Κάναμε ένα μικρό λάθος: ψάχναμε τον σοσιαλισμό στη Θεσσαλονίκη, στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες, αλλά τελικά αυτός βρίσκεται στο Κατάρ. Κι αυτό είναι ένα θέμα που δεν εξηγείται ούτε με πολιτικά, ούτε με λογικά εργαλεία, αλλά μόνο μέσα από τη Λογοτεχνία γιατί αφορά το βαθύτερο σκοτάδι των ψυχών – το να είσαι ευρωβουλευτής και να σε πιάσουνε, όχι με τη γίδα, αλλά με μια καμήλα στην πλάτη. Δυσβάσταχτο.
Και πράγματι, αν δεις την πορεία του Ακη Τζοχατζόπουλου και τώρα της Εύας Καϊλή (αν και εφόσον επαληθευτούν οι κατηγορίες περί αυτής) είναι αδύνατον να σκεφτείς μια λογική ερμηνεία, να φτάσεις κάπου με τη συμπερασματική λογική, την ακολουθία των συλλογισμών, την απόδειξη. Είναι κάτι τρελό, παράλογο, εξωφρενικό και συνάμα συνηθισμένο. Ο Ακης έκλεψε ένα δισ., δεν του έφτασε και θέλησε να σουφρώσει και άλλα εκατό. Να τα βάλει πού; (Αυτονόητη η απάντηση).
Και δεν είναι ο μόνος, και ούτε ο πρώτος, ούτε ο τελευταίος.
Το πιο ενδιαφέρον σε αυτές τις περιπτώσεις είναι ότι ο εκάστοτε δράστης αντί να πασκίσει να κάνει μια μετριοπαθή ζωή, να καλύψει τα ίχνη του, να χαμηλώσει το προφίλ του, βγαίνει και διαλαλεί την ενοχή του με θράσος αυστραλοπίθηκου – ο Ακης και ο διαβόητος γάμος του στο Παρίσι, το ανακτορικό σπίτι κάτω απ’ την Ακρόπολη κ.λπ. Και η Εύα Καϊλή, αν και εφόσον είχε σχέση με το Κατάρ όπως της προσάπτουν, κάνει μια άκρως προκλητική ομιλία στην Ευρωβουλή, τραβώντας επιδεικτικά την ουρά του διαβόλου, σαν για να δείξει τι;
Οτι μπορεί να προκαλεί τους πάντες και σε κοινή θέα;
Μήπως ήθελε να κρυφτεί, αλλά δεν την άφηνε η χαρά της;
Κανείς δεν ξέρει.
Δηλαδή έτσι συμβαίνει; Ολοι γελούν μ’ εμένα κι εγώ ξεκαρδίζομαι;
Σαν να μην υπάρχει καν το ένστικτο της επιβίωσης. Λες και οι Ερινύες ξέφυγαν κι αρχίζουν και δρουν αυτόνομα εναντίον σου; Ή, σαν να έχεις φτάσει σε τέτοιο βαθμό αναίδειας που πια χάνεις κάθε αίσθηση ορίου και πραγματικότητας – ή, ασυνείδητα, αθέλητα, να θέλεις να προκαλέσεις την ίδια σου την τιμωρία και αυτοκαταστροφή.
Κάποιος είδε και Δούρειο Ιππο στην υπόθεση – θα πεις: μήπως ο γάιδαρος δεν ίπταται;
Ποιος θα τα έπαιρνε απ’ το Κατάρ και θα έβγαινε φόρα παρτίδα να υμνολογήσει το Κατάρ και μάλιστα για τα εργασιακά του (παρά τον σάλο που είχε ξεσπάσει γι’ αυτά και τους χιλιάδες νεκρούς εργάτες) μιλώντας, μάλιστα, απ’ το πιο ψηλό μπαλκόνι της Ευρωβουλής; Αυτοκτονικός ιδεασμός; Κι όμως συνέβη και θα ξανασυμβεί – πρόκειται, ή για θεμελιώδη παχύνοια, ή για σκοτεινές, ψυχικές διεργασίες στα όρια κάποιας εμπλοκής που την έχουνε υπαινιχθεί ήδη οι αρχαίοι τραγικοί. (Στο έλεος των παλαβών θεών).
Αυτά, βέβαια, εφόσον ισχύουν όλες οι κατηγορίες κατά της Καϊλή, διότι υπάρχει πάντα και το τεκμήριο της αθωότητας. Και θα περιμένουμε το δικαστήριο για να μορφώσουμε τελική άποψη. Ωστόσο, ποιος λογικός άνθρωπος, ακόμα και αν δεν είχε χρηματιστεί, θα έβγαινε να κάνει μια τόσο προκλητική ομιλία υπέρ του Κατάρ, σε μέρες, μάλιστα, που αυτό κατηγορούνταν από την παγκόσμια κοινότητα ακριβώς για τα εργασιακά του; Αυτό από μόνο του δείχνει πως από κάπου χάνει λάδια η υπόθεση, ή μήπως πρόκειται για σουρεαλιστικά υπερδιογκωμένο «εγώ» με τη βεβαιότητα της ατιμωρησίας;
Δεν μπορεί να μην υπήρχε η αίσθηση των συσχετισμών και της κοινής πεποίθησης περί Κατάρ. Ή, κάπου σαλτάρισε η υπόθεση. Πού; Και πώς; Φιλοτεχνήθηκε μια τεράστια αυταπάτη μη-ελέγχου; Μια ψεύτικη πραγματικότητα;
Κι έπειτα: εάν όντως βρέθηκαν τσάντες με λεφτά στο σπίτι της κατηγορούμενης, ή πιάσανε τον πατέρα της με μια βαλίτσα γεμάτη χρήμα στο αεροδρόμιο, αυτά τι δείχνουν;
Δείχνουν όχι μόνο φαιδρό ερασιτεχνισμό αλλά και την ψευδαίσθηση ότι «δεν μπορεί να μας αγγίξει κανείς, ότι είμαστε υπεράνω και κάνουμε ό,τι θέλουμε»;
Το να κρατάς τη χαρισμένη καμήλα μέσα στο σπίτι των Βρυξελλών, αφού έχεις κάνει και την ομιλία για το Κατάρ και σε έχουνε κράξει όλοι, τι σημαίνει;
Αφέλεια;
Αν ναι, τότε αυτή είναι μάλλον μια αστυνομική ιστορία για τον Λουί ντε Φινές.
Να ήτανε τόσο λυσσώδης η μανία του συμφέροντος που όλα τα άλλα χλώμιασαν;
Κι αυτό δεν αποκλείεται. Θα πεις: ο Ακης, άραγε, δεν πίστευε ότι δικαιούνταν να πάρει όσα υπεξαίρεσε; Προφανώς θεωρούσε ότι τα παίρνει για το σοσιαλιστικό συμφέρον του λαού. Μια αυτονόητη ανταμοιβή για τις υπηρεσίες του στις κατώτερες τάξεις. Ενα ταξικό, ανταποδοτικό πουρμπουάρ.
Πασκίζουμε, βέβαια, να κάνουμε κάποιους συλλογισμούς, αλλά είναι προφανές, πλέον, πως σε αυτές τις περιπτώσεις λογική δεν υπάρχει.
Γι’ αυτό...
μένουμε άναυδοι. Και φυσικά ευχόμαστε να είναι αθώα η Εύα Καϊλή, που υπήρξε φίλη. Αλλά όσα αποκαλύπτονται δύσκολα συνεισφέρουν σε αυτή την εκδοχή. Και αν δεν είναι αθώα, το χειρότερο και από τον ενδεχόμενο χρηματισμό, είναι η διαπόμπευση της πατρίδας της και της Ευρώπης παγκοσμίως. Επιπλέον, το ότι, μ’ αυτά και μ’ αυτά, όταν ακούω, πια, τη λέξη «σοσιαλισμός» είναι δύσκολο να μη νιώσω κάποιες περίεργες, αεριούχες, εντερικές διαταραχές. Δηλαδή, πώς να το πω; Σκατάρ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου