Του ΤΑΚΗ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΥ
Η Βρετανία μπορεί να μην είναι πλέον μέλος της Ευρωπαϊκής Eνωσης, παραμένει όμως μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα. Ο,τι την αφορά, αφορά εξ αντανακλάσεως ολόκληρη την ήπειρο. Οι Βρετανοί, έστω και διά του Brexit, ανέλαβαν μια ευθύνη απέναντι στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ο Μπόρις Τζόνσον, ο πρωθυπουργός του Brexit, το μόνο που κατάφερε ήταν να γελοιοποιήσει την πολιτική της χώρας του. Αυτοδιακωμωδούμενος, συνειδητά πολλές φορές, συμπεριφέρθηκε σαν να ήθελε να αποδείξει πως η πρώην αυτοκρατορία έχει κι αυτή δικαίωμα να απολαύσει τον ξεπεσμό της. Την ενδιαφέρουν περισσότερο τα covid parties.
Στην απέναντι ακτή της Μάγχης, στη Γαλλία, ο Μακρόν διέσωσε για μία ακόμη φορά τη δημοκρατική σοβαρότητα της μεγάλης χώρας. Κέρδισε τις προεδρικές εκλογές και πήρε τις περισσότερες έδρες στις βουλευτικές. Παρ’ όλα αυτά, και με την καλπάζουσα εθνικιστική Δεξιά της Λεπέν, δεν μπορεί να σχηματίσει βιώσιμη κυβέρνηση. Η ακτινοβολία του έχει θαμπώσει. Κι ας μην μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για έλλειψη ρεαλισμού. Ο Ντε Γκωλ οραματιζόταν μια Ευρώπη που θα ξεκινούσε από τα Ουράλια και θα κατέληγε στο Γκραν Κάνιον, ή αντιστρόφως. Ο Μακρόν ξέρει πως η σημερινή Ευρώπη έχει σύνορα έως τη Λευκορωσία και το Ντονέτσκ.
Η είδηση ότι κάποιος Ιταλός πρωθυπουργός παραιτήθηκε δεν είναι ακριβώς είδηση. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου, κάποιος Ιταλός πρωθυπουργός παραιτείται και ξεκινάει μια πολύμηνη, συνήθως, διαπραγμάτευση για τον σχηματισμό νέας κυβέρνησης. Συνήθως, ένα κέντημα πολιτικών δυνάμεων με ιδεολογικές αποχρώσεις που την επομένη έχουν ξεχαστεί. Τώρα, όμως, παραιτήθηκε ο Μάριο Ντράγκι, ο σούπερ Μάριο, ο μέγας τεχνοκράτης της Ευρώπης. Η παραίτησή του δεν αφορά τόσο την Ιταλία, εθισμένη στις πρόωρες εκλογές, όσο την ίδια την Ευρώπη, η οποία αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να συνεχίσει την πορεία της χωρίς ηγεσία, ας είναι και τεχνοκρατική. Ας είναι κι ένας τραπεζίτης που απέδειξε πως έχει καρδιά, όπως είπε προχθές συγκινημένος ο Ντράγκι.
Πώς η Ευρώπη, όλοι εμείς, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τη γερμανική αφασία;
Ζητούν τη μείωση κατανάλωσης του φυσικού αερίου αμετακλήτως και οριζοντίως. Κι ας έχει πάρει η Ελλάδα μέτρα για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα. Η Γερμανία ζητεί τα δικά της επειδή εξακολουθεί να πιστεύει πως είναι κυρίαρχη. Κι εκεί, για μία ακόμη φορά, αντιλαμβάνεσαι την έλλειψη πολιτικής ηγεσίας. Αντιδρούν και η Γαλλία και η Ιταλία, εκτός από την Ελλάδα και την Ισπανία. Και μας ειρωνεύεται συλλήβδην ο Πούτιν.
Ε, ναι! Η Ευρώπη...
ψάχνει πολιτική ηγεσία.
Αν ήξερα πού θα τη βρει, σας υπόσχομαι ότι θα το έλεγα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου