ΣΥΡΙΖΑίικο ΚΑΤΣΑΠΛΙΑΔΟΞΕΦΤΙΛΑΡΑΔΙΚΟ: Το άγριο ένστικτο ενός μονόχειρα σουργελαρά πυγμάχου.

Του ΜΙΧΑΛΗ ΤΣΙΝΤΣΙΝΗ

Σε τι είναι καλός ο Τσίπρας; Πού εκδηλώνει το «πολιτικό ένστικτο» που του αναγνώρισε προσφάτως και ο αντίπαλός του;  

Σίγουρα στην καταγγελία και τη σκανδαλοθηρία.

Χωρίς την ικανότητά του να εκμεταλλεύεται τα ολισθήματα των αντιπάλων του για να προκαλέσει πολιτική αναταραχή και να δρέψει αντισυστημικό θυμό, δεν θα είχε επιτύχει την άνοδό του από το 5% στο 36%.

Μπορεί κανείς να πει ότι τον ευνόησαν οι συνθήκες. Δεν είχαν όμως όλοι τις δεξιότητες για να επιστρατεύσουν υπέρ τους τις συνθήκες. Δεν κατάφεραν, όπως εκείνος, να υποτάξουν τους δισταγμούς τους στη φιλοδοξία τους και να μεταποιήσουν τη συμφορά σε πολιτική ευκαιρία.

Αφού λοιπόν πέτυχε τότε το πρότζεκτ· αφού κατάφερε να αποδομήσει το κομματικό σύστημα με λίστες, σκάνδαλα και κόλπα καταστρατήγησης της προεδρικής εκλογής, γιατί να μην το ξαναδοκιμάσει;  

Γιατί να μην αξιοποιήσει τα (ομολογημένα) σφάλματα των αντιπάλων του για να συναρμολογήσει μια ατζέντα καταψήφισης;

Διότι οι συνθήκες δεν είναι ίδιες. Ο Τσίπρας μπορεί να ξεχώρισε για το ταλέντο του στην αντισυστημική εκστρατεία, αλλά το ίδιο ταλέντο δεν θα είχε καρπίσει χωρίς το έδαφος της χρεοκοπικής αγανάκτησης.

Αλλωστε, το κόλπο ξαναδοκιμάστηκε. Εχοντας στα χέρια του πια τα ηνία, ο Τσίπρας δοκίμασε να κλιμακώσει την επιχείρηση ενοχοποίησης των αντιπάλων του, χρησιμοποιώντας και τον εξοπλισμό της εξουσίας.

Οπως κι αν αξιολογεί κανείς θεσμικώς την επιχείρηση, στην πράξη απέτυχε παταγωδώς, καθώς δεν κατάφερε να τον εδραιώσει ως κυρίαρχο.

Θα μπορούσε κανείς να αντιστρέψει την οπτική γωνία. Αντιπολιτευτική χρήση των σκανδάλων έκανε μετά το 2019 και η Ν.Δ. Τα βοσκοτόπια, ο Αρτεμίου και ο Πετσίτης, τα βλήματα στη Σαουδική Αραβία και τα ικριώματα της Novartis κυριάρχησαν κατά καιρούς στην ατζέντα της. Δεν ήταν όμως αυτά που τη βοήθησαν να ανατρέψει τους συσχετισμούς. Ηταν μάλλον η ικανότητά της να πείσει ότι θα εγγυηθεί περισσότερες δουλειές, λιγότερους φόρους, περισσότερη ασφάλεια.

Επαναφέροντας τα παλιά του κόλπα –και χρησιμοποιώντας στην προεκλογική αντιπαράθεση τους θεσμούς– ο Τσίπρας μπορεί να καταφέρει να φθείρει κάπως τον αντίπαλο. Δεν είναι όμως η καταγγελία από μόνη της μέσο πρόσφορο για να τον καταστήσει ξανά πειστικό ως πρωθυπουργό.

Σαν πυγμάχος που μπορεί να χρησιμοποιήσει μόνο το ένα του χέρι, ο Τσίπρας επαναπαύθηκε και μετά την ήττα του στο ένστικτό του.  

 

Επαναπαύθηκε...

 

 στη δύναμη της αντιπολιτικής, αφήνοντας ακαλλιέργητες άλλες δεξιότητες.

Εμεινε όρθιος στο ρινγκ. Αλλά ο αγώνας παίζεται και κερδίζεται αλλού.