Στο πλαίσιο του πολιτικώς ορθού επιτρέπεται να μιλάμε σήμερα για τον εμφύλιο πόλεμο;
Εξαρτάται. Οπως είχε πει και ο Α. Τσίπρας, «όταν πέφτουν οι μολότοφ εξαρτάται σε ποια πλευρά βρίσκεσαι». Ετσι και στη δημόσια συζήτηση για τον Εμφύλιο, αυτό που μετράει είναι σε ποια πλευρά βρίσκεσαι.
Αν βρίσκεσαι στην πλευρά των ηττημένων μπορεί να γιορτάζεις την ήττα σου, να στήνεις μνημεία σε όλη την Επικράτεια, να τιμάς τους νεκρούς της παράταξής σου, να κάνεις ιστορικές περιηγήσεις στα πολεμικά τοπία του Εμφυλίου. Αν όμως βρίσκεσαι στην πλευρά των νικητών, αν τολμήσεις να κάνεις κάτι από τα παραπάνω αυτομάτως γίνεσαι διχαστικός, εμφυλιοπολεμικός, αντικομμουνιστής και βεβαίως ακροδεξιός. Αυτός είναι ένας χαρακτηρισμός που κολλάει παντού. Γενικής χρήσεως.
Ομως στον εμφύλιο πόλεμο υπήρξαν νικητές και ηττημένοι.
Δεν έληξε με συμβιβασμό.
Οι νικητές εκπροσωπούσαν το 80%-90% των Ελλήνων πολιτών. Και αυτό σήμερα, στο πλαίσιο του πολιτικά ορθού, αποσιωπάται καθώς το αφήγημα της Αριστεράς ηγεμόνευσε και αποτελούσε έναν από τους στέρεους μύθους της Μεταπολίτευσης. Φυσικά, με την πάροδο του χρόνου οι μύθοι άρχισαν να απομυθοποιούνται με πρωτοπόρο τον Τάκη Λαζαρίδη και το εμβληματικό βιβλίο του «Ευτυχώς ηττηθήκαμε σύντροφοι…» (1989). Ηταν μια ανατροπή του αφηγήματος εκ των έσω, γιατί ουδείς ποτέ τόλμησε να αμφισβητήσει την ιστορία και το ήθος του Τάκη Λαζαρίδη, την κομματικότητά του σε χαλεπούς καιρούς και το γεγονός πως πέρασε τα καλύτερα χρόνια της ζωής του στη φυλακή.
Σήμερα, επικρατεί και πάλι η μονόπλευρη δημόσια σιωπή.
Ηταν άκρως «επιτυχημένος» και αποτελεσματικός ο χαρακτηρισμός των επετειακών εκδηλώσεων των νικητών του Εμφυλίου, ως «γιορτών μίσους». Προϊόντος του χρόνου εκφυλίσθηκαν και τελικά χάθηκαν.
Ποιος και με τι κουράγιο να συμμετάσχει σε μια εκδήλωση που επικράτησε να θεωρείται «γιορτή μίσους;».
Ο κίνδυνος, πέραν όλων των άλλων, να θεωρηθείς και γραφικός αν παρευρεθείς σε μια τέτοια εκδήλωση, είναι μεγάλος. Αλλη μια επιτυχία των διανοουμένων της Αριστεράς και των λοιπών «προοδευτικών» δυνάμεων, που αφόπλισε και την παράταξη που κατ’ εξοχήν δικαιώθηκε από τη μετέπειτα πορεία της Ιστορίας.
Ο ιδεολογικός ακρωτηριασμός είναι...
το σκαλοπάτι που οδηγεί στη δημόσια σιωπή. Και στην αυτολογοκρισία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου