O Αγγελος Συρίγος στη Βουλή τούς έτριψε στα μούτρα την αλήθεια και τους πονάει. Το πρόβλημα, βέβαια, είναι πως η ηγεσία της Ν.Δ. δεν ενστερνίζεται τις ορθές απόψεις του Συρίγου και άλλων, αλλά «σέβεται και τιμά την αριστερά για τους αγώνες της».
Οπότε οι ορθές απόψεις ορισμένων στελεχών, οι οποίες ταυτίζονται με τις δικές μας, μάλλον λειτουργούν ως προσπάθεια αυτοσυγκράτησης για υγιείς δεξιούς ψηφοφόρους, που τους έχει γυρίσει το μάτι ανάποδα από τις υποκλίσεις και υποχωρήσεις μπροστά στην αριστερά και την κακοποιό ιστορική δράση της.
Για άλλη μία φορά θα θυμίσω τη φοβερή κουβέντα που μου είχε πει πει ο αείμνηστος φίλος μου Ανδρέας Λεντάκης, βασανισθείς από τη δικτατορία.
Έχετε όλοι ακούσει το τραγούδι του Μίκη «Στην ταράτσα χτυπάνε τον Ανδρέα».
Γι’ αυτόν το είχε γράψει, γιατί τον χτυπούσαν στην ταράτσα της Μπουμπουλίνας. Αυτός ο τρομερός φιλόλογος, μεταφραστής της Παλατινής Ανθολογίας, ο δεινός στον λόγο, ο υπέροχος ποιητής του «Τοτεμισμού», βαθιά δημοκράτης και πατριώτης, υπέστη σκληρά βασανιστήρια. Δεν ήταν τσανάκι των Συνταγματαρχών, σαν γνωστό συνταγματολόγο που αντάλλασσε επιστολές με τον Χατζηζήση του ΕΑΤ ΕΣΑ, ούτε σαν κορυφαίο υπουργό του ΠΑΣΟΚ που συνομιλούσε με τον Ιωαννίδη ζαχαρώνοντας υπουργείο στην κυβέρνηση Ανδρουτσόπουλου και την ηγεσία νέου κόμματος, που θα έπαιρνε μέρος στην πολιτικοποίηση που θα οργάνωνε ο Ιωαννίδης μετά την… Ενωση της Κύπρου.
Τελικά, του προσέφεραν θέση υφυπουργού και του έπεφτε λίγη. Στη μεταπολίτευση δύο μέρες έκλαιγε έξω από το Καστρί να τον δεχτεί ο Ανδρέας, και τελικά τον λυπήθηκε ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος και μεσολάβησε στον Ανδρέα. Τον ξεπλύνανε λίγο, τον σιδερώσανε, και βγήκε σένιος, ανανεωμένος και… αντιστασιακός. Στο γραφείο του Ιωαννίδη, πάντως,, όταν πήγαινε και έγλειφε, του έλεγε «Αρχηγέ, δώστε μας εσείς το σύνθημα και θα συντρίψομεν τους φαυλοκράτας του παλαιοκομματισμού».
Ο Ανδρέας Λεντάκης, λοιπόν, μου είχε πει: «Αν είχαν αντισταθεί οι μισοί των μισών από όσους το ισχυρίζονται, η δικτατορία δεν θα είχε αντέξει ούτε επτά ημέρες, όχι επτά χρόνια». Αν δε ασχοληθούμε με το πόσοι από τους φερόμενους αντιστασιακούς, πλην των ανωτέρω δύο παραδειγμάτων, ήταν τσανακογλείφτες της δικτατορίας, τόσο του Παπαδόπουλου όσο και του Ιωαννίδη, θα κλάψουν μανούλες.
Οι ψευδείς ισχυρισμοί της αριστεράς προσβάλλουν τη μνήμη των πεσόντων ηρώων μας στην Κύπρο, τον πόνο των προσφύγων, των συγγενών των αγνοουμένων, των βιασμένων και δολοφονημένων γυναικών, από κοριτσάκια έως υπέργηρες, των εκτελεσμένων αιχμαλώτων, διότι η τραγωδία τους, η προδοσία της Κύπρου, είναι που έριξε τη δικτατορία και όχι η όποια αντίσταση. Και το Πολυτεχνείο, που αρχικά το ΚΚΕ έβριζε ως προβοκάτορες τους πρωταιτίους, έδωσε απλά την αφορμή να πέσει ο Παπαδόπουλος, να ματαιωθούν οι επικείμενες εκλογές και να έρθει η σκληρότερη και τυχοδιωκτική δικτατορία του Ιωαννίδη, που οδήγησε την Κύπρο στον όλεθρο και τις Ενοπλες Δυνάμεις σε μια ατίμωση που δεν τους άξιζε. Αλλά ξέχασα, στείλαμε τη Δαμανάκη να πιει σαμπάνια με τον Αλβέρτο του Μονακό. Πολλές καριέρες φτιάχτηκαν πάνω σε μύθους. Έμεινε, όμως, η ημισέληνος και το σιχαμερό σύνθημα του Κεμάλ πάνω στον Πενταδάκτυλο, και μας πουλάνε αντίσταση οι Βούτσηδες και οι Παφίληδες.
Οι μηδενιστές της αριστερίλας έπαθαν παράκρουση ακούγοντας το προφανές, πως τη δικτατορία την έριξε η προδοσία της Κύπρου. Πρόκειται για ψυχοπαθείς που έχουν πιστέψει την ίδια τους την προπαγάνδα.
Η μεταπολίτευση βασίζεται πάνω σε ασύστολα ψεύδη. Αφού το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα, από τις 25 Νοεμβρίου 1973 έως την 24 Ιουλίου 1974 το σκληρότερο δικτατορικό καθεστώς του Ιωαννίδη τι ήταν; Τροτσκιστές;
Επειδή στον ΣΥΡΙΖΑ, στο ΚΚΕ και στη βαρεμένη εξωκοινοβουλευτική αριστερά πίνουν την «πρέζα» που πουλάνε στους χαχόλους οπαδούς τους, δεν σημαίνει πως είμαστε υποχρεωμένοι να αποδεχόμαστε ως λοβοτομημένα ανδράποδα την προπαγάνδα τους, να κυριαρχούν τα ψεύδη τους στον δημόσιο λόγο και να λερώνουν τις συνειδήσεις της νεολαίας, των παιδιών στα σχολεία και, όταν τους επισημαίνουμε την αλήθεια, να βγάζουν με θράσος γλώσσα.
Αν, μάλιστα, το καλοσκεφτείς, η αριστερά αέρα στα μέζεα της έκανε της δικτατορίας. Πλην του Πολυτεχνείου και της προηγηθείσας μαζικής λαϊκής συμμετοχής στην κηδεία του Γεωργίου Παπανδρέου, του πιο συγκροτημένου αντικομμουνιστή της νεότερης Ιστορίας μας, όπου φυσικά δεν συγκεντρώθηκαν αριστεροί, τη μόνη σοβαρή απόπειρα ανατροπής της πήγε να την κάνει ο Βασιλιάς Κωνσταντίνος με το κίνημα του Δεκεμβρίου 1967 και ο Παναγούλης, όχι αριστερός, που προσπάθησε να σκοτώσει τον Παπαδόπουλο.
Η αριστερά στην Ελλάδα έκανε κάτι πολύ… πρωτότυπο, ξεκίνησε ένοπλο αγώνα μετά (!) τη δικτατορία, σκοτώνοντας αστυφύλακες, δολοφονώντας πισώπλατα οικονομικούς, πολιτικούς και δημοσιογραφικούς παράγοντες, Αμερικανούς στρατιωτικούς, αλλά ΜΕΤΑ τη Χούντα. Στη διάρκειά της ανατινάζανε κάνα σκουπιδοτενεκέ.
Όποιος θέλει να δει τι θα πει αντίσταση να διαβάσει για το MIR στη Χιλή, με 45.000 νεκρούς και αγνοουμένους μέσα σε λίγους μήνες, να διαβάσει για τους Montoneros, την ένοπλη αριστερή πτέρυγα του Περονισμού, και πώς αντιστάθηκαν στη Χούντα της Αργεντινής.
Μαζικές αντάρτικες οργανώσεις με ποταμούς αίματος.
Εδώ, αντί για ενεργητική αντίσταση, πράξεις, όχι απλά να τους μπαγλαρώνουν με τα σώβρακα και να τους τρέχουν στα ξερονήσια, είχαμε μεταδικτατορικούς κλόουν με αμπέχονα και μούσια, ψευτοαντιστασιακούς κυρίως, που κάθε φορά στις εκλογές πήγαιναν με την ίδια «επιταγή» στο ταμείο, και ορισμένοι τα κονόμησαν κυριολεκτικώς και υπηρέτησαν κάθε μεγαλομπακάλη, πετρελαιά και εκδότη που πετάει το ξυλάκι στην πολιτική τάξη, που ως καλή και εκπαιδευμένη σκύλα τούς το φέρνει πίσω.
Όταν ξανακούσετε κανέναν ηλίθιο να λέει πως το Πολυτεχνείο έριξε τη Χούντα, ...
πηγαίνετε να ανάψετε ένα κεράκι σε εκείνον τον λεβέντη έφεδρο Ανθυπολοχαγό Ελληνα της Κύπρου που στάθηκε όρθιος με το πολυβόλο και έβαλε κατά των τουρκικών αεροπλάνων που βομβάρδιζαν ανεμπόδιστα τη γη του Ευαγόρα. Έτσι βρήκε τον θάνατο, ενώ λίγο αργότερα πανηγύριζαν πάνω στο αίμα του πολιτικάντηδες, που σήμερα άλλοι το ατιμάζουν λέγοντας ψέματα.
Στο αίμα του χρωστάνε οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, του ΚΚΕ, του ΝΥΧΤΑ25 την καρέκλα τους, τον βουλευτικό μισθό τους.
Βουλώστε το, λοιπόν, σύντροφοι και δείξτε λίγο σεβασμό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου