Δεν υπάρχει δημοκρατία χωρίς δημαγωγία.
Τι θα περίμενες δηλαδή να κάνει ένας πρωθυπουργός που διεκδικεί την επανεκλογή του; Δεν είναι θεμιτό τη μια μέρα να εξαγγέλλει θεαματικά στη συζήτηση για προϋπολογισμό ένα μη προϋπολογισμένο επίδομα και την επομένη να φοράει ζιβάγκο για να εγκαινιάσει το νέο Μουσείο της Βεργίνας, μνημονεύοντας τον Καραμανλή; Πώς δηλαδή περιμένουμε να γοητεύονται οι πλειοψηφίες; Μόνο με τον Economist που εγκωμιάζει τις μακροοικονομικές επιδόσεις της κυβέρνησης;
Η μακροοικονομική επιτυχία εξατμίζεται στη μεταφυσική στρατόσφαιρα της δημοκρατίας, αν δεν σαρκωθεί σε μικροοικονομικό βίωμα. Η κυβέρνηση, άλλωστε, δεν ανακάλυψε την κεϋνσιανή σοφία μόνον προεκλογικά. Την είχε επιστρατεύσει στηρίζοντας την οικονομία με 40 δισ. μέσα στην πανδημία. Το έκανε και στην αρχή της χρονιάς που τελειώνει, επιδοτώντας τους λογαριασμούς του ρεύματος.
Η προσπάθεια να μετριαστούν τώρα οι επιπτώσεις του πληθωρισμού με έκτακτη βοήθεια είναι μέρος του ίδιου, ακαταμάχητου ρεπερτορίου. Ακαταμάχητου, γιατί κοινοβουλευτικά έχει να αντιμετωπίσει μόνο τη λαϊκιστική πλειοδοσία των «ψίχουλων». Την πλειοδοσία που αυτοακυρώνεται όταν χαρακτηρίζει το βοήθημα και πενιχρό και «εκμαυλιστικό». Πρόκειται για το παράδοξο του λαϊκισμού που κολακεύει τον λαό και ταυτόχρονα τον συκοφαντεί, παρουσιάζοντάς τον ως αφελή και εξαγοράσιμο με καραμέλες.
Είναι αυτοί ελιτιστές ή εμείς λαϊκιστές;
Τον διευθυντή του οικονομικού γραφείου του πρωθυπουργού, όμως, δεν τον απασχολεί η κριτική των κομμάτων.
Τον απασχολεί «η πνευματική ελίτ», που «έχει χάσει την επαφή της με τα προβλήματα της κοινωνίας». Σε αυτήν ο Αλέξης Πατέλης καταλογίζει «προτεσταντικό λαϊκισμό». Ο περίεργος νεολογισμός φιλοδοξεί να περιγράψει την ιδεολογικοπολιτική καθήλωση εκείνων που επιμένουν να δογματίζουν με τα κριτήρια της χρεοκοπικής δεκαετίας. Οπως υπάρχουν αντιμνημονιακοί, που εξακολουθούν να πολιτεύονται σαν να ήταν ακόμη πειστικά τα σκιάχτρα των μαγκαλιών και της «ανθρωπιστικής καταστροφής», έτσι και στην αντίπερα όχθη: επιζούν και μνημονιακοί χωρίς μνημόνιο – κήνσορες με αγκυλωμένο το δάχτυλο της αυτοδικαίωσής τους απέναντι σε μια αδιόρθωτη χώρα, που είναι τάχα καταδικασμένη να χρεοκοπεί.
Σε αυτούς επιχειρεί ο Πατέλης να απαντήσει, επικαλούμενος την ανάπτυξη, τη μείωση της ανεργίας, τα (προσδοκώμενα) πρωτογενή πλεονάσματα, τις επενδύσεις.
Πιστεύει, αλήθεια, η ίδια η κυβέρνηση ότι της αρκούν αυτά τα επιτεύγματα για να διατηρήσει την πολιτική της κυριαρχία;
Πιστεύει η ίδια ότι είναι εκλογικά βιώσιμη χωρίς να υποτροπιάσει σε δαπανηρά και οδυνηρά κόλπα του παρελθόντος;
Λαϊκισμός είναι να κατηγορείς για λαϊκισμό τους άλλους, ενώ μετέχεις σε μια κυβέρνηση στην οποία ο υπουργός Οικονομικών διατυμπανίζει ότι «μπινελικώνεται» με τους τραπεζίτες και ο υπουργός Ανάπτυξης (κάνει πως) κουβαλάει καφάσια στη Λαχαναγορά.
Αν οι επενδυτές είναι τόσο οξυδερκείς, δεν μπορεί παρά...
να ζυγίζουν με τους δείκτες αξιοπιστίας τους και τα μπινελίκια και τα καφάσια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου