Του ΑΝΔΡΕΑ ΣΤΑΣΙΝΟΥ
Η πορεία του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ από την εκλογή του Νίκου Ανδρουλάκη στην ηγεσία μέχρι σήμερα έχει περάσει ήδη από δύο φάσεις.
Η πρώτη ήταν η φάση της «απογείωσης», αφού το κόμμα έφτασε στο σημείο να διπλασιάσει σχεδόν τα δημοσκοπικά του ποσοστά. Σε κάποια γκάλοπ, μάλιστα, εμφανιζόταν «απειλητικό» απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ, να του «πάρει» τη δεύτερη θέση και να αναδειχτεί ξανά στον έναν από τους δύο μεγάλους πόλους του πολιτικού συστήματος.
Η δεύτερη φάση, στην οποία βρίσκεται σήμερα, είναι η φάση της «προσγείωσης». Τα ποσοστά του παραμένουν αισθητά πάνω από την τελευταία εκλογική του επίδοση, αλλά η δυναμική έχει χαθεί και ταυτόχρονα διαφαίνεται καθαρά το στρατηγικό του αδιέξοδο. Στην πραγματικότητα είναι ακριβώς αυτό το στρατηγικό αδιέξοδο —το οποίο ήταν ορατό εξαρχής— που φέρνει την (προς το παρόν) ομαλή προσγείωση.
Πού εντοπίζεται το αδιέξοδο;
Πολύ απλά, στον ρόλο που είτε θέλει είτε μπορεί να διαδραματίσει το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στο πολιτικό σκηνικό. Θα είναι ένα κυβερνητικό κόμμα, όπως ήταν όλα τα χρόνια της ύπαρξής του —ακόμη κι όταν πλήρωσε βαρύ πολιτικό κόστος κρίσιμων αποφάσεων και κατέρρευσε το εκλογικό του ποσοστό— ή θα είναι ένα κόμμα ταγμένο στην αντιπολίτευση, με στόχο, μέσα από την αντιπολιτευτική του πορεία, να ξαναγίνει στο απώτερο μέλλον πρωταγωνιστής;
Το ερώτημα αυτό δεν το έχει απαντήσει η Χαριλάου Τρικούπη. Αντιθέτως, μάλιστα, με τη γραμμή που ακολουθεί ο νέος αρχηγός το κάνει ακόμη πιο βασανιστικό για τους ψηφοφόρους.
Οντας ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ είναι αναπόφευκτο να καλείται να τοποθετηθεί σε σχέση με τις πιθανές συμμαχίες του την επόμενη μέρα των εκλογών. Αυτό συμβαίνει για δυο λόγους. Αφενός γιατί είναι το τρίτο κόμμα, με πιθανώς κρίσιμο ποσοστό για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Αφετέρου, γιατί έχει μια παράδοση κόμματος εξουσίας, την οποία άλλωστε υπερασπίζεται με πάθος και ο νέος αρχηγός, που επανέφερε και τον ήλιο μαζί με το ΠΑΣΟΚ, ως δείγμα συνέχειας της ιστορικής πορείας του κόμματος. Ως κόμμα εξουσίας, άλλωστε, το αντιμετωπίζουν και οι ψηφοφόροι του, γι’ αυτό και η πλειοψηφία τάσσεται στις δημοσκοπήσεις υπέρ της συνεργασίας του είτε με τη ΝΔ (οι περισσότεροι) είτε με τον ΣΥΡΙΖΑ (οι λιγότεροι).
Η διαφυγή από το δύσκολο δίλημμα, την οποία επέλεξε ο κ. Ανδρουλάκης δηλώνοντας «δεν θα κάνουμε πρωθυπουργό ούτε τον Μητσοτάκη ούτε τον Τσίπρα» (σε περίπτωση κυβερνητικής συνεργασίας), δεν λύνει το πρόβλημα.
Ισως, μάλιστα, να το κάνει χειρότερο.
Γιατί, όταν λες ότι δεν θα συναινέσεις να γίνει Πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας ο αρχηγός του μεγαλύτερου κόμματος, πρέπει να έχεις και την πρόταση για το ποιος πρέπει να γίνει.
Εσύ ο ίδιος;
Κάποιος άλλος;
Από ποιον πολιτικό χώρο;
Με ποιο κριτήριο;
Και άλλα πολλά, που αναρωτιέται όποιος το ακούει…
Το στρατηγικό αδιέξοδο μεγαλώνει ακόμη περισσότερο σε συνθήκες κρίσης, όπως αυτή που βιώνουμε σήμερα. Συνθήκες στις οποίες οι πολίτες είναι λογικό να ενδιαφέρονται πρωτίστως ποιοι είναι κατάλληλοι να αναλάβουν την ευθύνη κρίσιμων αποφάσεων.
Το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ δικαιούται να υποστηρίζει ότι έχει μπει στη φωτιά της προηγούμενης κρίσης, έφτασε μάλιστα να καεί το ίδιο για να βοηθήσει στην… κατάσβεση, με όλα όσα θυμόμαστε από τα δύσκολα χρόνια των μνημονίων.
Αυτό που δεν είναι καθόλου σαφές σήμερα είναι...
αν το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ αισθάνεται την ίδια υποχρέωση απέναντι στους πολίτες να επιτελέσει το πολιτικό του χρέος.
Θα ζητήσει την ψήφο για να συμβάλει στη διακυβέρνηση της χώρας κόντρα στον λαϊκισμό (δεξιό, αριστερό ή όποιον άλλον) ή ζητά απλώς να ενισχυθεί εκλογικά για να αναγεννηθεί ως κόμμα, χωρίς να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες;
Αν ο κ. Ανδρουλάκης δεν απαντήσει ξεκάθαρα σε αυτό το κεντρικό πολιτικό, στρατηγικό ερώτημα, αποδεικνύοντας ότι εννοεί την απάντηση (μέσω της επιλογής των κατάλληλων προσώπων που θα υπηρετήσουν τη μια ή την άλλη επιλογή), ο… πύργος ελέγχου –δηλαδή οι ψηφοφόροι– δεν πρόκειται να ξαναδώσει εύκολα άδεια απογείωσης!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου