Δεν χρειαζόταν να μοιραστεί ο πρωθυπουργός τη σοδειά της όσφρησής του.
Μύριζαν οι εκλογές από μακριά. Μύριζαν στις μακροσκελείς αναρτήσεις του πρωθυπουργικού λογαριασμού στο facebook. Μύριζαν από τη «χειρουργική» κατεύθυνση των μηνυμάτων στις γυναίκες και τους νέους. Από την εμφάνιση του ίδιου του Κυριάκου Μητσοτάκη σε τηλεοπτικούς καναπέδες των οποίων η απήχηση εκτείνεται επέκεινα του πολιτικοποιημένου κοινού.
Αυτή η μιντιακή δραστηριότητα –περισσότερο και από τις παραδοσιακές περιοδείες, οι οποίες έχουν μόνο την εμβέλεια του θορύβου που παράγουν οι επιτόπιοι χειροκροτητές– αποκαλύπτει και το αόρατο χέρι της ενορχήστρωσης: το σενάριο καμπάνιας που ήδη εκτυλίσσεται φαίνεται ότι είναι στοχευμένο σε εκείνες τις δημογραφικές κατηγορίες των ψηφοφόρων στις οποίες η κυβέρνηση δυσκολεύεται περισσότερο να περάσει το μήνυμά της.
Το «πώς» έχει βρεθεί.
Μένει να μυρίσουμε και το «πότε».
Η απάντηση στο ερώτημα θα κριθεί από την επιμέτρηση του βάρους της υπόθεσης των παρακολουθήσεων.
Η μία σχολή τη ζυγίζει ελαφρά: δεν είναι ικανή να διαβρώσει τα ερείσματα της κυβέρνησης· ασχολείται με αυτή μόνο το πολιτικοδημοσιογραφικό κύκλωμα, το οποίο όσο περνάει ο καιρός θα υποκύψει στη νομοτέλεια του μιθριδατισμού· το θέμα θα πάψει να «συγκλονίζει», ακόμη και αυτούς που δεν περνούν στιγμή ασυγκλόνιστοι.
Η δεύτερη σχολή βλέπει αργό ξεθώριασμα της κυβέρνησης από τις παρακολουθήσεις, που δεν αποτυπώνεται (ακόμη) στην πρόθεση ψήφου. Ο θόρυβος διαρκώς αναζωπυρώνεται με τρόπους και ένταση που η κυβέρνηση δεν μπορεί να ελέγξει.
Αν υιοθετήσει κάποιος την πρώτη σχολή, την κυβέρνηση συμφέρει να εξαντλήσει την τετραετία, ποντάροντας ότι το θέμα θα έχει κουράσει και δεν θα απασχολεί την κοινή γνώμη.
Αν υιοθετήσει τη δεύτερη σχολή, η κυβέρνηση πρέπει να σπεύσει στις κάλπες, προτού διακινδυνεύσει το κεφάλαιό της από νέες εκρήξεις και εξοστρακισμούς.
Ο,τι κι αν πιστεύει κανείς για τις επιδράσεις στο εσωτερικό, υπάρχει πλέον και ο αντίκτυπος εκτός συνόρων, που δεν μπορεί να μη συνυπολογιστεί. Η ακολουθία των πρόσφατων δημοσιευμάτων στον ξένο Τύπο –πέρα από τις επιπτώσεις που μπορεί να έχει στην εικόνα της κυβέρνησης– τροφοδοτεί και μια ανησυχία, που είχε εξανεμιστεί τα τελευταία χρόνια: τροφοδοτεί την αγωνία επενδυτών και κυρίως επίδοξων επενδυτών για το αν η Ελλάδα ολισθαίνει πάλι στη δίνη του «πολιτικού κινδύνου»· για το αν θα βρεθεί στο τέλος της περιπέτειας των διπλών εκλογών σε στέρεο πολιτικό έδαφος – με αυτοδύναμη κυβέρνηση.
Η αγωνία αυτή –με πολλαπλές επιπτώσεις στη βραχυπρόθεσμη προοπτική της χώρας– μπορεί να διαλυθεί μόνο με έναν τρόπο:
Με το αποτέλεσμα της κάλπης.
Αυτός που έχει πρώτος λόγο να τη διαλύσει είναι εκείνος που πιστεύει ότι θα κληθεί να διαχειριστεί και τη μετεκλογική πραγματικότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου