Η πλημμυρίδα της αισιοδοξίας μοιάζει με ψυχική καταιγίδα.
Παραμονή Χριστουγέννων οφείλεις να διασκεδάσεις.
Παραμονή Πρωτοχρονιάς δεν φτάνει να διασκεδάσεις. Οφείλεις να εκπληρώσεις το καθήκον σου απέναντι στον καινούργιο χρόνο δηλώνοντας αισιόδοξος. Κι αν δεν το αισθάνεσαι, είναι τουλάχιστον απρέπεια να το δείχνεις. Απαγορεύονται τα μούτρα και η μοναξιά. Η αισιοδοξία είναι η εφορία της ψυχής. Είναι κοινωνική υποχρέωση. Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, σχολιαστές, παρουσιαστές, μαέστροι του πληκτρολογίου, όλοι δηλώνουν αισιόδοξοι για την πορεία του κόσμου όταν το ρολόι δείξει μεσάνυχτα Σαββάτου.
Κυκλοφορεί ελεύθερη τόση αισιοδοξία γύρω μου, που έχω αρχίσει να ανησυχώ για την κατάστασή μου. Απ’ όλον τον κόσμο, μόνον εγώ και η Καϊλή δεν είμαστε αισιόδοξοι. Ακούω καθημερινά πως η ευρωβουλευτής είναι σε πολύ άσχημη ψυχολογική κατάσταση. Κι εγώ που νόμιζα πως είναι σε περίφημη ψυχολογική κατάσταση, που ενισχύεται από την εορταστική ατμόσφαιρα των ημερών. Η αλήθεια είναι πως αισθάνεται προδομένη από την αισιοδοξία της, οπότε κι εγώ προτιμώ να μείνω με την απαισιοδοξία μου. Αν σε προδώσει η αισιοδοξία σου σε περιμένουν τα χειρότερα. Αν όμως σε προδώσει η απαισιοδοξία σου, μόνον το καλύτερο μπορείς να περιμένεις. Είμαι σαν τους κατοίκους εκείνης της πόλης στη Μακεδονία που, όπως λέει ο Ηρόδοτος, όταν πλησίαζε ο Ξέρξης παρακάλεσαν τον προστάτη τους Απόλλωνα να τους στείλει τα μισά δεινά απ’ αυτά που σκόπευε να τους στείλει.
Η απαισιοδοξία μου με απελευθερώνει από τον καταναγκασμό της αισιοδοξίας. Και μη μου πείτε ότι κανείς δεν μπορεί να ζήσει χωρίς έστω μια ρανίδα αισιοδοξίας, διότι θα συμφωνήσω μαζί σας. Και μη μου πείτε ότι η ψυχή μας έχει ανάγκη να αντιμετωπίζει τις υποθέσεις με αρχή, μέση και τέλος, διότι και αυτό θα το δεχθώ. Αισθάνομαι απαισιόδοξος και η μόνη μου αισιοδοξία προέρχεται από την προσμονή της διάψευσης.
Τους λόγους της απαισιοδοξίας μου τους υποθέτουν, ή τους γνωρίζουν, οι αναγνώστες της στήλης.
Πολλοί τους αποδίδουν στον συντηρητικό μισονεϊσμό μου. Οπως δεν πιστεύω ότι η ζωή μας θα γίνει καλύτερη αύριο από ό,τι είναι σήμερα, έτσι και δεν ανέχομαι τη νοσταλγία. Το γράφει ο υπέροχος Μονταίνιος: «Ποιος είδε ποτέ γερατειά που δεν εγκωμίαζαν το παρελθόν κατηγορώντας τον κόσμο και τα ήθη του για την ταλαιπωρία τους και τη θλίψη τους».
Δεν θέλω να υποκύψω στον καταναγκασμό της αισιοδοξίας. Εκεί ελλοχεύει η υποκρισία.
Παριστάνουμε ότι δεν είμαστε αυτοί που είμαστε, κουρασμένοι από τη ζωή μας και τον κόσμο της. Και γι’ αυτό, έστω και για λίγες ώρες κάθε χρόνο παριστάνουμε πως είμαστε νέοι. Πρόωρα γερασμένοι κι αυτοί.
Μια μόνον ευχή για τον καινούργιο χρόνο: ας του δώσουμε την ευκαιρία...
να προδώσει την απαισιοδοξία μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου