Το τελευταίο χρονικό διάστημα εμφανίσθηκε ο όρος «παλαβή Αριστερά», για να δηλώσει προφανώς δύο πράγματα: πρώτον πως υπάρχει μια Αριστερά που δεν σκέφτεται ορθολογικά και δεύτερον, υπάρχει μια άλλη που σκέφτεται.
Νομίζω πως όταν καταφεύγουμε σε ψυχιατρικούς όρους για να αναλύσουμε πολιτικές προτάσεις και πολιτικές θέσεις, τελικά συσκοτίζουμε την πραγματικότητα, αντί να τη διαφωτίζουμε. Ως εκ τούτου θεωρώ τον όρο «παλαβή Αριστερά» εντελώς αδόκιμο.
Είναι γνωστό πλέον από την ιστορική πείρα πως τα μηνύματα της Αριστεράς, σε όλες τις εκδοχές της, βρίσκουν γόνιμο έδαφος μόνον σε ακραίες καταστάσεις, γιατί μόνον τότε οι πολίτες αγανακτούν και εξεγείρονται. Το έχει πει παλαιότερα ο Μάο και το επανέλαβε προσφάτως η κυρία Αχτσιόγλου όταν δήλωσε πως «η κανονικότητα δεν συμφέρει στην Αριστερά».
Είναι απολύτως λογικό, όταν ένα πολιτικό υποκείμενο γνωρίζει τις προϋποθέσεις κάτω από τις οποίες μπορεί να αναπτυχθεί, να επιδιώξει να τις δημιουργήσει, να τις προκαλέσει. Αυτή ακριβώς είναι η πολιτική παρέμβαση. Η δημιουργία του κατάλληλου πολιτικού κλίματος για να προωθήσουμε τις θέσεις μας.
Συνεπώς την Αριστερά τη συμφέρει ένα κλίμα αναταραχής και εντάσεων, όχι γιατί είναι «παλαβή», αλλά γιατί είναι Αριστερά. Δυναμιτίζει την πολιτική ατμόσφαιρα όχι από βίτσιο, αλλά γιατί μόνον μέσα σε μια τέτοια ατμόσφαιρα μπορεί να πετύχει τους στόχους της.
Άρα όταν την αποκαλούμε «παλαβή» ουσιαστικά της δίνουμε πολιτικά ελαφρυντικά για τα όσα διέπραξε και διαπράττει, ενώ δε δικαιούται ούτε ένα.
Δε θέλω να ανατρέξω σε μακρινά ιστορικά παραδείγματα.
Θα ξαναφέρω στη μνήμη του αναγνώστη το πώς πολιτεύτηκε ο ΣΥΡΙΖΑ από το 2010 ως το 2015. Πιστεύει κανείς πως υπό φυσιολογικές συνθήκες αυτό το κόμμα θα ξεπερνούσε ποτέ το 4-5%;
Με την ένταση που προκάλεσε, με τον διχαστικό λόγο που καλλιέργησε, με το τοξικό κλίμα που δημιούργησε, τελικά κατάφερε τον στόχο του. Κέρδισε τις εκλογές, έγινε κυβέρνηση.
Όλα αυτά δεν ήταν το αποτέλεσμα κάποιας «παλαβομάρας». Ήταν καρπός ενός σχεδιασμού, ήταν η ευόδωση μιας συνειδητής συλλογικής προσπάθειας.
Με μια τέτοια εξήγηση θα κατανοήσουμε το πώς κινείται σήμερα η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Οι άνθρωποι μια χαρά είναι στα μυαλά τους, γνωρίζουν άριστα τι πράττουν και για ποιο λόγο. Να ξανακυβερνήσουν θέλουν, και αυτό δε μαρτυρά καμιά «παλαβομάρα».
«Δεν υπάρχει και μια άλλη, μια μετριοπαθής Αριστερά;».
Υπάρχει είτε ως ένα περιθωριακό είδος είτε δεν υπάρχει καθόλου. Ως ένα μαζικό πολιτικό υποκείμενο, με σημαίνοντα ρόλο στην κεντρική πολιτική σκηνή, δεν υπάρχει. Όσα αριστερά κόμματα εντάχθηκαν στο πολιτικό σύστημα της αστικής δημοκρατίας, εγκατέλειψαν τον αριστερό χαρακτήρα τους και κυρίως τις αριστερές πολιτικές τους. Είτε σοσιαλδημοκρατικοποιήθηκαν είτε μετακινήθηκαν ακόμα πιο πολύ, προς τον χώρο του Μεταρρυθμιστικού Κέντρου.
Δια ταύτα, η «παλαβή» Αριστερά είναι...
ανύπαρκτη.
Υπάρχει απλώς η Αριστερά, που γονιμοποιείται μέσα σε κλίμα ανωμαλίας και διχασμού, το οποίο και γι' αυτόν τον λόγο το επιδιώκει και το προκαλεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου