Το Σάββατο ξεκίνησα με τη γυναίκα μου, την Έφη, να πάμε στο γήπεδο να δούμε από κοντά τον τελικό του κυπέλλου. Το ότι το κύπελλο ήταν της Ελλάδας θα έπρεπε να μας είχε κάνει να το σκεφτούμε καλύτερα, αλλά ο χρόνος που είχε περάσει από τη δολοφονία του Άλκη Καμπανού ήταν λίγος ακόμα και για την αμνησιακή ελληνική πολιτεία, οπότε φανταστήκαμε ότι κυβέρνηση και ΕΠΟ θα είχαν κάνει μια μίνιμουμ προσπάθεια ο τελικός να γίνει με τρόπο που να ταιριάζει σε πολιτισμένο κράτος ή έστω σε κράτος στο οποίο έχει ξεκινήσει η διαδικασία εκπολιτισμού. Βλακεία μας.
Μπήκαμε στον ευρύτερο χώρο του ΟΑΚΑ περνώντας μέσα από διμοιρίες ΜΑΤ που δεν έλεγχαν τίποτα.
Κρατούσαμε τα εισιτήρια στα χέρια, αλλά δεν θα έκανε καμία διαφορά ακόμα κι αν τα εισιτήρια μας ήταν από επίσκεψη στον ζωολογικό κήπο. Κανείς δεν τα κοίταζε.
Λίγα μέτρα μετά, για να περάσουμε τις πρώτες «πύλες» εισόδου, βγάλαμε και την ταυτότητά μας. Στη δικιά μου ο κύριος ένστολος έριξε μια απλή ματιά, στης Έφης καμία απολύτως και ο μόνος έλεγχος που μας έγινε ήταν η ερώτηση «έχετε μαζί σας μπουκάλια νερό;» γιατί, όπως φάνηκε, για όλα τα άλλα, από κοτρώνες μέχρι μπουκάλια μολότοφ, δεν υπήρχε κανένα απολύτως πρόβλημα.
Ο σωματικός έλεγχος ήταν ανύπαρκτος και αντάξιος της φήμης της Ελληνικής Αστυνομίας ως της πιο διακριτικής αστυνομίας στον πλανήτη. Αμέσως μετά τον ανύπαρκτο έλεγχο ένας νεαρός κρατούσε ένα σκάνερ και το έστρεφε προς κάθε κατεύθυνση εκτός από το σημείο που βρισκόταν το barcode του εισιτηρίου. Απλώς παρίστανε ότι σκάναρε.
Για να μην τα πολυλογώ, οποιοσδήποτε, είτε είχε είτε δεν είχε εισιτήριο, έμπαινε όπου ήθελε κουβαλώντας ό,τι ήθελε. Πράγμα που σημαίνει ότι, όταν τελικά φτάσαμε στη θύρα την οποία έγραφαν επάνω τα εισιτήριά μας (ήταν η 5), δεν μπορούσαμε να πάμε όχι μόνο στις υποτιθέμενες θέσεις μας αλλά ούτε και πουθενά αλλού. Δεν ήταν μόνο το ότι, απουσία οποιουδήποτε ελέγχου, είχε μπει μέσα όποιος απλώς είχε την όρεξη να μπει αλλά και το ότι 10 λεπτά πριν είχαν πέσει δακρυγόνα. Φυσικά σηκωθήκαμε και φύγαμε, πήραμε πίτσες και είδαμε τον αγώνα και τα υπόλοιπα επεισόδια (την κοτρώνα μεγέθους απόπειρας δολοφονίας στον Αϊτόρ, το ξύλο με τα ΜΑΤ, το κάψιμο της κερκίδας) από την τηλεόραση.
Όπως σας είπα, πίστευα ότι το μικρό διάστημα από τη δολοφονία του νεαρού υποστηρικτή του Άρη θα έκαναν την αστυνομία και τη διοργανώτρια αρχή κάπως πιο προσεκτικές. Δεν είχα υπολογίσει ότι η παράδοση της ελληνικής πολιτείας (δηλαδή της κυβέρνησης που είναι υπεύθυνη για τον τρόπο που λειτουργεί η Αστυνομία και της ΕΠΟ) στις συμμορίες, το έγκλημα και την παραβατικότητα είναι ολοκληρωτική. Τόσο ώστε να μην κάνει την παραμικρή προσπάθεια να διοργανώσει έναν τελικό κυπέλλου που να μπορούν να τον παρακολουθήσουν και άνθρωποι που δεν έχουν καμία διάθεση να σπρωχτούν, να ποδοπατηθούν, να χτυπηθούν και να εισπνεύσουν δακρυγόνα. Τόσο ώστε να μοιάζει ότι διεξάγεται σε έναν τόπο με μίνιμουμ πολιτισμού.
Βλέποντας το ποδόσφαιρο μιας χώρας (όχι μόνο τα ματς αλλά και το περιβάλλον στο οποίο αυτά διεξάγονται) μπορείς να πάρεις μια αρκετά καλή εικόνα για την ίδια τη χώρα και η εικόνα του ελληνικού ποδοσφαίρου (με τον τελικό του κυπέλου να είναι η μεγάλη του στιγμή) δίνει μια καλή εικόνα της Ελλάδας. Ανοργανωσιά, αδιαφορία για το κοινό, πλήρης απουσία ελέγχου και απόλυτη παράδοση στην παραβατικότητα, την εγκληματικότητα και γενικά στις ορέξεις του κάθε τραμπούκου.
Ή μήπως δεν είναι αυτή η εικόνα όλης της χώρας από τους δρόμους μέχρι τα σχολεία και τα πανεπιστήμια;
Είμαι Παναθηναϊκός και πολύ τη χάρηκα την κούπα. Αλλά εκτός από Παναθηναϊκός είμαι και κάτοικος αυτής της χώρας και πατέρας παιδιών που μεγαλώνουν εδώ. Και δυστυχώς...
καμία χαρά για κανέναν ποδοσφαιρικό τίτλο δεν μπορεί να είναι πιο μεγάλη από την απογοήτευση και τη δυστυχία που προκαλεί η συνειδητοποίηση ότι ζεις σε μια χώρα στην οποία, με απόφαση της πολιτείας, το μόνο που τελικά θριαμβεύει και να επιβάλλεται είναι η βία. Και μπράβο της.
Υ.Γ.: Περιμένω με αγωνία τις βαθυστόχαστες αναλύσεις για τη βία στα γήπεδα οι οποίες δεν θα λαμβάνουν υπόψη τους την ουσία: ότι όσο αφήνεις τα θηρία να κυκλοφορούν ελεύθερα ανάμεσα σε ανθρώπους τόσο τα θηρία θα δαγκώνουν τους ανθρώπους και τόσο οι άνθρωποι θα μετατρέπονται σε θηρία για να επιβιώσουν. Το πώς δημιουργούνται τα θηρία είναι μια πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη συζήτηση που μπορεί να γίνει μόνο αφού τα θηρία μπουν στα κλουβιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου