Τους ρόλους του εργοδότη και του εργοδοτούμενου (και όχι “εργαζόμενου”, καθώς και οι δύο είναι εργαζόμενοι), δεν τους δίνει ο Θεός με τις 10 εντολές. Τους επιλέγεις εσύ.
Κανένας δεν σε υποχρεώνει, αν ένας ρόλος δεν σου αρέσει ή δεν αποδίδει, να παραμείνεις σ΄αυτόν. Κάνε κάτι άλλο.
Εργοδότης και εργοδοτούμενος είναι δύο ενήλικες οι οποίοι μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους σε οτιδήποτε. Το κράτος δεν έχει ΚΑΝΕΝΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑ να παρεμβαίνει και να λέει “εγώ δεν συμφωνώ με τη συμφωνία σας”. ΔΕΝ ΤΟΥ ΠΕΦΤΕΙ ΛΟΓΟΣ!
Όλη η φασαρία για το εργασιακό νομοσχέδιο ξεκινάει από μια τερατώδη διαστροφή που την θεωρούμε κανονικότητα διότι με αυτή γεννηθήκαμε και γαλουχηθήκαμε: ότι το κράτος “προστατεύει” τον αδύναμο, στο γήπεδο της εργασίας.
Δεν υπάρχει εξ ορισμού δυνατός και αδύναμος. Αν έπρεπε οπωσδήποτε να ορίσουμε κάποιον ως αδύναμο, αυτός θα ήταν ο εργοδότης ο οποίος, ειδικά όταν ξεκινάει μια δουλειά, και ειδικά στην Ελλάδα, έχει να παλέψει με χίλιους δαίμονες.
Κανένας εργοδοτούμενος δεν έζησε την αγωνία τού να στήσεις μια δουλειά, να βρεις τα λεφτά, να πάρεις το ρίσκο, να αντιμετωπίσεις τη γραφειοκρατία, τη δαιδαλώδη και αντιφατική νομοθεσία, να βρεις το πιστοποιητικό υπ’ αριθμ. 317 που λείπει από τον φάκελο, να αντέξεις τη φορολογία που σε σκίζει, τις εργασιακές εισφορές που σε ξανασκίζουν, να τρέχεις να βρεις πελάτες, να χτυπάς πόρτες, να κάνεις παρουσιάσεις, να ψάχνεις για αξιόπιστους προμηθευτές, να είσαι ανταγωνιστικός, να έχεις τα μάτια σου δεκατέσσερα μην γίνει καμμιά στραβή στην παραγωγή, στη συσκευασία, στη μεταφορά, να κάνεις κοστολόγηση, να σηκώνεις τηλέφωνα γιατί η κοπέλα στη ρεσεψιόν δεν μπορεί να ’ρθει σήμερα, να κάνεις και τον κούριερ γιατί ένας πελάτης ξέχασε πως χρειάζεται ένα banner και το θέλει μέχρι τις 12, να βρεις κεφάλαιο κίνησης με τις τράπεζες ζόμπι, να πληρώνεις τα σπασμένα, τα απρόοπτα, τα μηχανήματα που χαλάνε, το internet που πέφτει, τους λογαριασμούς, τα ενοίκια, τα κοινόχρηστα, τα αναλώσιμα, να πληρώνεις τα λάθη σου, τα λάθη των υπαλλήλων, τις εγκυμοσύνες των υπαλλήλων, τις 150 άδειες μετ’ αποδοχών, για 150 λόγους που έχει προβλέψει η “φιλεργατική” νομοθεσία, χωρίς να έχει προβλέψει ποιος θα κάνει τη δουλειά, να τρέμει το φυλλοκάρδι σου αν η επιταγή του Φούφουτου που οπισθογράφησε και σου έδωσε ο πελάτης σου θα πληρωθεί ή θα “σκάσει”, να θυμάσαι σαν τώρα τις στιγμές στο ταμείο της τράπεζας με τον υπάλληλο να σου λέει “η επιταγή είναι ακάλυπτη, θέλετε να τη σφραγίσουμε;” τα τηλέφωνα που άρχισες να παίρνεις κυνηγώντας τους “ακάλυπτους”, τη νομοθεσία που είναι πάντα με το μέρος του ακάλυπτου, εκεί που θα έπρεπε να στηρίξει τον καλυμμένο, τα φέσια που έφαγες τελικά, συν τις αμοιβές των δικηγόρων, συν το ΦΠΑ που πλήρωσες χωρίς να το εισπράξεις, συν τον φόρο που πλήρωσες για εισόδημα που ποτέ δεν απέκτησες, τις στιγμές που σκέφτηκες “να βάλω λουκέτο να ησυχάσω”, ΟΛΑ ΑΥΤΑ κανένας από όσους ξέρουν: 9-5 – μισθός – δώρο – τόσες αργίες – τόσες μέρες άδεια, δεν τα έχει ζήσει.
Ποιος είναι τελικά ο δυνατός και ποιος ο αδύναμος;
Και ποιες εταιρείες έχει στο μυαλό του ο νομοθέτης; Των 5-10 υπαλλήλων; Ή των 500 – 1000; Πόσες από τις πρώτες υπάρχουν στην Ελλάδα κι πόσες από τις δεύτερες για να ζητάει ηλεκτρονική κάρτα εργασίας από όλες;
Κι όταν τελικά τα καταφέρεις και βγάλεις και πέντε παράδες, να έρχεται κάθε επαγγελματίας επαναστάτης να σε κατηγορεί για ανάλγητο εκπρόσωπο του κεφαλαίου που εκμεταλλεύεται την υπεραξία του εργαζόμενου και κάθε επαγγελματίας πολιτικάντης, μπλε, πράσινος και κόκκινος, να σκέφτεται πατέντες “αναδιανομής του εισοδήματος”.
Αναδιανομή του ιδρώτα μπορείτε να κάνετε; Αναδιανομή των απογευμάτων;
Μέχρι και ο όρος είναι λάθος. Δεν διανεμήθηκε το αρχικό εσόδημα για να αναδιανεμηθεί. Το έβγαλε, όποιος το έβγαλε, με κόπο σωματικό και πνευματικό, την ώρα που αυτός που δεν το έβγαλε έπινε φραπέ.
Το μεγαλύτερο λοιπόν λάθος του εργασιακού νομοσχεδίου είναι ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ! Είναι ότι νομίζει ότι εκτός από το λεφτόδεντρο, στη χώρα του σοσιαλιστικού σουρεαλισμού ανθεί και εργασιόδεντρο. Ότι, αν το άρθρο Χ παράγραφος Ψ “προβλέπει” αυτές τις συνθήκες εργασίας, αυτό και θα γίνει.
“Σήμερα η αγορά εργασίας είναι μια ζούγκλα” απεφάνθη σε “πρωϊνάδικο” μία κομψευόμενη βουλεύτρια, κόρη βουλευτού, εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ, που άλλαξε ΑΦΜ και όνομα για να μην πληρώσει τα χρέη.
Γιατί, δεσποσύνη; Γιατί δεν τα κατάφερε το υπάρχον νομικό πλαίσιο;
“Διότι δεν λειτουργεί σωστά η επιθεώρηση εργασίας”, συνεπέραναν ομοθυμαδόν οι υπόλοιποι πανελίστες.
Και πώς θα λειτουργούσε σωστά, λεβέντες μου; Κάνοντας ντου σε χιλιάδες χώρους εργασίας για να διαπιστώσει αν τηρούνται όλες οι ανοησίες που σοφίζονται οι, χωρίς ούτε ένα ένσημο, χαρτογιακάδες της Βουλής; Αν τηρεί το 8ωρο αυτός που δουλεύει 3 μήνες την καλοκαιρινή σεζόν; Αν κάνει το προβλεπόμενο διάλειμμα στον προβλεπόμενο χρόνο, ο μάγειρας στο εστιατόριο που είναι “πήχτρα”; Αν στέλνει e-mail την Κυριακή το στέλεχος που δουλεύει από το σπίτι; Πόσους υπαλλήλους και με τι κόστος μισθοδοσίας έπρεπε να έχει η Επιθεώρηση Εργασίας για να ελέγχει συνεχώς το σύνολο των θέσεων εργασίας στη χώρα; Σε ποιο σύμπαν ζείτε;
Ο βαθμός της δημόσιας και νομοθετικής παράνοιας αποδεικνύεται και από το ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη διατηρεί την ΑΠΙΣΤΕΥΤΗ διάταξη του υπάρχοντος συριζαϊκού νόμου, πως ο εργοδότης θα πρέπει να δηλώνει στην ΕΡΓΑΝΗ τις υπερωρίες των εργοδοτούμενων πριν να γίνουν! Θα πρέπει να ξέρει δηλαδή ο εστιάτορας από το πρωί τι κόσμος θα έρθει μετά τις 10 το βράδυ, για να ξέρει και πόσους σερβιτόρους θα χρειαστεί και να τους δηλώσει, γιατί αλλιώς είναι παράνομος!
Τα κράτη που αναπτύχθηκαν και έχουν και καλύτερες συνθήκες εργασίας και υψηλότερες αμοιβές, δεν το έκαναν με νομοσχέδια και νταβατζηλίδικη κρατική “προστασία”.
Το έκαναν αφήνοντας την αγορά να λειτουργήσει και να παράγει προϊόντα και υπηρεσίες υψηλής προστιθέμενης αξίας.
Ο ανταγωνισμός όχι μόνο ρίχνει τις τιμές των προϊόντων, αλλά ανεβάζει και τους μισθούς των εργοδοτούμενων. Όταν οι εργάτες στην αυτοκινητοβιομηχανία έπαιρναν, το 1914, $ 2,34 τη μέρα, ο Φόρντ προσέφερε υπερδιπλάσιο μεροκάματο: 5 δολάρια (120 δολάρια σημερινά!) για εργαζόμενους που πληρούσαν συγκεκριμένες προϋποθέσεις (και εξωεργασιακής ζωής), με σκοπό να πάρει τους καλύτερους, το ιστορικό “five dollar day”. Τα κατάφερε, μειώνοντας ταυτόχρονα το κόστος των αυτοκινήτων του έτσι ώστε να μπορεί να τα αγοράσει ο καθένας! Οι ανταγωνιστές του τον μιμήθηκαν και ο ανταγωνισμός βελτίωσε την παραγωγικότητα, αύξησε την παραγωγή και ώθησε όλους τους μισθούς πολύ ψηλότερα. Η εβδομάδα 5 ημερών είναι επίσης δική του έμπνευση (την καθιέρωσε το 1926), όπως και η άδεια μετ’ αποδοχών, σκεπτόμενος ότι ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος θα κάνει τους εργαζόμενους περισσότερο καταναλωτές.
Ούτε απεργίες, ούτε αγωνιστικές κινητοποιήσεις! Η επιχείρηση μοιράζει λεφτά όταν έχει. Όταν δεν έχει, δεν πα’ να λιώσεις δέκα παπούτσια σε διαδηλώσεις – ούτε ο μισθός θα αυξάνεται, ούτε οι ώρες εργασίας θα μειώνονται.
400.000 επιχειρήσεις έκλεισαν και εκατομμύρια θέσεις εργασίας χάθηκαν την εποχή της κρίσης. Ένας από τους λόγους – ο πιο σημαντικός ίσως – ήταν η εργασιακή νομοθεσία, που δήθεν προστάτευε την εργασία. Αυτές τις θέσεις γιατί δεν τις προστάτεψε;
Είναι τόσο απλό:
Θέσεις εργασίας δημιουργεί ο επιχειρηματίας. Όταν τον πυροβολείς, σκοτώνεις τον εργαζόμενο.
Άντε να τα καταλάβουν αυτά στη χώρα που ανθεί φαιδρά λεφτοδενδρέα και ακόμα πιο φαιδρά εργασιοδενδρέα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου