Με παρέσυρε ο ενθουσιασμός μου για τις επιδόσεις του κ. Μελανσόν και της Αριστεράς του. Παρά τρίχα πρώτος. Για 20.000 ψήφους στα τόσα εκατομμύρια. Τον πρόλαβε το κόμμα του Μακρόν.
Ο ενθουσιασμός μου, όμως, δεν οφείλεται στους αριθμούς. Το χρωστάω στον άνθρωπο. Κι αν κάτι με έκανε να χαρώ για τις επιδόσεις του κ. Μελανσόν είναι οι αντιδράσεις των Ελλήνων ομολόγων του. Αυτή η μεγαθυμία που ξέχασε ότι ο Γάλλος έχει αποκαλέσει τον Eλληνα, τον Τσίπρα εννοώ, «μία από τις πιο ελεεινές προσωπικότητες της ευρωπαϊκής πολιτικής ζωής». Και του έστειλε τα θερμά συντροφικά του συγχαρητήρια για την περίπου πρωτιά του.
Αν είσαι δεύτερος, είσαι περίπου πρώτος. Περασμένα ξεχασμένα, σύντροφοι. Εμείς ατενίζουμε το μέλλον, και το μέλλον της Ευρώπης ανήκει στην Αριστερά. Στο περίπου, αλλά δεν έχει σημασία. Ο Μελανσόν προσδοκούσε την πρωθυπουργία, τη συγκατοίκηση με τον Μακρόν. Τα αποτελέσματα του πρώτου γύρου δεν του επιτρέπουν να ελπίζει. Ισως μιαν άλλη φορά, σε μιαν άλλη Γαλλία, σε μιαν άλλη Ευρώπη. Τώρα πάντως όχι.
Προσπερνώ τα τεχνικά. Προσπαθώ να καταλάβω πώς θα είναι το τοπίο της ελληνικής πολιτικής ζωής μετά τις εκλογές με την απλή αναλογική.
Η πολιτεία του Μακρόν έχει αρκετά κοινά με την πολιτεία του Μητσοτάκη, τηρουμένων των αναλογιών εννοείται. Ο Μακρόν βρέθηκε αντιμέτωπος με τα «Κίτρινα Γιλέκα», μια κοινωνική σύγκρουση αντίστοιχη με αυτήν που προσπάθησε να οργανώσει ο Ερντογάν και οι εγχώριοι «Αλληλέγγυοι» στον Εβρο. Μετά τη σθεναρή άμυνα που προέβαλαν και οι δύο, προσπάθησαν να αμβλύνουν τις εντυπώσεις. Παραχωρήσεις στους δικαιωματιστές, ακόμη και σε επίπεδο ρητορείας, κοινώς παραχωρήσεις στη σημερινή Αριστερά.
Τι προτείνουν τα «Κίτρινα Γιλέκα» στη γαλλική κοινωνία; Τι προτείνουν οι αλληλέγγυοι στην ελληνική;
Επειδή, αργά ή γρήγορα, θα πάμε σε εκλογές. Και επειδή οι πρώτες εκλογές θα γίνουν με την απεχθή απλή αναλογική, τα γράφω αυτά για να πω το απλό. Το δίλημμα θα είναι ανάμεσα στην Αριστερά και τις πολιτικές δυνάμεις που υπερασπίζονται την κοινοβουλευτική δημοκρατία.
Θα μου πείτε ότι ο νικητής στις γαλλικές εκλογές είναι η αποχή. Μια κοινωνία που γυρνάει την πλάτη της στη δημοκρατία.
Είναι αυτό το ζητούμενο στη Δυτική Ευρώπη;
Είναι. Πέρα από τους παραδοσιακούς διχασμούς που το μόνο που καταφέρνουν είναι να κρατούν τις κοινωνίες καθηλωμένες στον χρόνο και να απομακρύνουν την πολιτική ζωή από την πραγματικότητά τους.
Το ίδιο θα ζήσουμε κι εμείς όταν γίνουν εκλογές; Μεγάλη αποχή;
Μπορεί. Εκτός κι αν ο Μητσοτάκης...
αφήσει πίσω του τις ενοχές του απέναντι στην Αριστερά και στους δικαιωματιστές και διεκδικήσει τα δικαιώματα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου