κωνσταντίνο ή όσοι εξέφρασαν τη συμπάθεια τους γι’ αυτόν είναι όλοι δημοκράτες. Κάποιοι είναι, κάποιοι έτσι κι έτσι και κάποιοι ακούν δημοκρατία και βγάζουν σπυράκια. Αλλά ακόμα και τους τελευταίους, είναι χιουμοριστικό να τους εγκαλούν όσοι ονειρεύονται δικτατορίες του προλεταριάτου. Ειδικά σε μια περίσταση που αφορά ένα πολίτευμα, τη βασιλευόμενη δημοκρατία, από το οποίο η Ελλάδα απαλλάχτηκε κυρίως χάρη στον ηγέτη της τότε δεξιάς, τον Κωνσταντίνο τον Καραμανλή. Θέλω να πω πως ο γάιδαρος δεν μπορεί να κοροϊδεύει ως κεφάλα ούτε τον πετεινό κεφάλα αλλά ούτε έναν άλλο γάιδαρο. Το πολύ πολύ να τον αγκαλιάζει και να λέει «μα κοίτα τις τεράστιες κεφάλες μας».
Από την άλλη κι επειδή ποτέ κανείς δεν έπαθε τίποτα από υπερβολική δόση χιούμορ, πιστεύω πως αν οι σύντροφοι θέλουν να εμπλουτίσουν το ρεπερτόριό τους...
αν θέλουν να προσθέσουν κάτι ακόμα στον σπαρταριστό «άλλο κόσμο που είναι εφικτός», στον ξεκαρδιστικό πολυτελή αντικαπιταλισμό τους, στην εγωκεντρική αλληλεγγύη τους, στον βολικά συστημικό αντισυστημισμό τους και σε όλα τα υπόλοιπα σκετσάκια της παράστασής τους, το σκετσάκι «Όλοι είναι αντιδημοκράτες εκτός από εμάς» είναι καλοδεχούμενο και αξίζει το χειροκρότημά μας. Και μπράβο τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου