ΣΥΡΙΖΑίικο ΑΡΙΣΤΕΡΟΦΑΣΙΣΤΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Ζόρια

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Τι μας χρειάζεται για να δικαιολογήσουμε την –ούτως ή άλλως οριακή– επιλογή της απαγόρευσης ενός πολιτικού κόμματος;  

Δεν αρκεί η επίκληση του γεγονότος ότι η ηγεσία του έχει καταδικαστεί για διεύθυνση εγκληματικής οργάνωσης;  

Οχι, λέει η Αριστερά. Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ζητούν η διάταξη να είναι «πιο στοχευμένη». Να έχει δηλαδή αναφορά και στο εικαζόμενο φρόνημα των ηγετών του κόμματος.  

Γιατί όμως χρειάζεται αυτή η «στόχευση»; Δεν αρκούν οι διαπιστωμένες από το ποινικό δικαστήριο πράξεις;
 

Το εξηγούν οι ίδιοι.  

Σύμφωνα με τον τέως πρόεδρο της Βουλής, Νίκο Βούτση, η πρωτοβουλία της κυβέρνησης είναι «πολιτικά παιχνιδάκια που παραπέμπουν στα δύο άκρα».  

Σύμφωνα με το ΚΚΕ, η προτεινόμενη ρύθμιση «αφήνει χώρο και για την απαράδεκτη θεωρία των δύο άκρων που εξισώνει τη φασιστική με την κομμουνιστική ιδεολογία και δράση». 

Για πιθανό «ντόμινο απαγορεύσεων με αντικομμουνιστική στόχευση» μιλάει και το ΜΕΡΑ25.

Ομως, η τροπολογία πουθενά δεν αναφέρει στο όνομα ποιας ιδέας –ή ιδεασμού– διαπράττονται τα εγκλήματα. Γιατί θα έπρεπε να ενδιαφέρει τον νομοθέτη –και τον δικαστή– ποια δοξασία καθοδηγεί κάποιους να οπλίζονται και να διαπράττουν βίαιες πράξεις; 

Μπορεί δηλαδή κανείς ανάμεσά μας να φανταστεί ότι θα υπάρξουν και ένοπλες οργανώσεις στις οποίες θα έπρεπε να επιτρέπεται να εμφανίζονται ως κόμματα;

Η ιστορική συζήτηση για τις ομοιότητες και τις διαφορές των ολοκληρωτισμών είναι επιεικώς περιττή για το εγχείρημα.  

Η πολιτεία δεν ενδιαφέρεται –ούτε θα έπρεπε να ενδιαφέρεται– για το ποιον έχει κάποιος κορνίζα στο γραφείο του. Ενδιαφέρεται μόνο για εκείνους που κουβαλάνε μαχαίρια και ρόπαλα.  

Αρα; Προς τι οι δισταγμοί;  

Η καλοπροαίρετη εξήγηση είναι ότι η Αριστερά δικαιολογείται να κουβαλάει ακόμη φοβίες για πολιτικές απαγορεύσεις. Παρότι η ίδια έχει φτάσει να κρατήσει τα ηνία της «αστικής» δημοκρατίας, δεν την εμπιστεύεται. 

Πιο καθαρή όμως είναι η εξήγηση που αναφέρεται στην προεκλογική συγκυρία. «Το ζόρι της κυβέρνησης», έγραφε προχθές η επίσημη εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ, «δεν είναι ο αποκλεισμός του φασισμού από την πολιτική. Είναι να συγκρατήσει τους ακροδεξιούς ψηφοφόρους. Ή έστω να τους στρέψει σε ακροδεξιά σχήματα που τα ελέγχει».

Αυτή η «στοχευμένη» καχυποψία διαβάζεται κι ανάποδα: Η αντιπολίτευση έχει λόγους να εμποδίσει την τροπολογία, επειδή εκτιμά ότι θα ωφελούσε εκλογικά τη Ν.Δ. Οι νεοναζί δεν είναι πρόβλημα (μόνο) της δημοκρατίας. Είναι πρόβλημα της δεξιάς πολυκατοικίας. Κι ως τέτοιο ίσως δεν θα έπρεπε να αποκλειστεί.

Εχει ξανασυμβεί. Στη ρύθμιση ...

 

για την ψήφο των εκτός Ελλάδος εκλογέων, η Αριστερά υποψιαζόταν ότι η Ν.Δ. προωθούσε τη ρύθμιση για να μαντρώσει τους «ακροδεξιούς τραμπίστας της Αστόριας». Ετσι κατέληξε να βαρύνει τόσο την άσκηση του δικαιώματος, που δεν έχει εμφανιστεί σχεδόν κανείς για να ψηφίσει εξ αποστάσεως.

«Πολιτικά παιχνιδάκια», που λέει ο Βούτσης, με τους θεσμούς; 

Φυσικά. Εξόφθαλμα.