Είναι πράγματι εξαιρετικά θετικό για την δρώσα πολιτική ζωή της χώρας, ότι ένα κόμμα, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, όπου όλα διευθετούνταν μέσα σε ένα ομιχλώδες, γκρίζο και εν πολλοίς αδιάφανο σκηνικό, αποφάσισε να ανοιχτεί στην κοινωνία και να αναζητήσει την επιβεβαίωσή του, μέσα από μια καθολική ψηφοφορία.
Και είναι και προς έπαινο κατά τη γνώμη μου, ότι με τον τρόπο αυτό ουσιαστικά κατέδειξε ότι δεν φοβάται τις δημοκρατικές διαδικασίες, ότι απομακρύνεται σταθερά από τον νεοκομμουνιστικό “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό” και ότι επέλεξε να συμπορευθεί με τα δημοκρατικά κόμματα της Ευρώπης, όπου οι ανοιχτές εσωκομματικές διαδικασίες δεν είναι απλά μια κατάκτηση, είναι ένα κανονικό κεκτημένο.
Από εκεί και πέρα, δεν μπορεί κανείς να μην επισημάνει ότι η προσχώρηση στις πρακτικές που έφερε στη χώρα το ΠΑΣΟΚ και ακολούθησε η Νέα Δημοκρατία, ποσώς δικαιολογεί τη σπουδή του αρχηγού του, αλλά και κορυφαίων στελεχών του κόμματος, να προχωρήσουν στην εξαγωγή παιδαριώδους λογικής πολιτικών συμπερασμάτων, τα οποία υποτίθεται ότι προέκυψαν από τις κάλπες.
Διότι μπορεί να δικαιολογήσει κανείς την χαρά και την αισιοδοξία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, επειδή – επιτέλους! – εξελέγη δια καθολικής ψηφοφορίας, μετά από 15 συναπτά έτη παραμονής του στη θέση αυτή, άλλα από την άλλη δύσκολα μπορεί να παραγνωρίσει ότι δεν επέτυχε δα και κάτι το τρομερό. Κάτι που εκ των πραγμάτων προαναγγέλλει σεισμικές αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό.
Και είναι χαρακτηριστικό, ότι ακόμη και ο ίδιος, συναισθανόμενος ακριβώς, ότι εκ των πραγμάτων, είναι μάλλον παράταιρο να πανηγυρίζεις γιατί μετά από 15 χρόνια στην ηγεσία του κόμματος, επανεξελέγει αρχηγός, απέφυγε συστηματικά να επαναλάβει ότι το αποτέλεσμα της εκλογής του συνιστά “ισχυρό μήνυμα πολιτικής αλλαγής”.
Διότι για να επισυμβεί αυτό, να μετατραπεί η εκλογή του σε “Ισχυρό μήνυμα” και δη “πολιτικής αλλαγής”, θα πρέπει να συνοδεύεται από ένα όραμα, από πέντε σοβαρές προτάσεις για τα προβλήματα της χώρας. Ομολογώ ότι μελετώντας το κείμενο της “επινίκιας” δηλώσεως του, δεν είδα κάτι τέτοιο. Για την ακρίβεια δεν είδα τίποτε σχετικό που να αφορά τη χώρα, και το όραμά του, γι’ αυτή.
Εχει;
Είναι ένα ερώτημα.
Ενα δεύτερο, και σημαντικότερο, είναι αν έχει, σε τί διαφέρει, σε σχέση με τα όσα κατά καιρούς έχει υποσχεθεί, δεσμευθεί και εξαγγείλει ενώπιον του ελληνικού λαού, στα τρία χρόνια που διετέλεσε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης και στα επόμενα σχεδόν πέντε που κυβέρνησε τη χώρα.
Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να εργαστεί σκληρά για να πείσει, ότι ναι, έχει κάτι καινούργιο να πει στον ελληνικό λαό. Γιατί η σκληρή πραγματικότητα είναι πως έχει στερέψει και από (καινούργιες) ιδέες και δεν διαθέτει πρόταση για τη χώρα. Σε αυτά τα οκτώ (από τα δεκαπέντε χρόνια που είναι αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ) έχει πει τα πάντα. Εχει υποσχεθεί όλα σε όλους, και είναι αναμενόμενο να έχει στερέψει. Ακόμη και η πλούσια ελληνική γλώσσα, είναι πια αδύνατον να τα εμφανίσει έστω και αναπαλαιωμένα, με όσους βερμπαλισμούς και λαϊκισμό και να τα ντύσει.
Υπάρχει μια αλήθεια, και είναι αμείλικτη για τον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ:
Δεν αλλάζει. Πρόκειται για τον “γηραιότερο” πολιτικό αρχηγό, ανεξάρτητα από την πραγματική του ηλικία.
Και το δυσοίωνο γι’ αυτόν, είναι ότι η πολιτική του ηλικία συμβαδίζει απολύτως με τις γηρασμένες ιδέες του για τη χώρα…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου