ΔΙΕΘΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗ - ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ - ΕΘΝΙΚΑ ΞΕΦΤΙΛΙΚΙΑ: Να βγάλουμε χάρτες, να τεθούν όρια

ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ 

Του ΑΝΔΡΕΑ ΑΝΔΡΙΑΝΟΠΟΥΛΟΥ

Αυτό το γαϊτανάκι αντιπαλότητας, απειλών και, κατά καιρούς, θερμότερων σχέσεων μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας πρέπει να πάρει κάποιο τέλος. Με πολλούς ξένους, συμμάχους και μη, να παίζουν κατά καιρούς ρόλο μεσολαβητή ή ατζέντη εκτόνωσης, δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ο ένας να απειλεί και ο άλλος να βροντοφωνάζει πως «δεν ανέχομαι απειλές και προκλήσεις», έχει κουράσει. Οδηγώντας βέβαια τα πράγματα σε επικίνδυνο σημείο. Καλό είναι να μπουν όρια. Γνωστά σε όλους. Φίλους και αντιπάλους. Με στόχο το ξεκαθάρισμα της κατάστασης. Δίχως ασάφειες και συγχύσεις.

Υπάρχει όμως ένα ζήτημα. Οταν τονίζουμε πως δεν πρόκειται να δεχθούμε αμφισβητήσεις ή παραβιάσεις της εθνικής μας κυριαρχίας, οφείλουμε να αποσαφηνίσουμε μέχρι πού αυτή εκτείνεται. Οταν λέμε πως τα χωρικά μας ύδατα φθάνουν μέχρι τα 6 μίλια, ενώ διατηρούμε το δικαίωμα να τα επεκτείνουμε στα 12  αλλά δεν το κάνουμε, καλλιεργούμε ασάφεια κι εύλογες παρερμηνείες. Κυρίως μάλιστα όταν ισχυριζόμαστε πως ο εναέριος χώρος μας φθάνει στα 10 μίλια! Κάτι που δεν αναγνωρίζουν ούτε στενοί μας σύμμαχοι (λ.χ. οι ΗΠΑ). Τίποτε από αυτά δεν έχουμε αποτυπώσει σε κάποιο επίσημο χάρτη που να έχουμε κοινοποιήσει σε κάθε ενδιαφερόμενο.

 

Οπως σωστά έχει επισημάνει επανειλημμένα ο Στέφανος Μάνος (βλ. λ.χ. το βιβλίο γι’ αυτόν του Αρη Πορτοσάλτε «Τομή στην αδράνεια», 2022), αυτή η σκόπιμη (!) έλλειψη χαρτών επιτείνει την αδράνεια και μεγαλώνει τη σύγχυση. Eκεί ο Μάνος τονίζει πως «λέμε ότι δεν παραχωρούμε ούτε μία σπιθαμή από τα δικαιώματά μας, αλλά δεν το κάνουμε… Τα έχουμε τα δώδεκα μίλια ή είναι αέρας κοπανιστός;.. Θεωρώ ότι είναι υποχρέωσή μας αυτά τα οποία λέμε να τα αποτυπώσουμε σε χάρτη» (σ. 333). Αυτό το «είναι τόσο, αλλά μπορώ να το κάνω και τόσο» δεν περιποιεί τιμή σε μια χώρα που θέλει να περνιέται για σοβαρή.  

Είναι δεδομένο πως η έκδοση χαρτών θα προκαλέσει εντάσεις, διότι αυτοί από κάποιους θα αμφισβητηθούν. Θα είναι όμως τότε ευκαιρία, ενώπιον της διεθνούς κοινότητας, να πάμε στο δικαστήριο για να λυθούν οι όποιες διαφορές. Κάποιοι ισχυρίζονται πως κάτι τέτοιο δεν είναι προς το συμφέρον μας. Διότι μπορεί κάποιες αποφάσεις να μη μας ευνοήσουν. Αυτό όμως αποτελεί έμμεση παραδοχή πως δεν είναι σίγουρο πως σε όλα έχουμε δίκιο. Εξάλλου, όπως σε κάθε διαπραγμάτευση ή διαφορά, αποκλείεται να κερδίσει ο ένας εκ των δύο το 100%.

Η διατήρηση της ασάφειας και των φραστικών λεονταρισμών σε τι τελικά αποσκοπεί; 

Κάποιοι υποστηρίζουν, αφελώς κατά τη γνώμη μου, πως κάποια στιγμή στο μέλλον οι συνθήκες μπορεί να είναι ευνοϊκότερες για τα συμφέροντά μας.  

Κι αν γίνουν δυσμενέστερες; 

Ενδιάμεσα, εκμεταλλευόμενοι τη σκόπιμη εκ μέρους μας ασάφεια, οι γείτονες αμφισβητούν και παραβιάζουν. Ενώ εμείς προχωρούμε σε «υπερήφανες» διακηρύξεις και ισχυρισμούς. Υφιστάμεθα όμως τις προκλήσεις. Και τη δημιουργία «γκρίζων ζωνών». Ετσι όμως τίποτα δεν ξεκαθαρίζει. Και τα σύννεφα πυκνώνουν.

Χάρτες λοιπόν. Κι οριοθέτηση ανοχών. Με όλους να γνωρίζουν τα όριά μας. Που δεν πρόκειται σε καμία περίπτωση να ανεχθούμε παραβίασή τους. Αλλά πλέον έμπρακτα. Οχι πλέον με λόγια. Κι αυτοί που είναι «σύμμαχοί» μας να γνωρίζουν...

 

 τι δεν μπορούμε να ανεχθούμε. Και να πάρουν κι αυτοί κι εμείς τα μέτρα μας. 

 

Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους.