H επίθεση της νέας τάξης πραμάτων (πάντα χωρίς γ) στον ελληνισμό συνεχίζεται με την ορμή εφήβου της δεκαετίας του ’80 που μόλις έχει αγοράσει το καινούργιο τεύχος του Play του Boy και τρέχει στο δωμάτιο του για μελέτη.
Μετά την εξαφάνιση του θρησκεύματος από τις ταυτότητες που αφελληνίζει το πιο βασικό δημόσιο έγγραφο, μετά τον υποχρεωτικό εμβολιασμό των παιδιών που δεν τους επιτρέπει να μεταδώσουν και να κολλήσουν παλιές ασθένειες γεμάτες νοσταλγία, αγιόκλημα και γιασεμί, μετά τις υποχρεωτικές μάσκες που έκρυβαν τις λαμπερές σαν καινούργιος μπιντές οδοντοστοιχίες των Ελλήνων, τώρα στο στόχαστρο μπαίνει η πιο ελληνική από τις χειρονομίες: η μούτζα.
Σύμφωνα με πληροφορίες (όπως λέμε στη δημοσιογραφική γλώσσα το «το είδα κάπου στο ίντερνετ») ο νέος Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας θα προβλέπει πρόστιμο 100 ευρώ σε όποιον, εν είδει διαμαρτυρίας και ενώ οδηγεί, προτείνει το χέρι έχοντας ανοιχτά σαν βεντάλια τα δάχτυλα με την παλάμη να βλέπει προς τον αποδέκτη της διαμαρτυρίας.
Κανονικά (και μ’ αυτή την πρόθεση ξεκίνησα το σημερινό «και μπράβο τους»), αυτή η πληροφορία μπορεί να εκκληφθεί μόνο ως αστείο. Αλλά επειδή η κυβέρνηση έτσι κι αλλιώς αντιμετωπίζει την καθημερινότητα με χιούμορ (μαύρο, αλλά χιούμορ νεβερδελές), υποψιάζομαι ότι όντως μπορεί στο υπουργείο Μεταφορών να σκέφτονται να ποινικοποιήσουν τη μούτζα και να προσθέσουν στο αξιοζήλευτο παλμαρέ τους άλλον έναν κανόνα που στην πραγματικότητα εξευτελίζει την ίδια την ιδέα των κανόνων.
Βλέπετε, οι κανόνες που δεν επιβάλλονται κάνουν τους πολίτες να χάνουν κάθε σεβασμό στους κανόνες γενικώς και τους εθίζουν στην ιδέα ότι δεν είναι απαραίτητοι. Ένας κανόνας σαν κι αυτόν που, πέρα από την δεδομένη απροθυμία της πολιτείας για επιβολή, είναι και πρακτικά αδύνατο να επιβληθεί, ενισχύει την ιδέα της ασημαντότητας των κανόνων με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν τα, συχνά αστεία, όρια ταχύτητας. Δεν τηρούνται από τους περισσότερους, η μη τήρηση δεν τιμωρείται ποτέ κι έτσι η παραβίαση των κανόνων γίνεται συνήθεια και οι ίδιοι οι κανόνες μετατρέπονται σε συστάσεις που αν θέλουμε τις λαμβάνουμε υπόψιν κι αν θέλουμε όχι. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τα σήματα που απαγορεύουν τη στάση και/ή τη σταθμευση τα οποία στέκονται περήφανα πάνω από σειρές διπλοπαρκαρισμένων ΙΧ: εθίζουν στην παραβίαση και γεννούν απαίτηση ατιμωρησίας.
Φυσικά όλα αυτά αφορούν ανθρώπους που ενδιαφέρονται για τους κανόνες και αντιλαμβάνονται ότι μια κοινωνία χωρίς κανόνες είναι καταδικασμένη να αυτοκαταστραφεί. Και η κυβέρνηση του Κυριάκου του Μητσοτάκη (όπως και όλες οι προηγούμενες) τέτοιο ενδιαφέρον δεν έχει δείξει (για την αντίληψη δεν ξέρω, μπορεί να καταλαβαίνουν τι παθαίνει μια κοινωνία χωρίς κανόνες και απλώς να μη νοιάζονται). Συνεπώς καθόλου δεν αποκλείεται ο καινούργιος ΚΟΚ να έχει ειδική πρόβλεψη για τη μούτζα ή να εντάσει τη μούτζα σε μια γενική πρόβλεψη για τις χειρονομίες που απαγορεύονται εν ώρα οδήγησης. Έτσι κι αλλιώς δεν θα έχει καμία σημασία, όπως δεν θα έχει καμία απολύτως σημασία και συνολικά ο νέος ΚΟΚ.
Για να έχει σημασία η οποιαδήποτε νομοθεσία και ο οποιοσδήποτε κανόνας θα πρέπει οι αρμόδιοι για την επιβολή του να έχουν σκοπό να ασχοληθούν με την αρμοδιότητά τους. Επειδή οι αρμόδιοι να επιβάλουν τους κανόνες στην Ελλάδα δεν έχουν κανέναν τέτοιο σκοπό ο νεός ΚΟΚ και οι χειρονομίες που απαγορεύει έχουν το ενδιαφέρον που έχει και ένα μυθιστόρημα: φιλολογικό. Και αναγκαστικά κάθε σχετική συζήτηση καταλήγει στο ανακουφιστικό συμπέρασμα ότι ο οδηγικός ελληνισμός, όπως και ο ελληνισμός γενικώς, στην πραγματικότητα...
κανέναν κίνδυνο δεν διατρέχουν.
Μια συνειδητοποίηση η οποία με τη σειρά της οδηγεί στον μόνο κατάλληλο (και απολύτως περιγραφικό της ελληνικής πραγματικότητας) πανηγυρισμό: αυτόν με την ημίσφιχτη γροθιά που νωχελικά ανεβοκατεβαίνει σε έναν αόρατο άξονα. Και μπράβο του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου