ΣΥΡΙΖΑίικο ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Αδιάβροχα μυαλά ζαίων κατσαπλιάδων

 

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Στα ελληνικά έχει μεταφραστεί «προκατάληψη επιβεβαίωσης». Πρόκειται, χονδρικά, για τον μηχανισμό εκείνον που δεν επιτρέπει στον εγκέφαλο να επεξεργαστεί όσες πληροφορίες είναι αντίθετες σε μια βαθιά ριζωμένη πεποίθηση, και αντιστρόφως: Από το φίλτρο της αντίληψης, περνάει μόνο όση πραγματικότητα επιβεβαιώνει την πεποίθηση.

Το μυαλό, ας πούμε, του Νίκου Φίλη έχει αποδειχθεί εντελώς αδιάβροχο στον καταιγισμό πληροφοριών που τις τελευταίες εβδομάδες διαψεύδουν τον θάνατο της μικρής Μαρίας, τον περασμένο Δεκαπενταύγουστο σε μια νησίδα του Εβρου. Για εκείνον, η αποκάλυψη ότι ο «θάνατος», στον οποίο το περιστατικό οφείλει τη δημοσιότητά του, ήταν σκηνοθετημένος, συνιστά «απομόνωση ενός μόνο σημείου της συγκεκριμένης υπόθεσης». Η κυβέρνηση, λέει το στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, «στήνει μαζί με χορό πρόθυμων ΜΜΕ ένα μηχανισμό ανακατασκευής των γεγονότων».  

Το παθαίνουν αυτό τα γεγονότα: «Ανακατασκευάζονται» όταν πτυχές τους, που αγνοούσαμε, φωτίζονται από νέες αποδείξεις.

Το Προσφυγικό έχει επανειλημμένως αποδειχθεί πολύ σύνθετο για να υπακούει σε προκάτ πολιτικές ατζέντες. Στο επεισόδιο του Αυγούστου φαίνονται πια όλες οι συνιστώσες του προβλήματος: Το αληθινό δράμα των ανθρώπων που προσπαθούν να ξεφύγουν από τον πόλεμο για να διεκδικήσουν μια καλύτερη μοίρα στην Ευρώπη και οι αντανακλάσεις του στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη, που επιδεικνύει ευαισθησία εξ αποστάσεως· η τάση των ευρωπαϊκών ΜΜΕ να ανταποκρίνονται σε αυτή την ευαισθησία και οι ακτιβιστές που την εκφράζουν εμπράκτως στο πεδίο· οι μεταπράτες του δράματος, και κυρίως όχι οι δουλέμποροι, αλλά οι δυνάμεις που χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες ως γεωπολιτικά πιόνια.

Ας ξανασκεφτούμε τι έχει συμβεί: Μια γυναίκα που ζει στη Γερμανία, πηγαίνει στην Τουρκία για να υποδυθεί την πρόσφυγα και καταλήγει να σκηνοθετεί μια προβοκάτσια, που αρχικώς κινδύνεψε να εξελιχθεί ως συνοριακό επεισόδιο. 

Τι υπαγορεύει στον Φίλη ο ανθρωπισμός του γι’ αυτή τη γυναίκα που πήρε ένα πεινασμένο παιδί, μετά από μια εβδομάδα στη μέση του πουθενά, το μεταχειρίστηκε σαν μανεκέν φρίκης και μετά το κούρεψε για να μη μοιάζει με τον εαυτό του;  

Πώς μένει ανενεργός ο ανθρωπισμός απέναντι σε ανθρώπους που –επαγγελματικά ή όχι– χρησιμοποιούν παιδιά ως προπαγανδιστικά γκάτζετ;

Η διαχείριση του Προσφυγικού είναι ...

 

ένα πλέγμα από ηθικά, πολιτικά και επιχειρησιακά διλήμματα. Η απάντηση σε αυτά απαιτεί συχνά μια πολύ δύσκολη στάθμιση, όπου οι επιλογές είναι μεταξύ του κακού και του χειρότερου – και ποτέ μεταξύ του καλού και του κακού. Για παράδειγμα, η αυστηρότερη φύλαξη των συνόρων που καταγγέλλεται ως απάνθρωπη δεν έχει μειώσει μόνο τις εισόδους· έχει μειώσει και τους πνιγμούς στη θάλασσα – για να μη μιλήσει κανείς για το πόσους έχει γλιτώσει από τον εγκλωβισμό σε συνθήκες Μόριας. Ο δογματισμός, που διεκδικεί το μονοπώλιο της «καλοσύνης», υπηρετεί μάλλον την ηθική αυταρέσκεια των φορέων του. Οχι τους πρόσφυγες.