ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ και ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΣΤΙΚΑ ΛΑΘΡΟΜΑΧΜΟΥΤΑΡΟΠΛΗΚΤΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ: Μαντίλα, δίκες και πολιτική ορθότητα

  

Της ΚΑΤΕΡΙΝΑΣ ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ

Ηταν Μάιος του 2018 όταν η καλύτερη κατ’ εμέ συγγραφέας στην Ελλάδα είχε συρθεί στα δικαστήρια με τον αντιρατσιστικό νόμο, η ανορθολογική χρήση του οποίου έχει προκαλέσει τη γνωστή φάμπρικα αγωγών.  

Η Τριανταφύλλου κατηγορήθηκε ότι προκαλεί ισλαμοφοβία, με αφορμή ένα εκπληκτικό άρθρο που έγραψε το 2015 στην «Athens Voice», μετά την επίθεση στο Μπατακλάν. 

Στην αγόρευσή της η εισαγγελέας έλεγε πως «οι απόψεις που εξέφρασε η κατηγορούμενη εκφράζουν τις απόψεις που πέρασαν από το μυαλό όλων μας μετά την επίθεση στο Μπατακλάν».

Η Τριανταφύλλου ευτυχώς αθωώθηκε.  

Θυμήθηκα την ιστορία τις τελευταίες μέρες, όταν είδα βίντεο της δημοσιογράφου Μασίχ Αλινετζάντ που γίνε viral στα social media: «Στο Ιράν μου έλεγαν πως αν βγάλω το χιτζάμπ θα με κρεμάσει από τα μαλλιά ο Θεός, θα με διώξουν από το σχολείο, θα με φυλακίσουν, θα με μαστιγώνει η αστυνομία ηθών. Αν με βιάσουν, θα φταίω εγώ. Στη Δύση μου λένε πως αν λέω την ιστορία μου προκαλώ ισλαμοφοβία. Είμαι γυναίκα από τη Μέση Ανατολή και φοβάμαι τους ισλαμικούς νόμους και τις κτηνωδίες που έχω ζήσει. Φοβία λέει είναι ένας παράλογος φόβος. Δεν έχω φοβία. Εχω φόβο. Γι’ αυτό αφήστε μας να μιλήσουμε».  

Δεν θα μπορούσε να υπάρξει ακριβέστερη περιγραφή για το κλίμα που έχει διαμορφωθεί στην Ευρώπη και στον υπερθετικό βαθμό – ως είθισται – στη χώρα μας. Οποιος υπερασπίζεται τις κοινωνικές ελευθερίες και τα ατομικά δικαιώματα που έχει κατακτήσει η Δύση κινδυνεύει να κατηγορηθεί ως ρατσιστής και ισλαμόφοβος από την αστυνομία της πολιτικής ορθότητας. Υπό τον μανδύα ενός δήθεν προοδευτισμού ένθερμοι «δικαιωματιστές» ασκούν μια ιδιότυπη μορφή τρομοκρατίας σε όποιον επιχειρεί να πει πως η μαντίλα που υποχρεώνονται να φορούν οι γυναίκες δεν αποτελεί δικαίωμα, αλλά ούτε και αποδεκτό τρόπο έκφρασης ταυτότητας.

Η μαρτυρική δολοφονία της Αμινί και η επανάσταση της μαντίλας έφερε στο φως ανατριχιαστικές μαρτυρίες για τα δεινά των μουσουλμάνων γυναικών, τα οποία ούτε μπορούμε να διανοηθούμε από τον αναπαυτικό καναπέ της Δύσης. 

«Γι’ αυτό...

 

 – όπως λέει η Μασίχ – αφήστε μας να μιλήσουμε. Φοβία λέει είναι ένας παράλογος φόβος. Δεν έχω φοβία. Εχω φόβο». 

 Δεν φοβόμαστε το Ισλάμ, αλλά για τις ζωές μας εξαιτίας του Ισλάμ.