H επίσκεψη του κ. Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και η γενική διεθνής του παρουσία είναι επιτυχημένη.
Έχω δύο επιφυλάξεις.
Η πρώτη αφορά την υπερβολική θριαμβολογία των κυβερνητικών παραγόντων και των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ: μου φαίνονται εκδηλώσεις φτωχοαλαζονείας, μια ιδιότητα που δείχνουν συχνά όσοι διακατέχονται από συμπλέγματα κατωτερότητας και στέρησης. Ο πρωθυπουργός μας πήγε στην Αμερική! Στον Λευκό Οίκο! Για να το θέσω διαφορετικά, αυτό που θα έπρεπε να εκλαμβάνεται ως φυσικό - η αξιοπρεπής συμπεριφορά των ηγετών μας στο εξωτερικό - εκλαμβάνεται ως κατόρθωμα, ακόμα και ως θαύμα.
Όχι ότι δεν έχουμε πικρές εμπειρίες· έχουμε και μάλιστα πρόσφατες. Αυτές οι εμπειρίες επιτείνουν τα συμπλέγματά μας, αν και δεν συμφωνούμε όλοι οι Έλληνες ως προς τι είναι ντροπιαστικό και τι όχι: όπως δείχνουν οι αλλόκοτες αντιδράσεις της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην επίσκεψη στην Ουάσιγκτον δεν μοιραζόμαστε όλοι ούτε την ίδια αισθητική, ούτε το ίδιο αξιακό σύστημα. Πολλοί άνθρωποι βλέπουν τον κόσμο ανάποδα και μουρμουρίζουν κατάρες.
Ωστόσο, μέρος της αξιοπρέπειας που πρέπει να διατηρούμε είναι οι χαμηλοί τόνοι· το cool στιλ που κάνει ανθρώπους και ομάδες να έχουν ενδιαφέρον. Ιδιαίτερα όταν πρόκειται για διπλωματικές κινήσεις που δεν έχουν άμεσο και απτό αποτέλεσμα, χρειάζεται μέτρο, αναμονή, ψυχραιμία. Τα χειροκροτήματα περιττεύουν και, επί τη ευκαιρία, νομίζω ότι πρέπει να καταργηθούν και στο κοινοβούλιο. Όσο για τη συγκεκριμένη περίπτωση της σχέσης της Ελλάδας με τις ΗΠΑ βελτιώνει βεβαίως τη θέση της στην Ατλαντική Συμμαχία και τη δημόσια εικόνα της, αλλά η εμπορική συναλλαγή είναι διαφορετικό ζήτημα: μπορούμε μονάχα ελπίζουμε σε αμφίπλευρο κέρδος.
Εδώ ο ρόλος των φιλοκυβερνητικών ΜΜΕ είναι αυτογκόλ: με το να επαινούν τον κ. Μητσοτάκη σαν να πρόκειται για τον πολυχρονεμένο μας χαλίφη, αποδεικνύουν την πλήρη εγκατάλειψη της ψύχραιμης δημοσιογραφίας: κανείς δεν εκτιμά τους κόλακες και ο πρωθυπουργός δεν έχει ανάγκη από θωπείες. Εξάλλου, τα φιλοκυβερνητικά ΜΜΕ θα έπρεπε να φροντίζουν, όπως η χώρα, τη δημόσια εικόνα τους· να διατηρούν κάποια αξιοπιστία. Κάνουν το αντίθετο: ακολουθούν το αμερικανικό πρότυπο των κομματικά μοιρασμένων ΜΜΕ που επιδίδονται σε αναίσχυντη προπαγάνδα ένθεν και ένθεν: politainment.
Η δεύτερη παρατήρησή μου έχει να κάνει με το περίφημο «έξω πάμε καλά»: όπως υπονόησα η παρουσία του κ. Μητσοτάκη δεν μπορεί να συγκριθεί με την παρουσία στο εξωτερικό του κ. Τσίπρα και του θιάσου του, αλλά ακριβώς γι’ αυτό η αντιπαραβολή χάνει την αξία της. Το θέμα είναι λοιπόν το αν πάμε καλά «μέσα». Κι εδώ χρειάζεται απείρως σκληρότερη προσπάθεια για αξιοπρέπεια και σοφία:
Λειτουργεί σωστά ο κρατικός μηχανισμός;
Εφαρμόζονται οι νόμοι;
Γίνονται μεταρρυθμίσεις; Μπαίνει κάποια τάξη στο ελληνικό χάος;
Ενθαρρύνονται η επιχειρηματικότητα και οι επενδύσεις; Μήπως έχουμε μπλοκαριστεί στα ελλείμματα και στα χρέη;
Ξεσκεπάζεται η περιρρέουσα ψευδολογία με έγκυρο τρόπο;
Έχω απάντηση μόνο στην τελευταία ερώτηση: αντί να ξεσκεπάζεται η ψευδολογία, εντείνεται η προπαγάνδα· κι όποιος θέλει να ακούει τις δικές του αλήθειες συντονίζεται με τα δικά του μέσα ενημέρωσης - σαν να συχνάζει στα γαλάζια ή στα πράσινα καφενεία.
Όσο για τους φιλοκυβερνητικούς δημοσιογράφους, μερικοί εξ αυτών είναι τόσο αστοιχείωτοι και τόσο ευτελείς ώστε...
προσφέρουν πολύ κακές υπηρεσίες στον κ. Μητσοτάκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου