O ΣΥΡΙΖΑ πιστεύει και δεν πιστεύει στις δημοσκοπήσεις. Δεν τις πιστεύει όταν καταγράφουν την πρόθεση ψήφου. Πιστεύει, όμως, τα ευρήματα που αφορούν τη στάση της κοινής γνώμης έναντι του πολέμου στην Ουκρανία. Πιστεύει ότι η πλειοψηφία τάσσεται μεν στο πλευρό των αμυνόμενων, αλλά διαφωνεί με τη συνδρομή στην άμυνά τους.
Θα μπορούσε κανείς να συμπεράνει ότι το ίδιο εύρημα σκιάζει και τη διαχείριση της ουκρανικής κρίσης που επιχειρεί η κυβέρνηση. Το εσωτερικό πολιτικό κριτήριο φαίνεται ότι υπαγορεύει επικοινωνιακούς δισταγμούς, σαν αυτόν που εκδηλώθηκε στο «swap» των αρμάτων με τη Γερμανία. Δισταγμούς που κατέληξαν να υποδαυλίσουν την καχυποψία που στόχευαν να αποφύγουν – αφού η εξωστρέφεια του Σολτς έδωσε την εντύπωση ότι η Αθήνα είχε λόγους να μεθοδεύσει τη συμφωνία εσωστρεφώς.
Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν διαφωνεί μόνο με τον χειρισμό. Διαφωνεί και με το περιεχόμενο της συμφωνίας. Διαφωνούσε με τη στάση της Ελλάδας ακόμη και προτού δει τα «αναξιόπιστα» γκάλοπ να πιστοποιούν τον στερεοτυπικό σκεπτικισμό έναντι της Δύσης.
Με τους όρους του Γιώργου Τσίπρα, η κυβέρνηση είναι «το καλό παιδί»· ο «δεδομένος που τα δίνει όλα».
Αυτό που λέει ο αναπληρωτής τομεάρχης άμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, και αναπαράγουν σχεδόν όλα τα στελέχη του κόμματος, είναι ότι η Αθήνα έπρεπε να ερντογανίζει. Επρεπε να παζαρεύει τη θέση της – πολιτευόμενη σαν αβέβαιος εταίρος, με το ένα πόδι στη Συμμαχία και το άλλο έξω.
Αν υιοθετούσε κανείς το δόγμα της διεθνούς μπακαλικής που εισηγείται ο εξάδελφος Τσίπρας, θα έπρεπε να αντιγυρίσει το ερώτημα: Και γιατί να βάλουμε το ένα μας πόδι ανατολικά; Τι πήραμε ποτέ από τους Ρώσους, ακόμη κι όταν η πολιτική μας ήταν έως και παρακλητική έναντι του Κρεμλίνου;
Τεκμήρια της γεωπολιτικής υπεραξίας που αντλεί η Ελλάδα από τις –όχι αμφίθυμες– συμμαχίες της μπορεί να αναζητήσει κανείς στα θυμωμένα διαγγέλματα του Ερντογάν: Εκείνος αναγνωρίζει ξεκάθαρα όσα τελευταία τον έχουν πλήξει.
Μασκαρεμένος ως πασιφισμός, ο αντιδυτικισμός δεν μπορεί να κρύψει τις αντιφάσεις του: Ζητάει από την κυβέρνηση να εκμαιεύσει από ΗΠΑ και Ευρώπη δραστικότερες «εγγυήσεις ασφαλείας». Αλλά όταν αυτές οι δυνάμεις παρέχουν τέτοιες εγγυήσεις (ελληνογαλλική συμφωνία, αμερικανικές βάσεις), μιλάει για «αποικιοκρατική κηδεμονία» και «δόγμα Παπάγου».
Αρκεί να διαβάσει κανείς την προχθεσινή ανακοίνωση των τομεαρχών Αμυνας του ΣΥΡΙΖΑ, Δρίτσα – Τσίπρα:
Οταν δίνουμε παλιά άρματα, αδυνατίζουμε την άμυνά μας και «αποστρατικοποιούμε» τα νησιά μας. Οταν παίρνουμε νέα άρματα, σπαταλάμε σε «υπερεξοπλισμούς» σαν καλά «πελατάκια».
Πτυχιούχος μηχανολόγος και ερασιτέχνης διεθνολόγος, ο Γ. Τσίπρας γνωμοδοτεί και με βεβαιότητα ιλάρχου: Τα γερμανικά πάντσερ, λέει, έχουν μικρότερο πυροβόλο.
Οντως, πρόβλημα. Διότι εμείς έχουμε στοκ μόνο από μεγάλα βλήματα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου