ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Το λουμπεναριό, που είναι σήμερα στη θέση που κάποτε ήταν ο Φλωράκης, ο Ηλιού, ο Κύρκος, καταψήφισε πριν από λίγες ημέρες τις αμυντικές δαπάνες
Παιδί έως έφηβος έχω παρακολουθήσει σχεδόν όλες τις συζητήσεις στη Βουλή σε επίπεδο Αρχηγών από τη Μεταπολίτευση έως και τα πρώτα χρόνια του ΠΑΣΟΚ, ειδικά όταν αφορούσαν εθνικά θέματα και τον προϋπολογισμό. Βαρεμένο παιδί, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Μου άρεσε η ρητορική του πράγματος.
Μιλάμε για μία Βουλή στην οποία αγόρευαν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, ο Γεώργιος Μαύρος, ο Κωστής Στεφανόπουλος, ο Ανδρέας Παπανδρέου, ο Γεώργιος Ζίγδης, ο Ηλίας Ηλιού, ο Χαρίλαος Φλωράκης, ο Λεωνίδας Κύρκος.
Αφήστε στην άκρη τις ιδεολογικές διαφορές. Το επίπεδο της συζήτησης και της ελληνικής γλώσσας που χρησιμοποιείτο τότε, κάνει τη Βουλή σήμερα να μοιάζει με συνέλευση σωματείου εκδοροσφαγέων, αν και τους αδικώ, διότι οι εκδοροσφαγείς κάνουν ένα σκληρό επάγγελμα, είναι ζόρικη δουλειά.
Ορθότερο νομίζω να πούμε πως ενίοτε θυμίζει συνέλευση σε φοιτητικό αμφιθέατρο με όλη την τεμπέλικη αληταρία που συναπαντήσαμε ως φοιτητές και με ελληνικούρες που θα προκαλούσαν τη χλεύη μιας πάλαι ποτέ μορφωμένης ηγέτιδας τάξης.
Το Εθνος βρισκόταν στα πρώτα χρόνια μετά το Αγος της προδοσίας της Κύπρου. Η κεμαλική Τουρκία, με επιθετικότητα αποχαλινωμένη από την εύκολη νίκη που της προσέφερε η ελλαδική αδράνεια στους δύο «Αττίλες», προέβαλε πλέον σειρά διεκδικήσεων από τη Θράκη ως το Καστελόριζο, ενώ η απειλή της ολικής κατάκτησης της Κύπρου, μια απόλυτη καταστροφή, ήταν ένας ανοικτός ενδεχόμενος κίνδυνος. 200.000 πρόσφυγες αγωνίζονταν, πολλοί ακόμη σε καταυλισμούς, να βρουν το βήμα τους στην προσφυγιά, με το αίμα των νεκρών ακόμη νωπό και 1.619 Κυπρίους και Ελλαδίτες αγνοούμενους, άλλο ένα άγος λόγω της αδράνειας ημών και συμμάχων, που συνεχίζεται ακόμη.
Η χώρα εξοπλιζόταν με πυρετώδεις ρυθμούς και δεν ήταν λίγες οι φορές, με αφορμή εξόδους ερευνητικών σκαφών των Τούρκων, που φτάσαμε κοντά στο ενδεχόμενο της πολεμικής σύρραξης.
Ηταν ζήτημα κοινής λογικής και στοιχειώδους ενστίκτου εθνικής επιβίωσης, εάν δεν θέλαμε να δεχτούμε νέα επίθεση και κάπου εκεί προς τη Μαλακάσα και πέρα, αφού προς τα εδώ δεν χωράει, να βλέπαμε να χτίζεται η Νέα Λευκωσία, η Νέα Πάφος, η Νέα Λεμεσός, η Νέα Αμμόχωστος και η Νέα Κερύνεια, όπως κάποτε η Νέα Σμύρνη και η Νέα Φιλαδέλφεια και άλλες πόλεις, μνήμες μιας άλλης καταστροφής.
Υπήρχε, λοιπόν, ένας άγραφος κοινοβουλευτικός «νόμος», τον οποίο, ασχέτως των επιμέρους έντονων διαφορών τους, τηρούσαν απαρέγκλιτα αυτοί οι κοινοβουλευτικοί άνδρες. Οι αμυντικές δαπάνες ψηφίζονταν ομόφωνα, από δεξιά έως αριστερά. Ηταν μια αναγκαία συνθήκη ενότητας μπροστά σε έναν αδιαμφισβήτητο κίνδυνο και ένα σαφές μήνυμα προς τον εχθρό.
Αυτή η διακομματική ομοφωνία έπαιξε σίγουρα τον ρόλο της, ώστε οι Τούρκοι, γνωστοί σιγουρατζήδες και «γενναίοι» κατά γυναικοπαίδων, αιχμαλώτων και αντιπάλων δεμένων πισθάγκωνα, να μείνουν στις λεκτικές απειλές. Τότε δεν είχε Τσίπρες, Τζανακόπουλους, και τύποι σαν τον Βελόπουλο και τον Βαρουφάκη θα δουλεύανε σε αναψυκτήριο μαζί με τον Μπουρνέλη.
Θα θυμίσω την προσωπικότητα του Ηλία Ηλιού, προέδρου της ΕΔΑ. Δεινός δικηγόρος και διανοούμενος. Σας συνιστώ να διαβάσετε, αν τα βρείτε, τα βιβλία του «Η ρητορική του Αριστοτέλη», «Το μήνυμα του Θουκυδίδη», «Κριτικά κείμενα για την τέχνη 1925-1937».
Γιατί από τα τρία θα μπορούσαν να μιλήσουν ή ακόμη περισσότερο να γράψουν οι Τσίπρας, Κουτσούμπας, Βαρουφάκης;
Κει που κρεμούσαν οι Καπεταναίοι τ’ άρματα, τώρα κρεμούν οι Γύφτοι τα νταούλια. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης το έχει γράψει τουλάχιστον από το 1984, που το θυμάμαι εγώ. Το βασικό πρόβλημα της μεταπολιτευτικής ελίτ, και όχι μόνο, είναι το μορφωτικό κενό. Θα συμπλήρωνα ταπεινά και έλλειμμα εθνικού φρονήματος και προσωπικής γενναιότητας. Ο εκτσογλανισμός της πολιτικής είναι σύμπτωμα της γενικότερης παρακμής, ένας αξιακός και γλωσσικός εκβαρβαρισμός.
Αυτή η στάση εθνικής ευθύνης, που εκφραζόταν σε κείνη τη γενιά σε άψογα ελληνικά, χωρίς τη χυδαιότητα που κουβάλησαν οι επίγονοι, ειδικά της αριστεράς, είναι μια συμπεριφορά αυτού του είδους των πολιτικών που οι Αμερικανοί έχουν εύστοχα ονομάσει Statesmen, ας αποπειραθούμε να το μεταφράσουμε ως «πολιτειακοί Ανδρες», με μια υψηλή αίσθηση καθήκοντος, που ξεπερνά το στενό, μικροκομματικό συμφέρον.
Σήμερα η τουρκική απειλή είναι πιο έντονη από ποτέ, όμως η διεθνής συγκυρία, οι πρωτοβουλίες συμμαχιών και η ταχύρρυθμη υλοποίηση νέων εξοπλιστικών προγραμμάτων έχουν δημιουργήσει, μαζί με τα τουρκικά τυχοδιωκτικά λάθη, για πρώτη φορά μια μοναδική ιστορική ευκαιρία, η πλάστιγγα ξαναγέρνει, έπειτα από πολλές δεκαετίες, υπέρ μας.
Παραλάβαμε το δέκατο Rafale, τα πρώτα F-16 Viper, ναυπηγείται η πρώτη Belharra, έχουμε νέα ελληνοαμερικανική αμυντική συμφωνία με τις ΗΠΑ, ισχυρή παρουσία τους στην Αλεξανδρούπολη και Ειδική Αμυντική Συμφωνία με τη Γαλλία με ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής. Χαιρετίσαμε αυτές τις πολιτικές, που υπακούουν σε κατεπείγουσες και χρονικά πιεστικές ανάγκες. Εχουμε πεδίο δόξης λαμπρόν να συγκρουστούμε με την κυβέρνηση, όχι όμως σε αυτά.
Αψευδέστερος μάρτυς πως αυτά όλα είναι υπέρ των εθνικών συμφερόντων μας, είναι το πόσο χοροπηδάνε οι Τούρκοι. Ενώ, λοιπόν, η Τουρκία απειλεί με πυραυλική επίθεση στην ίδια την Αθήνα και σειρά άλλων παραληρηματικών απειλών πολεμικής επίθεσης, ενώ στέλνει καραβιές λαθραίων συνεχίζοντας την εισβολή, το λουμπεναριό που είναι σήμερα...
στη θέση που κάποτε ήταν ο Φλωράκης, ο Ηλιού, ο Κύρκος, καταψήφισε πριν από λίγες μέρες τις αμυντικές δαπάνες και θέλει ανοιχτά σύνορα.
ΚΚΕ, ΣΥΡΙΖΑ, ΜέΡΑ25 με τη στάση τους εξυπηρετούν ευθέως τα τουρκικά συμφέροντα.
Δεν υπάρχει άλλος τρόπος να το περιγράψεις.
Πώς λέγεται αυτό, αδέρφια;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου