Toυ ΜΑΝΟΥ ΒΟΥΛΑΡΙΝΟΥ
Φυσικά και μπορεί αλλά μόνο από το Κόμμα, είναι η απάντηση.
Μόνο αν μετά από «αυτοκριτική» «συνειδητοποιήσει» ότι η στάση του έβλαψε το Κόμμα μπορεί, σε μια διαδικασία ενός ταπεινωτικού πνευματικού χαρακίρι, να ζητήσει συγγνώμη από τους συντρόφους του.
Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση η πιθανότητα να ζητήσει συγγνώμη ένας αριστερός πολιτικός, να παραδεχτεί δηλαδή ότι έκανε λάθος, είναι ίδια με την πιθανότητα Έλληνας οδηγός να σταματήσει σε διάβαση πεζών.
Το διαπιστώσαμε και στη δεύτερη παράσταση (την καθιστή) του Αλέκση στη Θεσσαλονίκη όπου, όταν ρωτήθηκε για τη στάση του ίδιου και του κόμματός του στα πρόσφατα γεγονότα του Έβρου, ενοχλημένος αναρωτήθηκε «και γιατί να ζητήσω συγγνώμη;».
Σχεδόν έναν μήνα πριν, και για μέρες, ο ίδιος και τα στελέχη του κόμματός του διέσυραν την χώρα στο εξωτερικό βασιζόμενοι σε fake news τα οποία περιελάμβαναν πολυήμερη παραμονή προσφύγων σε ελληνική νησίδα του Έβρου (οι πρόσφυγες μεταφέρθηκαν από τους Τούρκους σε τουρκική νησίδα του Έβρου λίγες μέρες πριν τελικά βρεθούν σε ελληνικό έδαφος), θάνατο μικρού παιδιού (ο θάνατος δεν προκύπτει από πουθενά), και διέδωσαν μέσα και έξω από την χώρα την τουρκική προπαγάνδα σύμφωνα με την οποία η Ελλάδα είναι ένα κράτος δολοφόνων. Χρησιμοποίησαν το δράμα των μεταναστών προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πολιτικοϊδεολογική τους ατζέντα και δημιούργησαν τις συνθήκες ώστε κάθε πραγματική αντίστοιχη περίπτωση στο μέλλον να αντιμετωπίζεται με δυσπιστία. Έκαναν κακό και στη χώρα και στους μετανάστες.
Αλλά, παρ’ όλα αυτά, ο Αλέκσης θυμώνει και μόνο στην ιδέα ότι κάποιοι περιμένουν από τον ίδιο και τα στελέχη του κόμματός του να ζητήσουν συγγνώμη.
Και είναι απολύτως λογικό.
Βλέπετε, ο αριστερός είναι απολύτως πεισμένος πως ό,τι κάνει το κάνει για το καλό των άλλων. Ακόμα κι όταν οι άλλοι δεν του το έχουν ζητήσει, ακόμα και όταν δεν μπορούν να καταλάβουν καν ποιο είναι το καλό τους, ο αριστερός αγωνίζεται για λογαριασμό τους. Τους προσφέρει χρόνο και κόπο. Προσφέρει λύσεις στα προβλήματά τους. Προσφέρει διέξοδο στα αδιέξοδα. Γενικώς προσφέρει σε όλο τον κόσμο και διαρκώς. Θυσιάζεται. Και συχνά δεν παίρνει σε αντάλλαγμα ούτε ένα ευχαριστώ.
Γιατί λοιπόν να ζητήσει «συγγνώμη»;
Πόσο μάλλον που, ενώ τα λάθη των άλλων γίνονται για την εξυπηρέτηση ύποπτων συμφερόντων, τα δικά του γίνονται για να εξυπηρετηθεί ο Άνθρωπος και οι Ιδέες που δημιουργήθηκαν για τον Άνθρωπο και θα επιβληθούν στους ανθρώπους ακόμα και με τη βία για το καλό του Ανθρώπου.
Στο μυαλό του αριστερού ο σκοπός του είναι ιερός. Και αυτή η ιερότητα είναι που αγιάζει κάθε μέσο. Ψέμα, συκοφαντία, βία, όλα μπορούν να χρησιμοποιηθούν από τη στιγμή που η χρήση τους βοηθά την προσπάθεια για έναν καλύτερο κόσμο. Κάποιοι θα αδικηθούν, κάποιοι θα καταστραφούν, κάποιοι θα υποφέρουν αλλά τι είναι η αδικία, η καταστροφή και ο πόνος κάποιων μπροστά στον παράδεισο για όλους που βρίσκεται στο τέλος του σοσιαλιστικού ουράνιου τόξου;
Πώς να ζητήσει συγγνώμη κάποιος που...
έχει σχεδόν πάντα δίκιο και τις λίγες φορές που έχει άδικο το άδικο εξυπηρετεί τον ιερό αγώνα του για το δίκιο; Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου