ΥΠΑΡΚΤΟΣ ΑΡΙΣΤΕΡΟΣΟΥΡΓΕΛΟΨΩΝΑΡΟΠΛΗΚΤΟΣ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ: Να κοινό, να Μάλαμα !

Γράφει ο Ξενοφών Α. Μπρουντζάκης

Σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης καλλιεργήθηκε μια επικερδής βιομηχανία η οποία πουλούσε «ποιότητα» και «πολιτισμό»

 

Αυτός ο τραγέλαφος συνδέθηκε με το προοδευτικό κίνημα (ποιο είναι αυτό, δεν  κατάλαβα ποτέ…) που έκοβε εισιτήρια αλλά επέβαλε και τις ιδεολογικοπολιτικές του απόψεις. 

Οι συναυλίες για να έχουν επιτυχία, όφειλαν να διαθέτουν «προοδευτικό πρόσημο», μην είναι τίποτα αντιδραστικές…  Άρα ο καλλιτέχνης  έπρεπε να έχει τοποθετηθεί σαφώς για τους «φονιάδες των λαών», για το «Βιετνάμ», για την Καμπότζη, για την Κούβα και τον Τσε Γκεβάρα, τα δικαιώματα του Κουφοντίνα και το δίκιο της καθαρίστριας. Αλλιώς τα τραγούδια του υπολείπονταν … σε ποιότητα.  

Άλλοι πάλι  έπαιρναν στον ώμο τους εθνικά ζητήματα και ασκούσαν εξωτερική πολιτική με την Τουρκία, μέσα από συναυλίες ειρήνης των λαών, με το Παλαιστινιακό, την Κύπρο, την Γιουγκοσλαβία. Γενικά, έκαναν «πολιτιστικές παρεμβάσεις» όπου υπήρχε θέμα, γεμίζοντας στάδια, γήπεδα, θέατρα και πλατείες!

Η παράσταση αυτή έκοβε εισιτήρια καθώς οι συναυλίες -επονομαζόμενες και αρπαχτές!-  κάθε καλοκαίρι έκαναν χοντρό ταμείο σε ολόκληρη την Ελλάδα. Για τέσσερεις σχεδόν πλήρεις δεκαετίες, ο πολιτισμός συνδεόταν σχεδόν αποκλειστικά  με τις  συναυλίες, άντε και λίγο με το θέατρο. Με δυο λόγια, αν ήθελες να θεωρείσαι άνθρωπος του πολιτισμού και της τέχνης, έκοβες εισιτήριο στο αριστερό ταμείο.


Δεν χρειαζόσουν κανένα άλλο διαπιστευτήριο, άκουγες μια συναυλία-«μυσταγωγία» και ήταν σα να έπαιρνες πτυχίο σπουδών από το Χάρβαρντ.  

Με αυτές τις γελοιότητες πορευτήκαμε σχεδόν μισόν αιώνα για να φτάσουμε σήμερα με αυτήν τη «βαριά» κληρονομιά των ποιοτικών προοδευτικών συναυλιών και άλλων θεαμάτων στην Επίδαυρο, όπου η αρχαία τραγωδία συντονίστηκε με την νεοελληνική γελοιότητα.  Αυτή τη γελοιότητα της ανάρτησης πανό που εξυπηρετεί κραυγαλέα πολιτικές σκοπιμότητες μέσα από  μια κατευθυνόμενη ατζέντα χυδαιοποίησης της καθημερινότητας, την συναντά κανείς από τον Παρθενώνα  ως την Επίδαυρο και απ’ την Επίδαυρο ως τις «ποιοτικές» συναυλίες.   

Αυτής της «αγωνιστικής» παράδοσης των συναυλιών έπεσε «θύμα» και ο Μάλαμας, μαζί με...

 

 όλους όσους έχουμε  συνηθίσει να μας καπελώνουν οι «έντεχνες» ερμηνείες!