Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Λέμε και ξαναλέμε ότι φτιάξαμε πολιτισμό, αναπτύξαμε επιστήμες, διαπρέψαμε στις τέχνες, φιλοσοφήσαμε, διδάξαμε ήθος και ηρωισμό, χτίσαμε με την τόλμη μας τα άπαρτα κάστρα της γενναιότητας του Μαραθώνα, της Σαλαμίνας, φρουρήσαμε τη Δύση απέναντι στην αρπακτική Ασία και άλλα πολλά. Τα λέμε και τα ξαναλέμε, αλλά ελάχιστοι τα πιστεύουν.
Κι από όλους όσοι τα πιστεύουν, ελάχιστοι προσπαθούν να προσεγγίσουν αυτά τα ορόσημα με τον δικό τους αγώνα. Κι από όλους όσοι προσπαθούν, ελάχιστοι νιώθουν ικανοί να τα ξεπεράσουν.
Οι περισσότεροι εξ ημών ως τρόπο απότισης φόρου τιμής στο αρχαίο κάλλος, τη βυζαντινή ισχύ και τη νεοελληνική παλικαριά γνωρίζουμε έναν: Να καθόμαστε αναπαυτικά στον καναπέ με τα τηλεκοντρόλ ανά χείρας και τον καφέ στο τραπεζάκι μπροστά στα πόδια μας και να παρακολουθούμε στην τηλεόραση τις ομιλούσες κεφαλές που παπαγαλίζουν παρακμή και μηρυκάζουν σήψη να μας λένε για το πόσο ενθουσιάστηκε με τη Σαντορίνη ο τάδε μπασκετμπολίστας, πόσο ξεφάντωσε στη Μύκονο ο δείνα τρισβάρβαρος μπρούκλης και πόσο ενεός έμεινε ενώπιον της Ακροπόλεως ο παρατάδε σταρ του Χόλιγουντ.
Εμείς οι ίδιοι μπορεί να μην έχουμε καν σκεφτεί να πάμε μέχρι την Ακρόπολη των Αθηνών, τις Μυκήνες, τους Δελφούς, τη Δήλο, το μαντείο της Δωδώνης. Όμως, τα στήθια μας θα φουσκώσουν με παραισθησιογόνο μιντιακό αέριο (απομίμηση εθνικής υπερηφανείας) αν οι πρωταθλητές του δυτικού τσίρκου μάς χτυπήσουν φιλικά στην πλάτη και πουν μπροστά στις κάμερες κάτι για την αθήνιαν ντημόκρασυ, τον Λεονάιντας και το ματζέστικ σάνσετ της Σαντορίνης.
Φαντάσου δηλαδή, πόσο μεγάλη μειονεξία νιώθουμε ώστε να χρειαζόμαστε τα κούφια καλοπιάσματα όλων τούτων των «ισχυρών» για να νιώσουμε σπουδαίοι.
Κι η φωνή του δολοφονημένου Καποδίστρια ακόμα ηχεί στις συνειδήσεις λίγων, που δεν «ψήνονται» με τα ξενικά χτυπήματα στην πλάτη: «Η νίκη θα είναι δική μας, αν...
βασιλεύη την καρδίαν μας, θεός ζηλότυπος μόνο το αίσθημα το ελληνικό∙ ο φιλήκοος των ξένων είναι προδότης».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου