Στο «Don’t look up» οι επιστήμονες προειδοποιούν για την πρόσκρουση, στη Γη, ενός τεράστιου μετεωρίτη. Κανένας δεν τους παίρνει στα σοβαρά.
Στα ελληνοτουρκικά είναι σαν να σου μιλάει ο ίδιος ο μετεωρίτης, σου λέει ότι έρχεται πάνω σου. Η αλήθεια είναι ότι, σε επίπεδο κοινής γνώμης, σπάνια μετρήσαμε στα σοβαρά την απειλή του. Μπορεί να έχουμε ματώσει οικονομικά για να αρματωνόμαστε, αλλά πάντα βαθιά στο λογισμό μας υπάρχει μία γραμμή που πιστεύουμε ότι δεν θα τη διαβούμε ποτέ. Ναι ήταν τα Ιμια, αλλά αυτά έγιναν πριν από 26 χρόνια. Από τότε μέχρι σήμερα μέσα μας ισχύει η άγραφη σταθερά που κρατάει τον γείτονα στους λεονταρισμούς και τις κρίσεις μακριά από τους τουρίστες. Τώρα ο άνθρωπος μέχρι που δεν έχει επισκεφτεί ελληνικό ΚΕΠ για να δηλώσει υπευθύνως ότι σκοπεύει να κάνει κάτι λίαν συντόμως.
Ακόμα και έτσι, το σενάριο με το οποίο μάθαμε να ζούμε, έχει ισχυρή άμυνα. Θα εκδηλωθεί, λέμε, ένα επεισόδιο και τα πάντα θα σταματήσουν εκεί. Μετά θα αρχίσουν τα τηλέφωνα, θα επέμβουν οι Μεγάλοι και το πράγμα θα μαζευτεί. Ναι, προφανώς για κάτι τέτοιο μιλάμε. Δεν θα γυριστεί στον Εβρο το σίκουελ της Μάχης των Αρδενών, ούτε θα γίνει το Αιγαίο μέσα σε μία νύχτα Ειρηνικός.
Αλλά το πιθανότερο είναι να γίνει κάτι. Αλλιώς θα καταντήσει περίγελος, θα τον πάρουν στην πλάκα παγκοσμίως, θα τον πουν σκυλί που μόνο γαβγίζει. Διότι τώρα δεν είμαστε με τα ερευνητικά και τα τρυπάνια που μπαίνουν και βγαίνουν. Εχουμε ανεβεί πίστα. Περάσαμε σε σαφείς απειλές και μάλιστα χουλιγκανίστικου χαρακτήρα, όπως αυτές με τους προγόνους πριν από εκατό χρόνια στη Σμύρνη. Τα προηγούμενα χρόνια ο γείτονας έκανε νάζια. Τώρα δείχνει δόντια.
Πώς το ζούμε, αλήθεια, αυτό;
Δεν το ζούμε όλοι με τον ίδιο τρόπο.
Στα Δωδεκάνησα, ας πούμε, σερβίρουν τον τουρίστα και κοιτάνε πάνω από τον ώμο τους.
Στα Επτάνησα, σερβίρουν επίσης τον τουρίστα, αλλά θα ρίξουν μια ματιά στην τηλεόραση ή στο κινητό.
Αν εξαιρέσουμε τους συμπατριώτες που ζουν στην πρώτη γραμμή, οι υπόλοιποι το αντιμετωπίζουμε σχετικά χαλαρά. Βάζουμε και στο ίδιο ζύγι την εξωτερική απειλή, με τις δικές μας διακοπές ή τις προσωπικές δουλειές. Και βέβαια, αλλιώς ανησυχεί αυτός που έχει άνθρωπο στις Ενοπλες Δυνάμεις και αλλιώς εκείνος που μόνο χαζεύει την παρέλαση. Ομως αν το καλοσκεφτείτε, έχουμε κάθε λόγο να είμαστε με ανεβασμένη πίεση και τη βεντάλια στο χέρι. Η Τουρκία μας απειλεί, ο πληθωρισμός μας τρώει τα λεφτά, ο πόλεμος στην Ουκρανία παρατείνει την αβεβαιότητα.
Πώς τα καταφέρνουμε;
Με δύο τρόπους.
Ο ένας έχει να κάνει με τις αντοχές που μαζέψαμε τα τελευταία δώδεκα χρόνια που τρώμε συνέχεια ξύλο. Και στην τελική, τι άλλο να κάνεις;
Και άλλος ...
αφορά το ελληνικό καλοκαίρι. Κάνει αντηλιά και δεν βλέπεις τον κίνδυνο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου