Ο τίτλος του σημερινού «και μπραβο τους» είναι ο τίτλος του παραμυθιού που διακινείται εδώ και λίγες μέρες. Είναι ενα από τα πολλά παραμύθια που αντιμετωπίζουν όσα στελέχη της κυβέρνησης αποφασίζουν να σπάσουν την παράδοση, να χαλάσουν την πιάτσα και να συγκρουστούν με την ευκολία ή τις κατεστημένες νοοτροπίες και τα συμφέροντα που τις διατηρούν στη ζωή. Πρόκειται για παραμύθια τα οποία διακινούται κυρίως στο τουίτερ (εκεί που λίγοι πονηροί αρκούν για να παρασύρουν πολλούς αφελείς) αλλά συχνά φτάνουν και μέχρι τα μέσα που αυτοαποκαλούνται ενημέρωσης.
Δυστυχώς, για όσους τους ικανοποιούν (πρακτικά ή ψυχολογικά) το παραμύθια υπάρχει και η πραγματικότητα. Μια πραγματικότητα που είναι πολύ χειρότερη από τα παραμύθια και που ίσως να χρειαστεί να διαβάσετε δύο φορές για να τη χωνέψετε. Γιατί η πραγματικότητα είναι πως μετά από σχεδόν 200 χρόνια ύπαρξης του σύγχρονου ελληνικού κράτους δεν υπήρχε θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας για τις δομές ανηλίκων, αυτές που γενικώς ονομάζουμε «ορφανοτροφεία». Δεν υπήρχαν κανόνες που να ορίζουν τον τρόπο λειτουργίας ή τις προδιαγραφές που θα έπρεπε να έχουν οι δομές αυτές. Με πολύ απλά λόγια το μόνο που χρειάζονταν για να ιδρύσει κάποιος ένα Ορφανοτροφείο (ή μια στέγη προστασίας ανηλίκων ή όπως αλλιώς λέγονται) ήταν η επιθυμία του και τέσσερις τοίχοι (χωρίς ο αριθμός των τοίχων να είναι δεδομένος αφού δεν υπήρχαν προδιαγραφές).
Το ξαναγράφω για να το ξαναδιαβάσετε: οι πιο παλιές δομές του ελληνικού κράτους, τα ορφανοτροφία, δεν είχαν κανόνες λειτουργίας. Δεν είχαν προδιαγραφές, δεν είχαν υποχρεώσεις και προφανώς δεν είχαν ουσιαστικό έλεγχο.
Πώς άλλωστε να ελέγξεις ουσιαστικά, κάτι το οποίο δεν έχει προδιαγραφές και υποχρεώσεις;
Αν έπρεπε να στοιχηματίσω θα στοιχημάτιζα ότι η αιτία αυτής της υπεραιωνόβιας «αβλεψίας» του ελληνικού κράτους ήταν ακριβώς η απουσία ελέγχου και οι ευκολίες που η απουσία αυτή προσφέρει, αλλά αυτό το λέω μόνο και μόνο επειδή είμαι πονηρός και κακός άνθρωπος. Και στο κάτω-κάτω πια δεν έχει και τόση σημασία.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η υφυπουργός Μιχαηλίδου για πρώτη φορά ορίζει κανόνες, ορίζει προδιαγραφές, ορίζει υποχρεώσεις για όλα τα ιδρύματα που ασχολούνται με παιδιά (κι επειδή μπορεί να έχετε διάβάσει ή ακούσει όλες τις εκδοχές του παραμυθιού, να σας πω ότι στα «όλα» περιλαμβάνονται και αυτά της Εκκλησίας). Και τα ορίζει όλα αυτά με τη βοήθεια του Συνήγορου του Πολίτη, της UNICEF και μετά από δημόσια διαβούλευση.
Και οι κανόνες που για πρώτη φορά μπαίνουν γίνονται αποδεκτοί από όλες τις δομές, ανάμεσα τους δομές γνωστές και με ιστορία πολλών δεκαετιών όπως τα Παιδικά Χωριά SOS ή η Κιβωτός. Από όλες εκτός από μια που διαμαρτύρεται: το Χαμόγελο του Παιδιού.
Ομολογώ ότι, παρότι προσπάθησα, δεν κατάλαβα ποιο είναι το πρόβλημα του συγκεκριμένου ιδρύματος και γιατί δεν το έχουν όλα τα υπόλοιπα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω τι είναι αυτό που θα δυσκολέψει μόνο εκείνο (ενα από τις πιο ισχυρές δομές της χώρας) τόσο πολύ ώστε να διαμαρτύρεται και να προβλέπει ότι θα κλείσει. Πιθανόν να φταίω εγώ και η άγνοια μου. Αλλά μου φαίνεται κάπως δύσκολο Συνήγορος του Πολίτη, UNICEF και 81 δομές να έχουν άδικο και να συμφωνούν σε κάτι που ζημιώνει τα παιδιά (γιατι το σημαντικό είναι τα παιδιά και όχι τα ιδρύματα) και δίκιο να έχει μόνο ένας. Δεν λέω ότι αποκλείεται, αλλά δεν θα το θεωρούσα και το πιο πιθανό.
Αυτό που σίγουρα πρέπει να αποκλειστεί είναι...
η κυβέρνηση να σηκώσει ψηλά τα χέρια στην τουιτερική επίθεση και να δώσει το μήνυμα ότι αρκεί ένα χάσταγκ για να υποχωρήσει. Και πάνω από όλα πρέπει να αποκλειστεί η πιθανότητα να εξακολουθήσουν τα ιδρύματα που ασχολούνται με παιδιά να λειτουργούν χωρίς κανόνες, προδιαγραφές και υποχρεώσεις. Και μάλιστα κανόνες, προδιαγραφές και υποχρεώσεις που θα ορίζονται με βάση το συμφέρον των παιδιών και όχι των ιδρυμάτων. Και μπραβο τους.
ΥΓ – Καλό είναι να μην ξεχνάμε και κάτι άλλο: τα ιδρύματα πρέπει, όσο γίνεται, να είναι χώροι προσωρινής φιλοξενίας και ο πρώτος στόχος τους να είναι τα παιδιά να βρίσκουν οικογένειες και να φεύγουν από αυτά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου