Του ΓΙΑΝΝΗ ΠΡΕΤΕΝΤΕΡΗ
Η Ελλάδα συνορεύει με χώρες που κατά τα διεθνή πρότυπα θεωρούνται ασφαλείς. Ούτε στη Βουλγαρία ούτε στη Βόρεια Μακεδονία ούτε στην Αλβανία ούτε καν στην Τουρκία καταγράφονται εμφύλιες συγκρούσεις, εκτεταμένες εχθροπραξίες ή μαζικές διώξεις.
Δεν είναι ίσως οι πιο κυριλέ γείτονες του κόσμου, αλλά δεν είναι και η Κόλαση επί της γης.
Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανείς προφανής λόγος να μαζεύονται στα σύνορά μας πρόσφυγες από τη Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή το Σουδάν. Από χώρες δηλαδή με τις οποίες ούτε καν συνορεύουμε.
Αντιθέτως, υπάρχουν (υποθέτω) πολλοί άνθρωποι που επιχειρούν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σε αναζήτηση καλύτερης ζωής.
Θεμιτή φιλοδοξία. Μόνο που η μετανάστευση δεν αποτελεί απροϋπόθετο δικαίωμα που ασκείται κατά τη βούληση του υποψήφιου μετανάστη, ούτε όποιος θέλει παίρνει το μπογαλάκι του και μπουκάρει.
Υπάρχουν διαδικασίες για όσους θέλουν να μεταναστεύσουν και οι χώρες υποδοχής θέτουν όρους και προϋποθέσεις για να τους υποδεχθούν.
Αν θέλουν, τους βάζουν μέσα. Αν δεν θέλουν, δεν τους βάζουν. Και αυτό ισχύει στον Εβρο, στο Αιγαίο, στη Θέουτα, στη Σικελία ή στο Λούμπλιν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί την τελευταία δεκαετία σε ένα κρίσιμο γεωπολιτικό παιχνίδι το οποίο δεν ορίζει.
Αφενός δεν μπορεί να αφήσει τα σύνορά της αφύλαχτα και απροστάτευτα – αυτό θα αποτελούσε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας…
Αφετέρου ούτε είναι δυνατό να υποδεχθεί τον κάθε περαστικό – αυτό θα καθιστούσε κατάλυση της κοινωνικής συνοχής…
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, έχει εμπλακεί σε έναν συνοριακό κλεφτοπόλεμο που υποκινείται καταφανώς από τη γειτονική Τουρκία, αλλά και από κάθε λογής μεταναστευτικά λόμπι και συμφέροντα.
Υποθέτω ότι ακόμη κι ένας ανταποκριτής του «Spiegel» ή του Channel 4 έχει το κουκούτσι μυαλό που χρειάζεται για να καταλάβει ότι η χώρα μας δεν μετέχει σε καλλιστεία για να βγει «μις ΜΗΚΥΟ», αλλά δέχεται ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας της.
Και ότι το ζήτημα δεν είναι τα κοριτσάκια στον Εβρο, ούτε οι τουρκικές βάρκες με τα κινητά.
Είναι κάτι που ονομάζεται Ελληνική Δημοκρατία. Και το οποίο οι πολίτες αυτής της χώρας καλούνται να υπερασπιστούν απέναντι σε κάθε ανταποκριτή, σε κάθε ακτιβιστή και σε κάθε δουλέμπορο.
Αυτό είναι αυτονόητο. Τόσο αυτονόητο που προκαλεί απορία όταν μέρος του ελληνικού Τύπου και του πολιτικού συστήματος συντάσσεται προκλητικά με ένα εισαγόμενο εχθρικό αφήγημα.
Επτά βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκαναν πρόσφατα ερώτηση αμφισβητώντας την κυβερνητική εκδοχή για ένα επεισόδιο με πρόσφυγες στον Εβρο και ανακυκλώνοντας τουρκικούς ισχυρισμούς.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο από το 1974.
Ποτέ άλλοτε, από καμία κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, δεν αμφισβητήθηκε το εθνικό για να υπηρετηθεί μια βλακώδης κομματική σκοπιμότητα. Κανείς ηγέτης της Δεξιάς, του Κέντρου ή της Αριστεράς δεν το επέτρεψε ποτέ.
Ο λόγος είναι απλός. Ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τελευταίου μισού αιώνα ήξερε πως...
Η Ελλάδα συνορεύει με χώρες που κατά τα διεθνή πρότυπα θεωρούνται ασφαλείς. Ούτε στη Βουλγαρία ούτε στη Βόρεια Μακεδονία ούτε στην Αλβανία ούτε καν στην Τουρκία καταγράφονται εμφύλιες συγκρούσεις, εκτεταμένες εχθροπραξίες ή μαζικές διώξεις.
Δεν είναι ίσως οι πιο κυριλέ γείτονες του κόσμου, αλλά δεν είναι και η Κόλαση επί της γης.
Ως εκ τούτου, δεν υπάρχει κανείς προφανής λόγος να μαζεύονται στα σύνορά μας πρόσφυγες από τη Συρία, το Πακιστάν, το Αφγανιστάν ή το Σουδάν. Από χώρες δηλαδή με τις οποίες ούτε καν συνορεύουμε.
Αντιθέτως, υπάρχουν (υποθέτω) πολλοί άνθρωποι που επιχειρούν να μεταναστεύσουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σε αναζήτηση καλύτερης ζωής.
Θεμιτή φιλοδοξία. Μόνο που η μετανάστευση δεν αποτελεί απροϋπόθετο δικαίωμα που ασκείται κατά τη βούληση του υποψήφιου μετανάστη, ούτε όποιος θέλει παίρνει το μπογαλάκι του και μπουκάρει.
Υπάρχουν διαδικασίες για όσους θέλουν να μεταναστεύσουν και οι χώρες υποδοχής θέτουν όρους και προϋποθέσεις για να τους υποδεχθούν.
Αν θέλουν, τους βάζουν μέσα. Αν δεν θέλουν, δεν τους βάζουν. Και αυτό ισχύει στον Εβρο, στο Αιγαίο, στη Θέουτα, στη Σικελία ή στο Λούμπλιν.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Ελλάδα έχει εμπλακεί την τελευταία δεκαετία σε ένα κρίσιμο γεωπολιτικό παιχνίδι το οποίο δεν ορίζει.
Αφενός δεν μπορεί να αφήσει τα σύνορά της αφύλαχτα και απροστάτευτα – αυτό θα αποτελούσε εκχώρηση εθνικής κυριαρχίας…
Αφετέρου ούτε είναι δυνατό να υποδεχθεί τον κάθε περαστικό – αυτό θα καθιστούσε κατάλυση της κοινωνικής συνοχής…
Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, έχει εμπλακεί σε έναν συνοριακό κλεφτοπόλεμο που υποκινείται καταφανώς από τη γειτονική Τουρκία, αλλά και από κάθε λογής μεταναστευτικά λόμπι και συμφέροντα.
Υποθέτω ότι ακόμη κι ένας ανταποκριτής του «Spiegel» ή του Channel 4 έχει το κουκούτσι μυαλό που χρειάζεται για να καταλάβει ότι η χώρα μας δεν μετέχει σε καλλιστεία για να βγει «μις ΜΗΚΥΟ», αλλά δέχεται ευθεία αμφισβήτηση της κυριαρχίας της.
Και ότι το ζήτημα δεν είναι τα κοριτσάκια στον Εβρο, ούτε οι τουρκικές βάρκες με τα κινητά.
Είναι κάτι που ονομάζεται Ελληνική Δημοκρατία. Και το οποίο οι πολίτες αυτής της χώρας καλούνται να υπερασπιστούν απέναντι σε κάθε ανταποκριτή, σε κάθε ακτιβιστή και σε κάθε δουλέμπορο.
Αυτό είναι αυτονόητο. Τόσο αυτονόητο που προκαλεί απορία όταν μέρος του ελληνικού Τύπου και του πολιτικού συστήματος συντάσσεται προκλητικά με ένα εισαγόμενο εχθρικό αφήγημα.
Επτά βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης έκαναν πρόσφατα ερώτηση αμφισβητώντας την κυβερνητική εκδοχή για ένα επεισόδιο με πρόσφυγες στον Εβρο και ανακυκλώνοντας τουρκικούς ισχυρισμούς.
Είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει κάτι τέτοιο από το 1974.
Ποτέ άλλοτε, από καμία κυβέρνηση ή αντιπολίτευση, δεν αμφισβητήθηκε το εθνικό για να υπηρετηθεί μια βλακώδης κομματική σκοπιμότητα. Κανείς ηγέτης της Δεξιάς, του Κέντρου ή της Αριστεράς δεν το επέτρεψε ποτέ.
Ο λόγος είναι απλός. Ολόκληρη η πολιτική ηγεσία του τελευταίου μισού αιώνα ήξερε πως...
όταν καταργείς «τους νόμους των συνόρων», θέτεις ουσιαστικά σε αμφισβήτηση τα ίδια τα σύνορα.
Και κανείς δημοκρατικός πολιτικός έως τώρα, όπου κι αν ανήκε, ό,τι κι αν πίστευε, δεν έχει ποτέ διανοηθεί να αμφισβητήσει τα σύνορα της εθνικής επικράτειας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου