ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ ΚΩΛΟΧΝΕΙΟ: Αθηναϊκή Μπογκοτά

Της ΕΦΗΣ ΦΑΛΙΔΑ

Αν εστιάσουμε το βλέμμα μας στο κέντρο της πόλης, όπως κάθε εξασκημένος γιόγκι συνηθίζει και κάνει καθημερινά, για να εξισορροπεί τις αστάθειες της φυσιολογίας και της νόησής του, δεν θα αισθανθούμε το ανάλογο συναίσθημα ευεξίας. Γιατί ο ομφαλός της πόλης, δηλαδή το υπόγειο δίκτυο των μέσων συγκοινωνίας, νοσεί. 

Ας φέρουμε παραδείγματα. 

Παράδειγμα πρώτο, ο συρμός του ηλεκτρικού που μεσημέρι Σαββάτου εκτελεί δρομολόγιο Κηφισιά-Πειραιάς κινείται με ένα βαγόνι που η μία από τις τέσσερις πόρτες του είναι κλειστή. Η αρμόδια υπηρεσία για να ενημερώσει το επιβατικό κοινό κόλλησε και αυτοκόλλητο στο τζάμι της πόρτας: «Προσοχή. Η πόρτα δεν λειτουργεί λόγω βλάβης». Και η ζωή συνεχίζεται. Την ελάχιστη πιθανότητα να συμβεί κάποιο ατυχές γεγονός καλό είναι οι επιβαίνοντες να την έχουν διαγράψει από την καθημερινότητά τους και να συνεχίσουν το πρόγραμμα της ρουτίνας τους.

Παράδειγμα δεύτερο, σαν επιδημική νόσος, εμφανίζεται πρωί Τρίτης στη γραμμή 2 του μετρό, Ανθούπολη-Ελληνικό, βαγόνι με δύο χαλασμένες πόρτες. Ασφάλεια των επιβατών είπατε; Ας το παραβλέψουμε αυτό. Αλλωστε τα μέσα μαζικής συγκοινωνίας ήταν όραμα της νεωτερικότητας στο πλαίσιο της οποίας ο κοντρουκτιβισμός οπτικοποίησε με ριζοσπαστικά καλλιτεχνικά μέσα τις μετακινήσεις χαρούμενων εργατών.

Από τη στιγμή που χαρούμενοι εργάτες δεν υπάρχουν, αλλά συνωστισμένα κατηφή πρόσωπα πήραν τη θέση τους, γιατί να υπάρχουν ασφαλή μέσα μαζικής μετακίνησής τους;

Το ίδιο βέβαια μπορούμε να πούμε και για τα μέσα στους δρόμους της Αθηναϊκής Μπογκοτά. Τις ώρες αιχμής, ανάμεσα στα ακινητοποιημένα οχήματα, τα ξεθωριασμένα μπλε λεωφορεία προβάλλουν με τις σκουριασμένες λαμαρίνες τους. Κι αν κάποιος αναρωτηθεί πως είναι το εσωτερικό τους, εδώ και η απάντηση στην απορία σας: σε πλήρη εγκατάλειψη. Με τους οδηγούς στα μεγάλα δρομολόγια του άξονα Βορρά-Νότου (Α2 ή 550) να μιλάνε στο κινητό τους διαρκώς, φρενάροντας κατά βούληση, σαν το φορτίο τους να μην είναι άνθρωποι αλλά πρόβατα. 

Ισως με κάποια έννοια και να είναι…

Αμνοί προς θυσία. Μιας χώρας που...

 

 επιμένει να νομίζει (χωρίς να δείχνει) ότι μένει στην Ευρώπη.